Εδώ θα δείτε και θα διαβάσετε όσα ζήσαμε (και όσα προλάβαμε να δούμε) την τρίτη και τέταρτη ημέρα του Street Mode Festival 2018. Για όσα έγιναν τις πρώτες δύο ημέρες τα είπαμε εδώ.

Hμέρα 3η (Ουφ! Ωχ! Άουτς! Πονάω ρε! Ήθελες και δισκάδικα στην πόλη το πρωί ε; Ρε εκεί λέμε, στην πίεση!) Σάββατο 1/9

Τρίτη ημέρα, η κούραση πλέον συνδυασμένη με τη ζέστη και τον ιδρώτα φτιάχνουν επικίνδυνο μείγμα, τύπου να θες να κλαις! Ευτυχώς το Street Mode Festival είχε φροντίσει να έχει τόσες μπάντες, για τόσα πολλά γούστα, που γρήγορα τα ξέχναγες αυτά!

Στο χώρο φτάσαμε (κάτσε να δω πρόγραμμα) κατά τις 20.10 ( Σάββατο, δυσκολία στο παρκάρισμα) και ίσα που προλάβαμε λίγο από τους Γερμανούς stonerάδες Kalamata. Δε μπορώ με τίποτα να θυμηθώ πόσα κομμάτια από Deaf Radio άκουσα (σχόλιο για αυτούς: εξαιρετικοί, βελτιώνονται συνεχώς και μ’αρέσει που υπάρχει μια καθαρά alternative μπάντα μέσα στο χαμό του stoner/heavy/psyche, να ξεχωρίζει!) όμως καθότι τους έχω δει αρκετές φορές ήθελα να πάω να δω για πρώτη φορά μια μπάντα που έπρεπε να έχω δει κάπου στις αρχές 90’s.

The Godfathers: Η φωνή του Peter Coyne δε πολυέβγαινε, αλλά αυτό νομίζω δεν ήταν το βασικότερο πρόβλημα του live αφού η μπάντα κράταγε γερά. Όμως από κάτω υπήρχε full νεαρόκοσμος και κάτι Birth Work School Death, Because I Said So και το (πιο γνωστό τους) She Gives Me Love, δε τους έλεγαν και πολλά. Σίγουρα δε τους ξεσήκωναν όπως θα γινόταν σε ένα κλειστό χώρο όπου θα μαζευόμασταν οι γνωστοί -άντα κάτι. Θεωρώ λοιπόν πώς ήταν λάθος η επιλογή να παίξουν έξω, σε ένα χώρο που είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος για να δει τους Planet Of Zeus και που παραδίπλα νωρίτερα έπαιζε ο ΛΕΞ (δε με λες και γνώστη της καριέρας του, αλλά νομίζω πως απευθύνεται σε πολύ νεαρές ηλικίες).

Η ευχάριστη έκπληξη (φάση πήραμε και δίσκο δηλαδή, μάλιστα τον τελευταίο που υπήρχε) ήταν οι Roundlights. Κακώς, αλλά εδώ και μια δεκαετία που είναι στα πράγματα εγώ κοιμόμουν. Το δε περσινό τους Exposito, είναι καταπληκτικό.

Garage ψυχεδέλεια και γνήσιο rock’n’roll από τους Θεσσαλονικείς, που τουλάχιστον στην πόλη τους έχουν φτιάξει ισχυρό fanbase. Garage Oriental, Driller Sun, Spinnin’ Walls… Εύγε στα παιδιά!

Λιγάκι έξω στο χαμό, για να πάρουμε αέρα και μια ιδέα από Planet Of Zeus. Πραγματικός πανικός, πολύς κόσμος “στον αέρα”, άφθονο singalong και…Leftovers, Macho Libre έτσι για να δείτε τι θα πάθετε. Για άλλη μια φορά, -όσο είδα- ήταν super.

Μπήκαμε όμως ξανά μέσα στο Principal και οι Bazooka είχαν ήδη ζεσταθεί για τα καλά! Ναι μεν ελληνικός στίχος, αλλά για κάποιο λόγο τους συμπαθώ πολύ. Πάνω στη σκηνή έχουν τρομερή ενέργεια, έχουν άνεση, σωστή συνολική σκηνική παρουσία και όμορφα, δυναμικά και με ποικιλία σε ύφος (surf, ska, garage, psych) κομμάτια (Ζούγκλα, η Δική σου η Σειρά, Άγρια Φύση κ.α.).

