Ένα ακόμα Σάββατο βράδυ μας έβρισκε σε συναυλία, αυτή τη φορά εκτός Αθηνών. Στο Lab Art του Βόλου, με ένα line up υψηλότατου ενδιαφέροντος. Οι Nightstalker επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά πώς είναι ο ορισμός της heavy rock μπάντας και πως η μακροζωία τους αλλά και η παγκόσμια αποδοχή που τυγχάνουν, δεν είναι τυχαία. Τους συνόδευσε η μπάντα / ζωντανή ιστορία του πανκ κινήματος στην Ελλάδα, οι εκπληκτικοί Γκούλαγκ. Για να μείνουν όμως όλοι ευχαριστημένοι, η νέα Βολιώτικη πρόταση στο χώρο του stoner ήχου, οι The Lawbreakers συμπλήρωσαν την υπέροχη τριάδα που θα έφτιαχνε το βράδυ του ροκ κοινού της πόλης.

Ξεκίνημα με τους Τhe Lawbreakers. Μια μπάντα που βρίσκεται στα πρώτα της βήματα. Τα τέσσερα μέλη της ανέβηκαν στη σκηνή στις 21.40 και για μισή περίπου ώρα ανέλαβαν να ζεστάνουν τον άδειο αρχικά χώρο. Ο ήχος τους (stoner με heavy rock τάσεις αλλά και αρκετά southern στοιχεία) τείνει να γίνει πολυφορεμένος, όμως μην είμαστε και αχάριστοι. Μακάρι τα νέα παιδιά να ασχολούνται με την καλή μουσική και ας ανακυκλώνονται καμιά φορά. Τα έξι κομμάτια που έπαιξαν προορίζονται για το πρώτο τους LP -που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2018- και είχαν απ’όλα. Στο Save Me ακούς heavy rock όμως τα αλα-Black Crows riffs είναι εκεί να θυμίζουν Αμερικάνικο νότο. Στα Beast και Delusion οργιάζουν οι Kyuss παρέα με τους Sabbath κάπου στο βάθος, ενώ το Wanted παραπέμπει ευθέως σε blues φόρμες. Όλα αυτά όμως περασμένα από το φίλτρο του δικού τους γούστου και παιξίματος και αυτό είναι που μετράει. Δε γνωρίζω καν αν στην ηλικία τους υπάρχει το 2 μπροστά (ίσως να είναι και κάτω των 20 ετών) οπότε έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους. Να βελτιώσουν ό,τι χρειάζεται, να φτιάξουν ένα καθαρά δικό τους ήχο και να αποκτήσουν το ΚΑΤΙ που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν από τους υπόλοιπους. Τις δυνατότητες είναι σαφές πως τις έχουν.

Κατά τη διάρκεια του εναρκτήριου set, ο χώρος άρχισε σιγά-σιγά να γεμίζει και έτσι λίγο πριν βγουν οι Γκούλαγκ ήταν ικανά γεμάτος ώστε να δεχθεί τον ηχητικό πόλεμο. Αυτόν που θα συνέβαινε μόλις ακουγόταν η πρώτη λέξη από το στόμα του απίστευτου Αλέκου Κανταρτζή. Η τετραμελής ιστορική μπάντα εμφανίστηκε λίγο μετά τις 22.20 και για 45 λεπτά μας..πέθανε! Το “πανκ, το ελληνικόν” στα καλύτερα του, ζωηρό και ζωντανό. Τρομερή ένταση απ’όλη την μπάντα, τσίτα τα γκάζια και ο Αλέκος να μη μένει ακίνητος λεπτό. Άλλοτε έκανε ακροβατικά με το μικρόφωνο, άλλοτε σκαρφάλωνε πάνω σε σκαμπό και καθισμένος ως άλλος Matthew Modine (στην ταινία “Birdy”, αυτό μου ήρθε στο μυαλό) έφτυνε στίχους (δείτε το video για να καταλάβετε καλύτερα), άλλοτε απλώς πήγαινε πέρα δώθε στη σκηνή και…λουζόταν με νερό. Προς το τέλος και όταν αισθάνθηκε ότι αυτή δε τον χωράει πια, κατέβηκε μέσα στο κοινό, έφτασε μέχρι την κονσόλα και ο κόσμος τον συνόδευε στο τραγούδι. Οι στίχοι τους, επαναστατικοί και δυναμικοί. Βομβαρδισμός από δυναμίτες όπως το Όλα Μπορούν, Τα Παιδιά, η Απολογία. Σκεφτόμουν μάλιστα πως, αν και πολλά από τα τραγούδια γράφτηκαν για να αφυπνίζουν τους νέους των 80’s και των 90’s (καθώς η μπάντα κουβαλά 30 χρόνια ιστορίας), είναι ασύλληπτο το πόσο επίκαιροι είναι ακόμα οι στίχοι και το πόσο δεν αλλάζουν κάποιες σταθερές στη ζωή (τα ψέματα των πολιτικών στο Μόνο Λόγια ή η εκμετάλλευση του εργαζόμενου στο 8 Χαμένες Ώρες). Κορυφαία πάντως στιγμή του set τους, κατά τον γράφοντα, το επικό Πάτα Γερά.

