Υπάρχει ένας αρχαίος, άγραφος κανόνας: “Στους Boris δεν πλησιάζεις στη σκηνή, αν δε φοράς ωτοασπίδες”. Ένας ακόμα πιο σύγχρονος είναι: “Στο (αγαπημένο) Temple δεν πας χωρίς ζακέτα μέσα και αριστερά”. Εγώ δεν τήρησα κανέναν και έφυγα κουφός και κρυωμένος. Αν άξιζε; You bet your life ότι άξιζε!

Κλασσικά φτάσαμε νωρίς και αρχίσαμε τα «πωπω! άνθρωπο δε θα έχει!». Πάντα μέσα πέφτουμε βέβαια, αφού το Temple σε λίγο είχε σχεδόν γεμίσει. To warm-up για τον κόσμο που ήρθε από νωρίς στο χώρο, ανέλαβε ο Ghone, και τα κατάφερε μία χαρά. Την πρώτη φορά που τον είχα ακούσει είχα σοκαριστεί από τους… «σκουριασμένους», απόκοσμους ήχους που βγαίνουν μέσα από τα μαγικά κουμπάκια του ειδικού εξοπλισμού που έχει μπροστά του, όμως πλέον ήξερα τι να περιμένω και μπορώ να πω πως το 25λεπτό με τους sci-fi, θριλερικούς ήχους του, το απόλαυσα περισσότερο. Τα ηχητικά περιβάλλοντα που δημιουργεί, προξενούν (έως και) δέος, δημιουργούν παράξενες εικόνες και σκέψεις και είναι απόλυτα κινηματογραφικά.
Το Temple, ήταν σχεδόν γεμάτο όταν οι 2 των εγχόρδων, έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή, ντυμένοι στα μαύρα. Λίγο μετά, επίσης στα μαύρα και με μόνο τις μερικές λευκές τούφες στα μαλλιά να τον διαφοροποιούν, εμφανίστηκε ο Atsuo, που σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική των ντράμερς, πρώτα ήρθε μπροστά στη σκηνή να μας χαιρετήσει όλους (και να αποθεωθεί βεβαίως). Κατόπιν έκατσε στη θέση του, χτύπησε κάποιες φορές το “αυτοκρατορικό” Γκονγκ που βρισκόταν επιβλητικά από πίσω του, και η παράνοια ξεκινούσε.

Ο ηχητικός πόλεμος της επόμενης 1 ½ περίπου ώρας, δε θα άφηνε τίποτα όρθιο. Πιστεύω πως αυτό που ζήσαμε μπροστά, το ένιωσαν οι πάντες όπου και αν στέκονταν, ακόμα και οι τοίχοι, ίσως και το… θέατρο δίπλα. Τα ντραμς του Atsuo έμοιαζαν με προπέλα πλοίου που χτυπούσε διαδοχικά και με σταθερό ρυθμό τα κύματα που κατέληγαν σαν ένα τσουνάμι ήχου κατά τα πάνω μας. Η κιθαρίστρια, Wata, παρέδιδε αδιανόητα μάθημα κιθάρας, έπαιζε τα solo της σα να μην υπάρχει αύριο. Ένα από τα καλά του μικρότερου venue (με την πιο κοντή σκηνή) είναι ότι τη μαγεία που προσφέρουν οι μουσικοί, μπορείς να τη βλέπεις εντελώς μπροστά στα μάτια σου.