Έχουν και την αποδοχή του κόσμου, αφού τραγούδι με το τραγούδι όλο και περισσότεροι χόρευαν. Βασικά, δε τους λείπει τίποτα για μια σημαντική καριέρα. Σχεδόν ταυτόχρονη ήταν η έναρξη Παυλίδη (εκτός) και Samsara Blues Experiment (εντός). Για ένα μάτσο λόγους διαλέγω τους δεύτερους αλλά πλέον η ζέστη (ίσως και οι αντοχές μου) ήταν τέτοια που δε μου επέτρεψε να απολαύσω όπως θα ήθελα τη μπάντα. Όσο τους άκουσα πάντως μου φάνηκαν πολύ καλοί.

Βγαίνοντας πετύχαμε στην Desperados Stage λίγα…Ξύλινα Σπαθιά από τον Παύλο, ένα Δεν είμαι από΄δω και ήταν ωραία! Πάντως, ή βούιζαν τα αυτιά μου από τα ντεσιμπέλ στο μέσα χώρο, ή κάτι έπαιζε με τη φωνή του Παύλου, αφού σχεδόν δε την αναγνώρισα. Η ώρα είχε περάσει, η ζέστη και η κούραση μας κατέβαλε αλλά ένα Danger Danger! High Voltage, το ακούσαμε από Electric Six!

Και …τέλος και για σήμερα!

Κάποια vide-άκια από τη βραδιά:

Ημέρα 4η (μου’θελες και μπανάκια Χαλκιδικές το πρωί ε; Φάτα τώρα!) Κυριακή, 2/9

Η τελευταία μέρα του Street Mode θα ήταν δύσκολη. Γιατί από τη μία είχε συσσωρευτεί κούραση (και αλκοόλ κακά τα ψέματα) τριών ημερών, από την άλλη, βάσει προγράμματος και ονομάτων, φαινόταν πως θα ήταν και η καλύτερη για εμάς στο Sliding Backwards.

Κατά τις 20.30 που φτάσαμε στο χώρο, προλάβαμε λίγο από το set των Πατρινών heavy rockers Void Droid, ενώ καθώς τρέχαμε να μπούμε στο χώρο του Principal, κουνιόμασταν συθέμελα -μαζί με τον κόσμο- με το punk rock των Oldschool Rednex. Τους VD τους έχω ξαναδεί και έτσι ήξερα περίπου τί να περιμένω. Μου φάνηκαν ιδιαίτερα βελτιωμένοι και σαφώς πιο δεμένοι ενώ και το κοινό έδειχνε να “δέχεται” με ευχαρίστηση τoν "ηχητικό πόλεμο" που γινόταν επί σκηνής. Μικρές ανάσες καθαρού αέρα και βουρ ξανά μέσα στο… φουρνάκι! Κατά τη διάρκεια του warm up ακούγαμε τις πρώτες νότες του Neon, έτσι για να μπαίνουμε στο κλίμα! Puta Volcano!

Είναι μόλις η δεύτερη φορά που τους βλέπω και μου φάνηκαν αισθητά καλύτεροι (όχι, δεν ήταν ποτέ μέτριοι, μην παρεξηγηθούμε), και νομίζω πως το πάνε καλά το πράγμα! Στο Neon φυσικά έγινε χαμός και γενικά ο αρκετός κόσμος που μαζεύτηκε, πέρασε καλά κατά τη διάρκεια του set τους που φυσικά επικεντρώθηκε στο φοβερό LP του 2017, Harmony Of Spheres (Dune, Jovian Winds κ.α.) ενώ το set αν θυμάμαι σωστά έκλεισε με το ξεσηκωτικό The Sun, από το ομώνυμο LP του 2015. Στο μεταξύ χάσαμε μεγάλο μέρος από το πανηγύρι που είχαν στήσει οι Locomondo έξω, αλλά χαλάλι. Εξαιρετικοί μουσικοί που πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός να το προχωρήσουν και σε άλλο επίπεδο το όλο. Πάντως τα παιδιά στήνουν το τέλειο πάρτι κάθε φορά και αν μη τι άλλο, αυτό πρέπει να τους αναγνωριστεί!