Μια σκέψη που έκανα όσο τους έβλεπα ήταν ότι παρότι τα μέλη της μπάντας είναι μιας κάποιας ηλικίας πλέον, και ενώ την ακριβώς επόμενη βραδιά θα έπρεπε να εμφανιστούν στην Αθήνα (πιθανότατα μπροστά σε μεγαλύτερο κοινό) δεν έκαναν καμία απολύτως “έκπτωση” στο παίξιμο και την ενέργεια τους! Η ψυχή δεν καταλαβαίνει από black Friday (που ήταν και επίκαιρο)!

Αμέσως μετά τις 23.30 και μετά από το απαραίτητο soundcheck, ένα ακόμα ιστορικό (και αρκετά πιο κοντά στα μουσικά μου γούστα) συγκρότημα έκανε την εμφάνιση του. Από το πρώτο δευτερόλεπτο που ο επιβλητικός Argy και η παρέα του πάτησαν στη σκηνή, η ανταπόκριση του κόσμου -στο αρκετά γεμάτο πλέον venue- ήταν εντυπωσιακή. Το επίσης θετικό και παρήγορο ήταν ότι στο κοινό έβλεπες πολύ μεγάλο ποσοστό νεολαίας (ηλικίες 17-25), ενδεικτικό του πόσο επιδραστική και διαχρονική μπάντα είναι οι Nightstalker.

Λίγες μέρες νωρίτερα τίναζαν στον αέρα την Αθήνα με την εμφάνιση τους, και δεν είχαν καμία πρόθεση να αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη για κάτι αντίστοιχο και στο Βόλο. Από το εναρκτήριο Brainmaker (από το ιστορικό Use του 1996) ήταν αντιληπτό ότι θα γίνει χαμός. Το κέφι της μπάντας μεταδόθηκε άμεσα στο κοινό και σε κάθε κίνηση του Argy, τα χειροκροτήματα και τα ρυθμικά παλαμάκια έπεφταν βροχή.

Από την δισκάρα αυτή ακούσαμε επίσης το ομώνυμο και τo This Is U με το καταπληκτικό μπάσο του Ανδρέα Λάγιου να μαγεύει (ένα κολληματάκι με το συγκεκριμένο όργανο το έχω). Στο ενδιάμεσο ακούσαμε μπόλικα κομμάτια από το τελευταίο τους άλμπουμ (As above, So Below, 2016) όπως τα Naked Fire, Zombie Hour και τον ύμνο Forever Stoned (όπου όλο το μαγαζί τραγουδούσε). Λίγο πριν το τέλος η φωτιά άναψε για τα καλά με το Dead Rock Commandos (από το ομώνυμο άλμπουμ του 2012) ενώ μας αποχαιρέτησαν με το Baby, God Is Dead (Superfreak, 2009).

Με την επιστροφή τους στη σκηνή για την τελευταία αποθέωση, ήταν μάλλον σα κοινό μυστικό ότι ο πόθος των νεότερων οπαδών τους (αλλά και ημών των υπολοίπων) θα γινόταν πραγματικότητα: Nα ακούσουν ζωντανά το Children Of The Sun. Εν μέσω συνεχών χειροκροτημάτων και μετά από μιάμιση ώρα χορού, η συναυλία έλαβε τέλος. Εύχομαι οι Nightstalker να συνεχίσουν για πολλά ακόμα χρόνια να μας πορώνουν σε κάθε τους live, όπως το περασμένο Σάββατο.

Υ.Γ: Αυτός που αποφάσισε με το που τελείωσε το Children… να πετάξει το Hassan I Sahba των Hawkwind είναι “πολύ μπροστά”. Οι περισσότεροι συνέχισαν να χορεύουν μέχρι και την έξοδο. Εύγε!

Υ.Γ2: Επειδή το καλό, καλό είναι να λέγεται (κοινώς, αρκετά με τις γκρίνιες) το Lab Art είναι ένας αξιοπρεπέστατος συναυλιακός χώρος και ελπίζω ο κόσμος του Βόλου να τον τιμά συχνά. Εξαιρετικός ήχος, καλός εξαερισμός, καλή ορατότητα προς τη σκηνή σχεδόν από όλα τα σημεία του venue, εύκολο παρκινγκ, καλές τιμές! Όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει από αντίστοιχους της Αθήνας, αλλά σε αρκετούς από αυτούς δίνει μαθήματα.

Φωτογραφίες / videos: v_era