Τις μουσικές του Nick Waterhouse άρχισα να τις μαθαίνω μόλις κατά την ανακοίνωση του ερχομού του, τον περασμένο Μάρτιο, σε μία εμφάνιση που κατέληξε σε θριαμβευτικό sold out. Όχι πως απαραίτητα εκεί που πάνε οι πολλοί είναι και καλά (θα έλεγα, το αντίθετο μάλιστα, αλλά ας μην το παρακάνω). Όσο να’ναι όμως, ένα τρανταγματάκι, το σκηνικό του Μαρτίου, μου το προκάλεσε. Πηγαίνοντας προς το Fuzz λοιπόν, η απορία του αν ο κόσμος θα ανταποκρινόταν πάλι στο κάλεσμα, ή απλώς «ήταν ένα hype και πάει πέρασε», στροβίλιζε στο μυαλό μου.
Αυτό συνέβη βέβαια για λίγο καθώς φτάνοντας στο Fuzz -κανά τέταρτο μετά την έναρξη του dj set του (ενός εκ των) Coal Miners που άνοιγε τη συναυλία- ο κόσμος ήταν ήδη πολύς. Οι μουσικές που έβγαιναν από τα δύο πικ-απ που είχε μπροστά του ο C.M. ήταν απόλυτα ταιριαστές με το live που θα ακολουθούσε, οπότε δεν αισθανόσουν ότι κάποιος πάει να “πουλήσει ψυγείο σε εσκιμώους”, όπως γίνεται με πολλά opening groups που είναι άσχετα με το κυρίως όνομα της βραδιάς. Rock’n’roll/rhythm and blues 50-60’s επιλογές, αποκλειστικά από 7’’ιντσα (αν είδα καλά από τα «ψηλά» που βρισκόμουν). Χωρίς να είμαι γκουρού στο είδος, μου φάνηκαν πολύ ψαγμένες επιλογές, όχι προβλεπόμενα πράγματα δηλαδή, κάτι που σίγουρα δείχνει τόλμη. Την ίδια άποψη είχε και το shazam μου, που κατάφερε να βρει ελάχιστα κομμάτια (να μερικά: Ain’t There Something that Money Can’t Buy - Young Holt Trio, Boco - Running the Mardi Gras, Young Jessie - Brown Eyes (Come on Home)). Ωραίο ζέσταμα και ακόμα καλύτερο λόγο του ιδιαίτερου, vintage ήχου που βγάζουν τα δισκάκια.

Καθ’ ότι δεν χρειαζόταν επαναρυθμίσεις, ξε-καλωδιώσεις οργάνων και άλλες δουλείες επί σκηνής, σύντομα φτάσαμε στο προκείμενο. Ο Nick και η μπάντα του εμφανίστηκαν εν μέσω αποθέωσης. Να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι ούτε fan του είδους της μουσικής του είμαι (50’s-60’s rock’n’roll, soul, jazz), ούτε φεύγοντας, με έκανε να αποφασίσω να γίνω. Κάπου εδώ όμως τελειώνει ο,τιδήποτε αρνητικό έχω να πω για το live. Το Fuzz τους υποδέχτηκε γεμάτο στον κάτω χώρο ενώ είχε μπόλικο κόσμο και πάνω. Sold οut δεν το λες αλλά ο Nick αποδείχτηκε ότι έχει πολύ θερμή σχέση με το κοινό, αφού πέρα από τα 2 -σχεδόν- γεμάτα venues μέσα σε 8 μήνες, είχε συνεχώς διάθεση για ομιλία και επαφή με τους ανθρώπους πού ήρθαν να τον δουν. Μάλιστα, έχοντας διαβάσει κριτικές για το live του Μαρτίου που ανέφεραν πως ήταν κάπως ψυχρός, σα να είχα την αίσθηση ότι ήθελε λίγο να επανακάμψει, να διορθώσει την όποια «παρεξήγηση» μπορεί να έγινε την προηγούμενη φορά. Το πέτυχε και με το παραπάνω.
Ομιλητικός, κεφάτος, ευγενικός και ταυτόχρονα άψογος σε κάθε νότα και κάθε στίχο που τραγουδούσε. Μιλώντας για νότες, ο ήχος ήταν, καθ’όλη τη διάρκεια, απίστευτος. Ταυτόχρονα, εντύπωση μου έκανε το πόσες φορές μας παρουσίασε τους μουσικούς του, δείχνοντας απόλυτο σεβασμό στο ρόλο τους. “Ναι μεν η μπάντα έχει το όνομά μου, αλλά είμαστε όλοι μαζί εδώ” ήταν αυτό που δεν είπε με λόγια, αλλά υπονόησε πολλές φορές, και μπράβο του.