Παρατηρούσα γύρω μου τον κόσμο… Άλλοι πιάνοντας το κεφάλι τους, άλλοι κάνοντας χειρονομίες προς τη σκηνή, κάποιοι παίζοντας air-guitar, σχεδόν όλοι όμως να μένουν με ανοιχτό το στόμα έδειχναν να σκέφτονται «μα τι κάνει αυτή η Wata!;”. Αντίστοιχα πράγματα γίνονταν βέβαια και από την άλλη πλευρά, με τον Takeshi και την κιθάρα/μπάσο του με το διπλό μπράτσο (δικής του έμπνευσης κατασκευή). Μαγικοί ρυθμοί, τρομερό fuzzάρισμα, απίστευτες μελωδίες ενώ παράλληλα ήταν επιφορτισμένος και με τα φωνητικά. Τα τελευταία, κατά την άποψη μου δίνουν το «κατιτίς» στον drone/heavy/post/experimental ήχο τους, ή -πιο σωστά- στην τελική γεύση που αφήνει κάθε τραγούδι. Η παράξενη γλώσσα, μου μοιάζει λίγο με το πόση ιδιαιτερότητα προσδίδουν τα φωνητικά σε μπάντες όπως οι Sigur Ros, με τους οποίους σε ορισμένα από τα δυνατά κομμάτια τους, βρίσκω ομοιότητες. Αναφέρομαι βέβαια στα δυνατά κομμάτια των Boris, που όμως δεν έχουν σαφείς metal αναφορές (τότε άλλωστε πάνε περισσότερο προς τους συνομήλικους τους Sunn o ))), τους Melvins κ.ο.κ). Στο live του Σάββατου πάντως θα έλεγα πως υπήρξαν περισσότερα της τελευταίας κατηγορίας. Είχαν έρθει αποφασισμένοι να τα διαλύσουν όλα.

Το set φυσικά κινήθηκε γύρω από το φετινό Love and Evol (διαβάστε για αυτό εδώ ενώ βρέθηκε επίσης και στους δίσκους μας της χρονιάς) ενώ μέχρι να φτάσουμε στο 5Ο κομμάτι ακούσαμε μόνο τραγούδια του 2019, με το To the Beach (διασκευή από τους Coaltar of the Deepers, μπάντα του Ιάπωνα καλλιτέχνη Νarasaki, που βρίσκεται στο επίσης φετινό E.P “Tears”). To 5ο κομμάτι ήταν το Absolutego (τίτλος και του ντεμπούτου δίσκου τους, πίσω στο 1996), όπως εμφανίστηκε στο άλμπουμ Dear του 2017. Το διάλειμμα από το Love and Evol συνεχίστηκε με το Journey, ενώ και στη συνέχεια το φετινό άλμπουμ κυριάρχησε, με όλα τα κομμάτια (αργά ή γρήγορα, μελωδικά ή φασαριόζικα, να παίζονται στο «κόκκινο»!). Με το τέλος του Shadow of Skull, και αφού είχε προηγηθεί η διασκευή τους στο Boris των Melvins, από το οποίο άλλωστε πήραν και το όνομά τους, είχε έρθει η στιγμή να ξεκρεμάσουν τις κιθάρες, να πετάξει (ο Atsuo) τις μπαγκέτες του και να μας αποχαιρετήσουν.

Δε θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να μη μας κάνουν τη χάρη για encore. Έτσι λοιπόν, το γκόνγκ ξαναχτύπησε και η τελετή συνεχίστηκε. Χτύπημα και απάντηση με “hey” από τον κόσμο εναλλάξ, αρκετές φορές μέχρι να ακουστεί το βαρύ riff του Αkuma No Uta, από τον ομώνυμο δίσκο του 2013. 6 λεπτά που όλο το venue κοπανιόταν. “One More” μας είπε ο Takeshi για να ακολουθήσει το Farewell που απολύτως ταιριαστά χρησιμοποιούν συχνά σαν τελευταίο κομμάτι στα set.
Δεν ξέρω, και σίγουρα δεν έχω δει live, πολλές μπάντες να συνδυάζουν το drone, το doom metal, τον noise ήχο και το shoegaze με τόσο εξαιρετικό τρόπο. Παρά το encore, δεν ήταν αρκετή η ώρα που τους είδαμε, παρά το βούισμα των αυτιών δε νομίζω πως κανείς χόρτασε. Ελπίζω λοιπόν σύντομα να τους ξαναφιλοξενήσουμε στα μέρη μας και να μας ξεκουφάνουν για άλλη μία φορά!
Set list
1. Away from You (Love and Evol, 2019)
2. To the Beach (Tears EP)
3. Coma (Love and Evol, 2019)
4. LOVE (Love and Evol, 2019)
5. Absolutego (Dear, 2017)
6. Journey (από το split album με τους Νovembers, 2018)
7. Uzume (Love and Evol, 2019)
8. EVOL (Love and Evol, 2019)
9. Boris
10. Shadow of Skull (Love and Evol, 2019)
(encore)
11. Akuma No Uta (Akuma No Uta, 2003)
12. Farewell (Pink, 2005)

Photos/Videos: v_era