O βομβαρδισμός ονομάτων για το φετινό ελληνικό συναυλιακό καλοκαίρι (ίσως το καλύτερο όλων των εποχών) επεφύλασσε μια ευχάριστη έκπληξη για τους -αρκετούς θέλω να πιστεύω- οπαδούς του shoegaze ήχου. Αναφέρομαι στην επερχόμενη έλευση των βασιλιάδων του είδους, των αγαπημένων Ride. Αν συνυπολογιστεί ότι θα εμφανιστούν (την ίδια ημέρα, στην ίδια σκηνή) με τους ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ Cure, μένεις χωρίς λόγια, ενώ φυσικά μπόλικα δάκρυα είναι έτοιμα να επισκεφτούν τα μάτια, μιας και οι δυο μπάντες σε μεταφέρουν τουλάχιστον δύο (δυόμιση) δεκαετίες πίσω, όταν και αυτές μεσουρανούσαν!
Η εμφάνισή των Ride στο φετινό Ejekt όμως, μου δίνει την ευκαιρία να γυρίσω το ρολόι της μνήμης λίγα χρόνια προς το παρελθόν, μόλις τέσσερα συγκεκριμένα, για να θυμηθώ την πρώτη φορά που είχα την τύχη να τους δω. Στο Off Festival 2015, στο Κατοβίτσε της Πολωνίας. Τότε, δεν υπήρχε Sliding Backwards για να γραφτεί η ιστορία αλλά δυστυχώς, όπως αποδείχτηκε, ούτε και σοβαρή κάμερα να απαθανατίσει τις στιγμές. Και έτσι όμως, κάπως θα μπορέσουμε να ζωντανέψουμε τις -σχετικά πρόσφατες- μνήμες.

Η σκέψη
Καλοκαίρι του 2015. Αυγουστιάτικο ταξίδι στην Πολωνία, εν μέσω τρελού καύσωνα. Η Κρακοβία φάνταζε ιδανική επιλογή. Έλειπε όμως κάτι, για να συμπληρώσει το ταξίδι. Έλειπε η μουσική, ένα φεστιβάλ, μια συναυλία…κάτι. Η λύση δεν άργησε να βρεθεί. Η κοντινή, άσημη (τουριστικά σίγουρα) και όχι ιδιαίτερα όμορφη πόλη του Κατοβίτσε αποτέλεσε το μουσικό σωσίβιο μας (δείγμα της…αρχιτεκτονικής της στη φωτογραφία παρακάτω), με το-άγνωστο σε εμάς ως τότε- Off Festival της. Σωσιβιάρα θα έλεγα γιατί δε θα βλέπαμε απλώς ένα φεστιβάλ, αλλά πολλά και σπουδαία ονόματα της σύγχρονης -κυρίως, αλλά- και παλαιότερης μουσικής σκηνής, σε μια ιδιαίτερη συγκυρία μάλιστα, καθώς πετυχαίναμε τη συμπλήρωση των 10 χρόνων ύπαρξής του. Μέρος της γιορτινής ατμόσφαιρας, κάτι σα δώρο, ήταν και η παρουσία των Ride, οι οποίοι είχαν μόλις επανακάμψει, μετά από μεγάλη περίοδο διακοπής (έως διάλυσης). Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι αν είχαν ανακοινώσει ότι ετοίμαζαν και δίσκο, δε ξέρω καν αν το είχαν σκεφτεί και οι ίδιοι. Άλλωστε το πρώτο -και μοναδικό έως τώρα- άλμπουμ της νέας εποχής τους (Weather Diaries) ήρθε σχεδόν δύο χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2017. Σύντομα πάντως, εντός του 2019, κυκλοφορεί και το δεύτερο της νέας εποχής (Τhis is not a Safe Place), λίγες μέρες μετά το live τους στην Αθήνα.

Η πόλη και η αξία του aircondition
Το Κατοβίτσε (Katowice) είναι μία μικρή (για τα δεδομένα της Πολωνίας), βιομηχανική πόλη, που ζει στη σκιά της γειτονικής Κρακοβίας. Εκεί, φτάσαμε -από την Κρακοβία- μετά από ταξίδι μιάμιση ώρας με (υπερσύγχρονο παρακαλώ) τραίνο, λίγα λεπτά πριν την έναρξη της δεύτερης ημέρας του φεστιβάλ. Μάλιστα πέσαμε πάνω σε προετοιμασίες για άλλο live στο κέντρο της πόλης, μέρος των εκδηλώσεων για την συμπλήρωση…150 χρόνων από την ίδρυση αυτής. Φρεσκαδούρα πόλη γαρ!