Το set ήταν προφανώς διαφορετικό από την προηγούμενη φορά, όπως μας είπε και ο ίδιος. «Θα σας πω μερικά τραγούδια μας από το παρελθόν, αλλά και μερικές διασκευές. Επιλογές απ’ όλα τα lps που έχουμε στο merch, μαζί μας» ανέφερε λίγο πριν το στυλάτο Which Was Writ. Μία από τις διασκευές ήταν στο Don't You Forget It, των Allah-Las, λέγοντας μάλιστα πως “καμιά φορά και οι surfers μπορούν να έχουν μέσα τους λίγο rhythm and blues”. Μέχρι τότε, το πράγμα πήγαινε κάπως χαλαρά αλλά σύντομα σχεδόν όλο το Fuzz έμοιαζε με πίστα χορού και πραγματικά η εικόνα από ψηλά ήταν υπέροχη. Wherever She Goes (She Is Wanted), Pushin' Too Hard (διασκευή στους Seeds) ενώ πριν το κομμάτι Black Glass από τον πιο πρόσφατο δίσκο του, έκανε μία αναφορά στο Airbnb και το πόσο κακό έχει κάνει στις γειτονιές των πόλεων φέρνοντας για παράδειγμα τόσο την Αθήνα όσο και την πόλη που ζει (αν δε κάνω λάθος, ανέφερε το Σαν Φρανσίσκο).

Το set συνεχίστηκε με πολλά χορευτικά κομμάτια, με τους 2 σαξοφωνίστες τους να δίνουν ρέστα και να ξεσηκώνουν το μαγαζί. LA Turnaround, και φυσικά This Is A Game, Katchi (δείτε παρακάτω το βιντεάκι μας που σίγουρα θα σας φέρει στο μυαλό κάτι από Blues Brothers) σήκωσαν το μαγαζί στο πόδι. Ασφαλώς δε θα μπορούσε να μην υπάρξει encore, στο οποίο ξεχώρισα το Say I Wanna Know, που στην ουσία αποτέλεσε αποθέωση του σαξοφωνίστα, ενώ όλη η μπάντα βοηθούσε στα δεύτερα φωνητικά σε μια άψογη συνεργασία, μία συνολική δουλειά. Όπως συνολική δουλειά ήταν όλο αυτό που είδαμε στη σκηνή και ας είχε τον Waterhouse σε πρώτο πλάνο.
Και εκεί που όλοι νομίσαμε ότι το live είχε φτάσει στο τέλος του, έζησα από ψηλά ένα από τα ωραιότερα θεάματα που έχω δει σε συναυλία. Τα φώτα είχαν ανοίξει, και όλοι είχαν ξεκινήσει τη διαδικασία αποχώρησης, χωρίς φυσικά καμία απαίτηση για δεύτερο encore. Ξαφνικά εμφανίζεται η μπάντα επί σκηνής και βλέπεις ένα κύμα κόσμου να γυρνά με ενθουσιασμό προς αυτήν. Υπέροχο σκηνικό. Είπαν το Song For Winners και μας χαιρέτισαν, ενώ ο Nick ανέφερε πως μετά το live θα μας περιμένει για συζήτηση και υπογραφές αυτόγραφων. Εξαιρετικός και ευγενέστατος. Και -κάτι που παρατήρησα τώρα, καθώς έψαχνα στοιχεία για αυτόν- αδιανόητα νέος. Μόλις 33 και δείχνει στη σκηνή εκπληκτικά έμπειρος με παίξιμο αλλά και συνθετική ικανότητα απίστευτη.
Λαμπρά!

Set List
Some Place
Is That Clear
Which Was Writ
Wreck The Rod
I Had Some Money (But I Spent It)
Don't You Forget It
Thought & Act
I Can Only Give You Everything
Wherever She Goes (She Is Wanted)
Pushin' Too Hard
I Feel An Urge Coming On
Black Glass
Sleepin' Pills
LA Turnaround
Raina
Down in Mexico
Katchi
Tracy (All I Have Is You)
(If) You Want Trouble
This Is A Game
Encore:
Dead Room
Say I Wanna Know
El Viv
Encore ii:
Song For Winners

Photos/video: v_era