Μίας και είμαι μεγάλος fan των Mission και του Wayne Hussey, δε μπορώ παρά να ξεκινήσω λίγο…επιθετικά: Όταν έχεις στη φαρέτρα σου κομμάτια σαν τα Butterfly on a Wheel, Βird of Passage (περισσότερο) και Deliverance (λιγότερο, καθώς είναι δύσκολο να αποδοθεί ο δυναμισμός του σε solo/ακουστική εκτέλεση) ε… τα χρησιμοποιείς, τα παίζεις, δεν τα παραβλέπεις! Κατά τ’ άλλα ο Wayne μας κράτησε καθηλωμένους (με κάποιες εξαιρέσεις/ενστασούλες που θα αναφέρω παρακάτω) για 2 1/2 (!) περίπου ώρες στο φιλόξενο Second Skin στο Γκάζι, με την εκπληκτική φωνή του, τις δυναμικές ερμηνείες του και την κλασσικά άπλετη διάθεση του για κουβεντούλα.
Τη βραδιά άνοιξε το δίδυμο των Phoebus Water. Στα φωνητικά (και την ακουστική κιθάρα) βρίσκεται η γλυκύτατη φυσιογνωμία και εξαιρετική τραγουδίστρια Τατιάνα Σταυρουλάκη (γνωστή από τους Common Sense) και για 30-35 λεπτά μας ταξίδεψε με τις indie/lo-fi ερμηνείες της. Συνοδεία δεύτερης κιθάρας (από τον Απόστολο Λαγαρία, άλλοτε ακουστικής, άλλοτε ηλεκτρικής) και πλήκτρων, ακούσαμε 8 όμορφες μπαλάντες, που κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού (των λίγων ανθρώπων στο ξεκίνημα, που στην πορεία του live των PW έγιναν περισσότεροι και έτσι δε θα γκρινιάξω άλλη μια φορά για τη μη προσέλευση στα opening συγκροτήματα). Οφείλω να παραδεχθώ πως δεν τους ήξερα και σίγουρα μου δημιούργησαν τη διάθεση να τους ψάξω περισσότερο, γιατί και οι συνθέσεις είχαν ενδιαφέρον, και τα φωνητικά ήταν εξαιρετικά. Μερικά από τα τραγούδια που μου έμειναν στη μνήμη (και είδα μετά τους τίτλους στο setlist) είναι τα: Think, Error και Answers Fleeting, ενώ μας αποχαιρέτησαν με το πολύ ζεστό Lost.

Λίγα λεπτά μετά την αποχώρηση τους, έμεινε η σημαία της Liverpool (δεμένη στα synths) να δεσπόζει στη σκηνή και να αναμένει τη…συντροφιά της. Γρήγορα ο Wayne κατέβηκε από τη μεγάλη σκάλα που συνδέει το χώρο με τα καμαρίνια του πάνω ορόφου, ακούμπησε το μπουκάλι κρασί μπροστά του και μας καλησπέρισε, καθώς κούρδιζε την κιθάρα. Μία από τις κιθάρες του πιο σωστά, καθώς ο βοηθός του, Tim, πηγαινοέφερνε -κατά τη διάρκεια του live- από το πίσω μέρος της σκηνής τέσσερεις διαφορετικές (όμορφες είν’ αλήθεια, με το σηματάκι των Mission -σχεδόν- σε όλες).
Το set list για την πρώτη μια ώρα και κάτι ήταν προκαθορισμένο, από τον Wayne, όχι όμως απαραίτητα ίδιο με τα προηγούμενα live της Salad Daze τουρνέ του. Ξεκίνημα με το αργόσυρτο Ι΄m Falling Again από τον προτελευταίο δίσκο των Mission, το Brightest Light του 2016 (υπάρχει στην extended version του), που λειτούργησε σαν “αναγνωριστικό σημείο” για όλους μας. Αυτός να δει τις διαθέσεις και τις “γνώσεις” μας όσον αφορά το πιο πρόσφατο κομμάτι της καριέρας του, αλλά και εμείς να τσεκάρουμε κατά πόσο η βαρύτονη, επιβλητική φωνή του είναι εδώ ακόμα. Όλοι τα πήγαμε υπέροχα.