Το Off διεξάγεται σε μια απόσταση 35-40 λεπτών με τα πόδια από το κέντρο, πάνω από τον περιφερειακό δρόμο που την περιβάλει (με κατεύθυνση προς Myslowice). Εμείς ευτυχώς είχαμε φροντίσει να κλείσουμε δωμάτιο στο πλέον κοντινό (τότε) προς το χώρο διεξαγωγής ξενοδοχείο, σε μια απόσταση περίπου 20 λεπτών με τα πόδια. Η διαδρομή προς το φεστιβάλ την ημέρα ήταν σχετικά ευχάριστη (περπάτημα παράλληλα στον ταχείας κυκλοφορίας δρόμο -οκ δε το λες και ό,τι καλύτερο, ειδικά με ήλιο να σε καίει βάναυσα- και κατόπιν λίγες στροφές εντός του υπέροχου δάσους που λάμβανε χώρα το Off), το βράδυ όμως ήταν κάπως ζόρικη.
Ευτυχώς την έκανες με μπόλικη παρέα, τον κόσμο δηλαδή που επέστρεφε προς την πόλη και λειτουργούσε σαν πυξίδα για να μη χαθείς μέσα στο δάσος. Το ξενοδοχείο μας στο Κατοβίτσε πάντα θα το θυμάμαι για ένα πράγμα: Το aircondition. Είχαμε πετύχει αδιανόητο καύσωνα στην Πολωνία το καλοκαίρι του 2015 (σε τέτοιο βαθμό που είχαν εξαφανιστεί όλοι οι ανεμιστήρες από τα supermarket) και για κάποιο -ανεξήγητο ακόμα και σήμερα- λόγο, το δωμάτιο που είχαμε επιλέξει για τη διαμονή μας στην Κρακοβία δεν είχε aircondition. 7 ημέρες σε τρελό κάυσωνα, χωρίς aircondition ή ανεμιστήρα! Για το θεό! Έτσι η μικρής διάρκειας διαμονή στο Κατοβίτσε, με το υπέρτατο για τέτοιες περιπτώσεις κομφόρ, ήταν μια όαση πραγματικά. Φτάσαμε στο δωμάτιο μας, μέσα στο καταμεσήμερο, λίγο πριν ξεκινήσουν τα συγκροτήματα να λιώνουν πάνω στις σκηνές του Off και ζοριστήκαμε πάρα πολύ να εξέλθουμε από αυτόν τον παράδεισο. Aς είν’ καλά η αδημονία μας να δούμε τους Ride…

Το Οff Festival
Το Off, όπως το ζήσαμε εμείς το 2015, ήταν από τα πλέον ενδιαφέροντα, καλά οργανωμένα, ψαγμένα, πρωτοποριακά, λειτουργικά, πολύχρωμα και όμορφα festivals που έχουμε βρεθεί. Ελπίζω, να διατηρείται έτσι μέχρι σήμερα. Πλησιάζοντας, μετά από μια πορεία στο δάσος (με πολλές ταμπέλες πάντως να σε οδηγούν προς το σωστό σημείο), ή πρώτη εικόνα πού είχαμε από το Off ήταν πολλά ποτιστικά μηχανήματα να δροσίζουν το γκαζόν μπροστά στις δύο εξωτερικές σκηνές, ενώ πολύς κόσμος και κυρίως μικρά παιδιά το διασκέδαζαν δεόντως μπαίνοντας μπροστά στους πίδακες νερού. Μετά από μικρό έλεγχο στην είσοδο (λιγότερο εξονυχιστικό από άλλα festivals), εισήλθαμε στον κυρίως χώρο και μείναμε έκπληκτοι από τα χρώματα.

Πολύχρωμα περίπτερα παντού, με μεγάλη ποικιλία ενδιαφέροντος. Τα περισσότερα προσέφεραν φαγητό (κάθε λογής street food, τοπικά είδη, χυμούς/αναψυκτικά, πολλές επιλογές σε μπύρες και αλκοόλ), 2 μεγάλοι χώροι για merchandise (ένας για είδη του φεστιβάλ και ένας για τα προϊόντα των συγκροτημάτων), χώρος για τατουάζ, χώρος κομμωτηρίου/μπαρμπέρικο (!), 2 παιδικές χαρές και πολλές ακόμα εστίες δραστηριοτήτων. Σημαίες χωρών αλλά και απλές χρωματιστές, υπήρχαν σε κάθε σημείο που έπεφτε το μάτι σου. Παράλληλα υπήρχαν και μικροί arty χώροι όπου γίνονταν εκθέσεις διαφόρων τύπων, παρουσιάσεις βιβλίων, ενώ στο «καφέ της λογοτεχνίας» πραγματοποιούνταν και σημαντικές συζητήσεις. Όπως έμαθα μάλιστα, την επόμενη ημέρα στις συζητήσεις αυτές πέρασε και η ίδια η (θεά) Patti Smith (σιγά μη δεν ερχόταν…) να μιλήσει και να ακούσει.