Οι Lionize δεν μου άρεσαν καθόλου. Γούστα είναι αυτά, οπότε κανένα πρόβλημα. Απλά ο ήχος τους μου φάνηκε εξαιρετικά παλιομοδίτικος, ενώ ακόμα και το ντύσιμο του τραγουδιστή με το λαμέ, πλουμιστό κοστούμι με έστελνε γρήγορα προς τα έξω για αναζήτηση μπύρας και οξυγόνου! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πέσω πάνω στα Μωρά στη Φωτιά, όπου ενώ στην αρχή δε μπορώ να πω ότι μου πολυάρεσαν (ίσως υπήρξε και θεματάκι με τα μικρόφωνα), όσο πέρναγε η ώρα και πλησίαζα προς την πρώτη γραμμή της απέναντι (Mode Stage) σκηνής (θα εμφανίζονταν οι Nightstalker και...καταλαβαίνετε!), συνειδητοποιούσα ότι το πράγμα εκεί πίσω στην άλλη σκηνή, πήγαινε καλά! Χαμός φυσικά έγινε με το Κάτω στην Πόλη (“50 χρόνια περιμέναμε για αυτή τη βραδιάαα”) ενώ παίχτηκε και σαν instrumental ας πούμε και η... Αδρεναλίνη, (ή οκ ας μην το πούμε…).

Ξέχασα (πως μπόρεσα;) να κάνω μια μικρή αναφορά στον Βούλγαρο beatbox καλλιτέχνη Skiller που, λίγα λεπτά πριν από τα Μωρά στη Φωτιά, κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μας με τη φοβερή ικανότητα του να παίζει παπάδες μόνο με το στόμα και τα χέρια του. Ωραίος!

Και πάμε στα πολύ καλά! Nightstalker, οι βασιλιάδες του σκληρού ήχου, αυτοί που μια 25ετία τώρα μας σηκώνουν στον αέρα σε κάθε live. Το εντυπωσιακό με αυτή τη μπάντα είναι ότι ενώ ο ήχος της είναι “δύσκολος”, ενώ δε μπορείς να πεις ότι τον ανανεώνουν ιδιαίτερα (δε χρειάζεται αλλά κουβέντα να γίνεται), καταφέρνουν και έχουν συνεχώς νέες γενιές φανατικών οπαδών.

Το set list φοβερό (για το λίγο σχετικά χρόνο ενός φεστιβάλ), ο Argy συνεχώς να παροτρύνει τον κόσμο για ρυθμικό χειροκρότημα (frontman με τα όλα του). Η μπάντα όπως πάντα δεμένη και γεμάτη ενέργεια. Ενέργεια που διοχετευόταν αυτόματα στον κόσμο. Ένα δυνατό πάρτι! Go Get Some και φωτιά παντού! Zombie Hour, Just A Burn, φυσικά το Children Of The Sun (όπου τραγούδησαν μέχρι και τα καπάκια από τα μπουκάλια νερού που έφευγαν!) Dead Rock Commandos και Trigger Happy, μερικά μόνο από τα κομμάτια του set list.
Δεν είχαν μείνει πλέον δυνάμεις. Ούτε καν αντοχή να πάω μέχρι το bar. Οκ, πήγα! Και από εκεί είδα και άκουσα ένα από τα χειρότερα γκρουπ της βραδιάς, τους Talco. Είχα (για ένα παράξενο λόγο, άλλη εντύπωση για αυτούς) αλλά αυτό που κάποιοι ονομάζουν folk punk και εγώ βλαχο-πανκ ή σκυλάδικο-πανκ δεν αντέχεται ακόμα και αν μου διοχέτευαν δωρεάν μπύρα στις φλέβες για όση ώρα τους άκουγα. Θα μπορούσα να τα πω πιο light, αλλά δε γινόταν…! Παρ'όλα αυτά ο κόσμος χόρευε και το διασκέδαζε!

Το κακό είναι ότι την κατάσταση δεν την έσωσε ούτε το άθλιο θέαμα που προσέφερε η μπάντα του (Αξιοσέβαστου -κατά τ'άλλα- με κεφαλαίο Α) Marky του Ramone (Marky Ramone's Blitzkrieg) που πραγματικά δεν έχω λόγια για να περιγράψω το επιεικώς… μέτριο του πράγματος! Φτάνει…! Και εκεί που λες ότι η βραδιά μάλλον πάει προς τη λήξη της, σκάνε τα δύο πιθανότατα καλύτερα live του τετραημέρου και σε απογειώνουν, ενώ λίγο πριν σερνόσουν (οι Talco και ο Marky έκατσαν σαν κερασάκια στην όλη κούραση)!

