Κυριακή βραδάκι, και τι καλύτερο από το να παραβρεθείς σε κάποιο live αγαπημένης ελληνικής μπάντας; Οι Τhe Underdogs παρά τη σύντομη σχετικά καριέρα τους, έχουν αποκτήσει φανατικό κοινό και φαίνεται πως αυτό διαρκώς αυξάνεται, χωρίς παρολαυτά η χτεσινή προσέλευση να είναι αυτή που θα έπρεπε (δείτε το Υ.Γ.). Έμειναν αρκετό καιρό μακριά από τη σκηνή όμως επιτέλους έφτασε η στιγμή που θα τους ξαναβλέπαμε. Εκτός από ένα επιτυχημένο indie/alternative live που είδαμε, μάθαμε πως οι εμφανίσεις τους πλέον θα είναι πιο συχνές. Μάθαμε επίσης, από το στόμα του τραγουδιστή και ντράμερ της μπάντας Κώστα Χουρδάκη, πως ένα νέο άλμπουμ, το “δύσκολο” δεύτερο, είναι στα σκαριά.

Λίγο μετά της 20.00 ήμασταν έξω από το Bums/Blackbird. Προσωπικά δεν είχα ξαναβρεθεί στο χώρο, δεν ήξερα καν ότι υπήρχε υπόγειο στο συγκεκριμένο σημείο της οδού Ακαδημίας. Μάλιστα στην είσοδο του (όπου είναι το live stage ονόματι Bums) ζει κανείς γερό flashback από το ‘80s παρελθόν του cult ελληνικού κινηματογράφου και αυτό από μόνο του κάνει το σημείο ενδιαφέρον. Στο κτήριο άλλωστε στεγάζεται το μέγαρο 7ης τέχνης (ναι, υπάρχει τέτοιο και μάλιστα στο καράκεντρο), το μέρος όπου έχουν γυριστεί πολλές σκηνές από ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, ενώ το υπόγειο είχε και τη χρήση αρχείου για χιλιάδες παλιές ταινίες.

Ας περάσουμε στα της συναυλίας όμως. Υπήρξε αρκετή καθυστέρηση στην έναρξη της, υπήρξε όμως και μουσική και μπύρα που έκαναν την αναμονή πιο ευχάριστη. Ο χώρος είχε ένα θεματάκι καθότι αν και μακρόστενος (καλός για live), ή σκηνή ήταν μάλλον λανθασμένα προσανατολισμένη, έτσι ήταν κάπως στριμωγμένα τα πράγματα, και με μια κολώνα να κόβει λίγο την επαφή του κόσμου με τη μπάντα. Πάντως ο ήχος ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Όσοι βρέθηκαν στο Bums είχαν την ευκαιρία να δουν στη σκηνή εκτός από τους τέσσερεις γνωστούς “ύποπτους” της μπάντας (Δημήτρης Οικονόμου -κιθάρα, φωνητικά-, Κώστας Χουρδάκης -ντραμς, φωνητικά-, Αποστόλης Κοκκαλάκης -Μπάσο- και Νίκος Ιωακείμ -κιθάρα-), και τον πέμπτο της παρέας Γιώργο Λαδόπουλο (δε ξέρω αν είναι “κανονικό” μέλος του γκρουπ όμως πλέον είναι σημαντικότατο κομμάτι του μουσικού τους παζλ), στα πνευστά, την μελόντικα και το ντέφι. Θα ξεκινήσω λοιπόν από αυτόν την περιγραφή όσων ακούσαμε εχθές. Τα πνευστά προσθέτουν πολλά στον ήχο των The Underdogs. Όσα από τα γνωστά κομμάτια ακούσαμε (από το ντεμπούτο τους Paths, κριτική για το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ), πλέον στη live εκδοχή τους, έχουν αρκετά διαφορετική μορφή. Οι συνθέσεις ακούγονται πιο γεμάτες, με μεγαλύτερη ποικιλία ήχων και σίγουρα για όσους έχουμε λιώσει το cd, αποκτούν νέο ενδιαφέρον.