Έκπληκτοι μείναμε και με την όλη αίσθηση που σου έβγαζε ο χώρος. Το δάσος τριγύρω σε έκανε να ξεχνάς πώς είσαι σε φεστιβάλ. Νόμιζες ότι βρίσκεσαι σε μία τεράστια περιποιημένη πίσω αυλή σπιτιού και στα πρόσωπα του κόσμου δεν έβλεπες «φεστιβαλική» ένταση (να τρέξω, να προλάβω, να χωθώ, να να να) αλλά μια απίστευτη χαλαρότητα, μια απόλυτα cool κατάσταση. Ως αποτέλεσμα αυτού, έβλεπες ανθρώπους να κάθονται διάσπαρτα, είτε σε ξαπλώστρες είτε σε καρέκλες είτε στο γκαζόν, ενώ υπήρχαν μέχρι και σημεία με άμμο για να θυμίζουν…παραλία.

Σχεδόν ξεχνούσες ότι είχες πάει για μουσική και live εκεί. Κι όμως, χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες στο μικρό σχετικά αυτό festival της Πολωνικής επαρχίας (σε σχέση με τα θηρία Αγγλίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Ισπανίας, κ.ο.κ), θα βλέπαμε μόνο τη μία μέρα που θα ήμασταν εκεί τους: iLoveMakonnen, Sun Kil Moon, Kinsky, Xiu Xiu, Dillinger Escape Plan, Ride μεταξύ πολλών άλλων. Και για να αντιληφθείτε πόσο «προχώ» festival είναι, τις υπόλοιπες ημέρες θα πέρναγαν από τις σκηνές του -μεταξύ άλλων- οι: Patti Smith, The Residents, Sunn O ))), Songhoy Blues, Young Fathers, Peaking Lights, Ought, Run the Jewels, Son Lux, Algiers, Iceage και η λίστα δεν τελειώνει…

Μια μικρή λεπτομέρεια που έμαθα και εγώ αργότερα είναι πως καλλιτεχνικός διευθυντής του festival ήταν (ελπίζω να είναι ακόμα) ο πρώην frontman και ιδρυτικό μέλος των Myslovitz, Artur Rojek, που θεωρείται από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του pop/rock ήχου της χώρας. Αν δεν τους γνωρίζετε ή θυμάστε, στη χώρα μας είχε «φτάσει» μια τουλάχιστον επιτυχία τους, το Sound of Solitude, αυτό δηλαδή .
Μάλιστα το συγκρότημα πήρε το όνομά του από την πόλη που ξεκίνησε, το -γειτονικό του Κατοβίτσε- Myslovice, πόλη που αποτελεί και τη γενέτειρα του Off, το οποίο στο Κατοβίτσε μεταφέρθηκε το 2010.

H εμφάνιση των Ride
Περνάμε στο κυρίως πιάτο. Μετά τις μπόλικες γύρες στις κλειστές και ανοιχτές σκηνές του Off, μετά τις βόλτες στα διάφορα περίπτερα με merch και παιχνίδια, τις 2-3 φορές που σταματήσαμε για φαγητό σε ένα από τα τόσα διαφορετικά street food kiosks και το μπόλικο αραλίκι στις -διαφόρων τύπων- ξαπλώστρες, ήρθε η ώρα που περιμέναμε καιρό. Θα βλέπαμε τους Ride για πρώτη φορά, ίσως 20 χρόνια αργότερα από το «κανονικό» αλλά από την άλλη, η αναμονή καμιά φορά μεγαλώνει το πάθος. Για να είμαι ειλικρινής, αντιλαμβανόμενος τη φάση του Off και το πόσο έχει αυτό στραμμένο το βλέμμα του στο μέλλον και τις μουσικές του αύριο, συνειδητοποιούσα ότι πιθανότατα ένα live των Ride (ακόμα και με την έννοια της επιστροφής αυτών στα πράγματα), δεν θα ήταν κάτι τόσο catchy για τα αυτιά μεγάλου κομματιού του κόσμου.