Η stoner/doom κόλαση από την Ουκρανία ονόματι Stoned Jesus τα έσπασε όλα με το set της! Το ξέραμε (ή το είχαμε διαβάσει οι περισσότεροι) ότι στα live τους δεν αστειεύονται, αλλά τέτοιο πράγμα δεν το περίμενα! Επίσης, φαίνεται πως ήταν “διαβασμένο” και το κοινό, καθότι το Principal Stage μου φάνηκε πιο γεμάτο από ποτέ, αλλά και με κοινό με απίστευτο πάθος για τη μπάντα.

Κλασσικά, όπως νομίζω είχαν κάνει και στο Los Almiros πρόσφατα, διασκεύασαν ΜΑΖΩΝΑΚΗ (“...Κάθε βράδυ του Σαββάτου…”) ενώ στο τέλος τα 2 μέλη από τα τρία (οι ενχορδάδες) έκαναν βουτιά στο κοινό ΚΑΙ οι δύο, και συνέχιζαν να παίζουν “κολυμπώντας” πάνω από τα κεφάλια του κόσμου…! I'm The Mountain και παρανάλωμα! Και κρίμα που δεν είχαν χρόνο (φαντάζομαι λόγω ωραρίου του φεστιβάλ) να βγουν για ένα ακόμα κομμάτι! Μετά, και ενώ η αίθουσα άδειαζε για να … μπουν οι επόμενοι, σκεφτόμουν πόσο κρίμα είναι για την υπερμπαντάρα των Last Drive που θα έπρεπε να παίξει μετά από τέτοιο χαμό, και ενώ αναμενόταν να βγει και κάνα μισάωρο μετά την αναγραφόμενη στο πρόγραμμα ώρα εμφάνισής της, δηλαδή…02.00! Όμως ο παλιός…δε μασάει!

Τους Last Drive τους έχω δει αρκετές φορές και νομίζω πως αυτή ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους εδώ και καιρό! Όταν λέω καλύτερη φυσικά, δεν το εννοώ απαραίτητα τεχνικά ή σε θέματα απόδοσης, φωνητικών κλπ. Το εννοώ από την άποψη του πάθους, της έντασης και γενικότερα του παιξίματος με ψυχή! Είχες την αίσθηση ότι όπως και ο κόσμος, έκαναν εκείνη την ώρα κατάθεση ψυχής, δάκρυζαν και γελούσαν ταυτόχρονα! Δε θα αναλύσω πολύ το set list, γιατί απλά έπαιξαν σχεδόν τα πάντα. Λίγο πριν το τέλος έπαιξαν και το Misirlou ενώ αμέσως μετά, πάνω στη σκηνή ανέβηκε τόσο ο Αλέκος από τους Γκούλαγκ, όσο και ο Φράνκυ από τους Panx Romana και τραγούδησαν μαζί με τη μπάντα. Έτριβες τα μάτια σου για να πιστέψεις ότι έβλεπες τη…μισή ελληνική rock σκηνή μπροστά σου!

To τέλειο κλείσιμο ενός εκπληκτικού τετραήμερου, ενός πολύ σπουδαίου φεστιβάλ!

Και του χρόνου!

Μια ιδέα του τί ακούσαμε και είδαμε παρακάτω:

____________________________________________________________

-Πολλά συγχαρητήρια για τους εμπνευστές και τους διοργανωτές του Street Mode Festival. Δε χρειάζεται να το πω εγώ, νομίζω το λένε οι αριθμοί των ονομάτων που έρχονται κάθε χρόνο αλλά και η προσέλευση κόσμου- και ειδικά φέτος στη 10η επέτειο του- ότι είναι το μεγαλύτερο festival της Ελλάδας, και από τα δυνατότερα των Βαλκανίων.

-Τα λίγα οργανωτικά θεματάκια που ανέφερα στο κείμενο μπορούν νομίζω εύκολα να διορθωθούν, σίγουρα όμως δε χαλάνε τις άριστες εντυπώσεις μας.

-Ευχαριστούμε το festival για την πρόσκληση και για τη δυνατότητα που έδωσε σε εμάς και σε όλο τον κόσμο να δει τόσες πολλές μπάντες, τόσα διαφορετικά μουσικά είδη, μέσα σε μόλις 4 μέρες. Ευχόμαστε αυτά τα 10 πρώτα χρόνια να είναι μόνο η αρχή!

- Πολλά ευχαριστώ στον Γιάννη και την Αθηνά, για όλη τη βοήθεια του τετραημέρου αλλά και γιατί αν δεν ήταν αυτοί, θα έμοιαζαν όλα πιο δύσκολα!