Συνέχεια με τo Absolution (God is a Bullet, 2007) και το απίθανο και ίσως πλέον αισιόδοξο κομμάτι που έγραψαν ποτέ, Like A Child Again (Masque, 1992). Για να μη ξεχνιόμαστε όμως, αμέσως μας προσγείωσε με το επικό, ανατριχιαστικό That Tears Shall Drown the Wind. Σίγουρα, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια των Mission. Με την ευκαιρία να πούμε ότι εκτός από κιθάρες και πλήκτρα, ο Wayne είχε μαζί του και μπόλικα προηχογραφημένα μουσικά σημεία που συνόδευαν συχνά τα τραγούδια που έπαιζε με την κιθάρα. Τo Garden of Delight (Gods Own Medicine, 1986) ήταν αναμφισβήτητα μία από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, με καθολική φυσικά αποδοχή και γερό singalong.
Είχε έρθει η στιγμή να μεταφερθεί προς τα πλήκτρα όπου και εκεί μας χάρισε σπουδαίες στιγμές, κορυφαία όμως ήταν μάλλον η διασκευή στο Hurt των NIN. Νωρίτερα βέβαια είχε φροντίσει να προλειάνει το έδαφος στα κοψοφλέβικα, με το Dragonfly (Aura, 2001) και μία εκπληκτική εκτέλεση του Naked and Savage (The First Chapter, 1987).

Επιστροφή στην κιθάρα για τη συνέχεια με το Severina (ποτέ δε μ’ άρεσε, αλλά οκ, γούστα ειν’ αυτά) ενώ στη συνέχεια μας ρώτησε τι θα θέλαμε να ακούσουμε και έδωσε επιλογή suicide song ή going to the beach song. Φυσικά (και απ’ ότι είπε μόνο στην Ελλάδα έγινε αυτό) επιλέξαμε το δρόμο του suicide song (περνάμε καλά εδώ και αυτό βγαίνει προς τα έξω). Πάρτε λοιπόν μία ωραία διασκευή στο Look on Down From the Bridge των Mazzy Star. Αλλά για να μην έχουμε και δράματα το συνόδευσε με ένα All Along the Watchtower (του Hendrix βεβαίως). Ακολούθησε το Jade και στη συνέχεια το Marian των Sisters of Mercy. Όχι πως αναρωτήθηκε κανείς (όχι και σπουδαίες οι σχέσεις του άλλωστε με την μπάντα από την οποία αποχώρησε πριν 30 και χρόνια) αλλά ανέφερε πως: «εγώ έχω συγγράψει αυτό το τραγούδι, οπότε ναι! μπορώ να το παίζω όποτε γουστάρω». Για να το “ελαφρύνει” όμως το πράγμα, μας βάρυνε με το καταθλιπτικό αλλά τόσο όμορφο Heaven Sends You (Grains of Sand, 1990).

Μετά το τέλος του κυρίως set (διάρκειας περίπου μιάμιση ώρας) ξεκίνησε ένα μάλλον αχρείαστο ποτ-πουρί στο οποίο ακούσαμε μεν τα Wasteland, Lucky (από Radiohead) και Like A Huricane (και άλλο ένα που δε συγκράτησα) αλλά σε εκτελέσεις που δε με ενθουσίασαν. Νομίζω εκεί κάπου έκανε και ένα πέρασμα από το Personal Jesus που επίσης δε μου είπε κάτι, ενώ είχε αρχίσει να περνά κάπως και η ώρα. Ακολούθησε το Black Mountain Mist (ψαγμένη επιλογή από το Children) ενδεχομένως με μέτριο timing αφού κακά τα ψέματα, ακόμα και αν είσαι ο Hussey (αιώνιο respect από εμένα) μετά από 2 και ώρες solo/acoustic, δε γίνεται να μην αρχίσει λίγο να επέρχεται κούραση. Βέβαια το πέρασμα από το τραγούδι που έχει καθιερωθεί σαν «ύμνος» της Liverpool νωρίτερα, βοήθησε κάπως τα πράγματα καθώς όλο το μαγαζί (εμένα όλο μου φάνηκε, ξέρω όμως ότι δεν έγινε έτσι!) τραγουδούσε “You Will Never Walk Alone”.
Μία σοφή επιλογή από το κοινό ήταν και το φανταστικό Beyond the Pale, που απέδωσε εξαιρετικά, με τον κόσμο να τραγουδά μαζί του.
Σίγουρα κάτι ξεχνάω από το τέλος της βραδιάς η οποία σε γενικές γραμμές ήταν από καλή έως πολύ καλή (και ας μου έλειψαν αδιανόητα το Butterfly on a Wheel και το Bird of Passage) και χάρηκα που για άλλη μια φορά τον είδα ακμαίο και με όρεξη για νέες μουσικές περιπέτειες. Μας είπε ότι οι Mission ετοιμάζουν tour για την επόμενη χρονιά (ανακοινώθηκε δύο μέρες μετά το live) αλλά μέχρι στιγμής δε φαίνεται Ελλάδα στον ορίζοντα. Θα δείξει…

Photos/Videos: v_era