Η μπάντα παρολ’ αυτά βγήκε στη σκηνή και αντίκρυσε μπροστά της 8-9 χιλιάδες οπαδούς της, από αρκετές ευρωπαϊκές χώρες (κάτι που καταλάβαινες και από τις σημαίες που ανέμιζαν), που τους επευφημούσαν για 2-3 λεπτά σε ένα ιδιότυπο “standing ovation”. Η συγκίνηση ήταν μεγάλη για πολύ κόσμο, κυρίως βέβαια γι’αυτούς τους άνω των πρώτων -άντα και βάλε.
Καλύτερη αρχή δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε, αλλά προφανώς και οι ίδιοι θα ένιωσαν υπέροχα από τις φωνές μας, μετά τις πρώτες νότες του Leave Them All Behind. Ενός από τα πλέον αγαπημένα της χρυσής τριετίας τους (90-92), που όλοι θέλαμε πολύ να ακούσουμε. Με το τέλος του κομματιού (της…extended version του βασικά που μπορείτε να δείτε στο τέλος του κειμένου) έγινε σαφές ότι το reunion της μπάντας δεν ήταν μία αρπαχτή, οι Ride βρίσκονταν σε άψογη φόρμα.

Το Going Blank Again άλμπουμ του 1992, πιθανότατα το καλύτερό τους, είχε εξέχουσα θέση στο set list. Έτσι, λίγο αργότερα ακούσαμε τα καταπληκτικό, νοσταλγικό 0Χ4,για το οποίο δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω τα συναισθήματά μου, πάντως το δάκρυ έπεφτε κορόμηλο.
“Never been so far away
Just lost the last thought in my head
What happens now?
Some fantasy you've been
Pick up the pieces in my mind
I'm going home”
Μπράβο v_era που το έχουμε σε video! Δείτε το:

Κατόπιν, ακούσαμε και τον shoegaze ύμνο Time of Her Time. Τι όμορφες αναμνήσεις, τι ωραία εποχή μας έφερναν στο μυαλό, αλήθεια! Νωρίτερα πήραμε δυνατές δόσεις της λίγο πιο…θορυβώδους φάσης τους, από το ντεμπούτο δίσκο Nowhere (1990). Ακούσαμε Polar Bear και Seagull, ίσως τα κλασσικότερα κομμάτια του δίσκου. Η αρχή του live ήταν όντως πολύ δυνατή, ενώ εκτός από τα συνηθισμένα “thank you!” στο τέλος κάθε κομματιού, κάποια στιγμή ο Μark Gardner (ο άλλοτε «χαιτάς», τώρα είχε ξυρισμένο μαλλί και φόραγε το καπελάκι του, που τον έκαναν σχεδόν μη αναγνωρίσιμο) ανέφερε πως είναι πάρα πολύ χαρούμενοι που αποφάσισαν να επιστρέψουν (σαν Ride) στα μουσικά πράγματα και βλέποντας τις αντιδράσεις μας αντιλαμβάνονταν πως πραγματικά είχαν πράξει σωστά. Τον Andy Bell από την άλλη, μου φάνηκε πολύ πιο εύκολο να τον αναγνωρίσω, καθότι είχα την εικόνα του πιο «πρόσφατη», από την πολυετή παρουσία του στους Oasis.

Η συνέχεια του live ήταν εξίσου δυνατή, με τα 2 προαναφερθέντα άλμπουμ να εναλλάσσονται (Cool Your Boots, Dreams Burn Down, Paralysed, το μελαγχολικό Vapor Trail, Going Blank Again, Taste) και με μοναδική «παρέμβαση» από το άλμπουμ Tarantula (1996), το πολύ δυνατό Black Night Crash. Προς το τέλος ακούσαμε και μερικές πιο …ψαγμένες επιλογές από το E.P Ride του 1990 (με το οποίο στην ουσία πρωτοήρθαν στο προσκήνιο). Η πρώτη ήταν το Drive Blind, ενώ το δεύτερο με το οποίο μας αποχαιρέτησαν κιόλας ήταν το Chelsea Girl, ένα από τα ομορφότερα κομμάτια που έγραψαν ποτέ.

Δεν ακούσαμε πολλά απ’ όσα θα ήθελα ενώ επίσης δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος οτι έγραψα όλα τα κομμάτια του set, αλλά η εμπειρία ήταν καταπληκτική. Ευκαιρία καλή έρχεται μπροστά μας, με την παρουσία τους στο Ejekt (δυστυχώς όχι σαν πρώτο όνομα βέβαια), να τους απολαύσουμε ακόμα μία φορά. Φορτωμένοι με επιπλέον ένα δίσκο σε σχέση με το 2015 και σίγουρα με διάθεση να «δοκιμάσουν» στο ελληνικό κοινό μερικά από τα φρέσκα κομμάτια του δίσκου που έρχεται…! "Can’t wait!", που λένε και στο χωριό μου, ή μάλλον "τους".

Δείτε παρακάτω το video μας, από το Leave Them All Behind:

Photos/videos: v_era