Το live ξεκίνησε με το προσωπικό μου αγαπημένο από το Paths, το εκπληκτικό Quintessence Of Life. Τα φωνητικά του Κώστα δεν ακούστηκαν τόσο καλά (στην πορεία, αυτό λύθηκε), όμως το κομμάτι ήταν για άλλη μια φορά φοβερό.

Ακούσαμε τα περισσότερα κομμάτια του πρώτου δίσκου, όπως All Is Dream, Smokey Mirror, το πολύ πιασάρικο Cross The Line, το Make It Happen. Σε όλα ο κόσμος έδειχνε να το απολαμβάνει αλλά και η μπάντα έχω την αίσθηση ότι δούλεψε πολύ. Έχουν όλοι βελτιώσει το παίξιμό τους, κάτι που φαινόταν και από τη διάθεση τους στα περισσότερα τραγούδια να υπάρχει ένα σχετικό τζαμάρισμα. Γεγονός που φυσικά μεγάλωνε τη διάθεση του κόσμου για χορό ή έστω κούνημα. Ιδιαίτερο στοιχείο της μπάντας που προσδίδει ενδιαφέρον στα κομμάτια της αλλά και στην παρακολούθηση των ζωντανών εμφανίσεων, είναι και το γεγονός ότι έχει δυο τραγουδιστές, με αρκετά διαφορετική χροιά και ύφος στον τρόπο που τραγουδούν.

Στο ομώνυμο Paths συνειδητοποίησα το λόγο (έστω έναν από αυτούς) που στη συνέντευξη του στο Sliding Backwards (δείτε εδώ) ο Κ. Χουρδάκης μας το ανέφερε ως το αγαπημένο του. Είναι η χαρά του ντράμερ, με συνεχείς εναλλαγές στο ρυθμό, σα μια ευκαιρία ίσως να δοκιμάζει κάνεις την τεχνική του.

Όπως αποδείχτηκε, η μπάντα έχει ετοιμάσει ήδη μπόλικο υλικό, οπότε μια πρώτη εικόνα του νέου άλμπουμ την έχουμε ήδη. Και η εντύπωση είναι όντως καλή, πολύ καλή. Τα κομμάτια είναι αρκετά διαφορετικά τόσο μεταξύ τους όσο και σε σχέση με τον ήχο της μπάντας έως το Paths. Shadows (ρυθμικό με πολλά πνευστά και εναλλαγές), Jesus In Moan (στο οποίο ακούσαμε και τη φωνή του Νίκου Ιωακείμ, αργόσυρτο ενώ από τη μέση και μετά funkίζει), The Race με τη σαγηνευτική κιθαριστική μελωδία, και τα πολύ ενδιαφέροντα Glimmer (ακούστε & δείτε το παρακάτω) και Death Of Expectations. Κάπου μεσολάβησε η γκαραζιά του Hey Girl και το αργό με εκρήξεις Turning Point (από το Paths και τα δυο), ενώ πριν συμπληρωθεί μιάμιση ώρα και μας αφήσουν με το Mindtrap, ακούσαμε άλλο ένα καινούριο (νομίζω λέγεται Electric Signs) που έγινε το αγαπημένο μου από τα νέα κομμάτια και στο οποίο ζήσαμε ένα φοβερό τζαμάρισμα από τη μπάντα.

Νομίζω ότι ο κόσμος που ήρθε το καταχάρηκε και ελπίζω το ίδιο να συνέβη και με τα μέλη του συγκροτήματος. Σύντομα αναμένουμε νεότερα, τόσο για live εμφανίσεις όσο και για τον καινούριο δίσκο.

Υ.Γ: Θα αποτελέσει κείμενο ξεχωριστό, το τι ακριβώς συμβαίνει και ο μέσος Έλληνας δεν πηγαίνει σε live. Μάλιστα θα συνδυαστεί με το: “Γιατί τα θέατρα είναι γεμάτα και τα liveαδικα όχι”; Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, αν στα liveάδικα προσθέσουμε και τα (διαφόρων τύπων) σκυλάδικα, δε θα υπάρχει αντικείμενο για το κείμενο, απλά μια ακόμα θλιβερή διαπίστωση ότι η μουσική στην Ελλάδα είναι μια τέχνη παρατημένη στην τύχη της.

Φωτογραφίες - video : v_era