Είναι ωραίο να ξεκινάς για μια συναυλία με τη βεβαιότητα ότι θα περάσεις καλά! Αυτό το συναίσθημα το είχα στο μέγιστο καθώς προχωρούσα προς το Temple, αφού οι Thee Holy Strangers είναι τόσο μια παρέα γνωστών και καταξιωμένων μουσικών, όσο και ωραία άτομα (διαβάστε αν θέλετε τη συνέντευξη που μας παραχώρησαν και θα συμφωνήσετε). Είχαν και καιρό να εμφανιστούν όλοι μαζί, και έτσι το live αποκτούσε ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Η συνήθεια να πηγαίνουμε στην ώρα μας στα live, για να μπαίνουμε σε συναυλιακή διάθεση από νωρίς, φυσικά και δε θα μπορούσε να αλλάξει. Αυτό αρχικά μας έφερε μια παγωμάρα καθότι ο κόσμος στο χώρο ήταν λίγος, κάτι που εξακολούθησε να ισχύει για αρκετή ώρα. Στο δικό μου μυαλό, και για την αξία αυτής της blues/alt-country μπάντας, ο κόσμος που τελικά μαζεύτηκε δεν ήταν πολύς, παρολ’αυτά υπήρξε αρκετός για να ζεσταθεί ο χώρος αλλά και οι μουσικοί, και να γίνει για άλλη μια φορά «ωραία φάση».

Παρέα, πάντως, μέχρι να ξεκινήσει το live και όσο σιγά-σιγά μαζευόταν κόσμος, μας κράτησε ο Αντώνης Ζήβας με ένα από τα καλύτερα warm-up συναυλίας που έχω ακούσει ποτέ. Πολλά μπράβο!

Λίγο μετά τις δέκα και μισή, η εξάδα ανέβηκε στη σκηνή και μετά το αρχικό χειροκρότημα, ξεκίνησαν δυναμικά. Εναρκτήριο λάκτισμα η γερή μπλουζιά Youre Not A Stranger To Me. O Αλέξης Καλοφωλιάς, αφού μας καλωσόρισε, μας ενημέρωσε ότι θα ακούγαμε και μερικά από τα καινούρια κομμάτια, που θα αποτελέσουν το υλικό του επερχόμενου δίσκου. Σύντομα, με το Fiery Road (το πρώτο single που κυκλοφόρησαν, το 2013) θυμήθηκα πόσο πολύ μου αρέσει η -soul-φωνή της Φλώρας Ιωαννίδη και πόσο καλά συνδυάζεται με αυτή του Αλέξη. Μετά την blues/country μπαλάντα Truth And Sorrow, ακολούθησε ένα γρήγορο, garage ύφους κομμάτι (τίτλο ξέρουμε, αλλά ας τον ανακοινώσει καλύτερα η μπάντα όταν θεωρήσει σωστό), και ακολούθησε το Infinite Sea, ένα από τα αγαπημένα μου από το ντεμπούτου τους. Μεσολάβησαν δύο καινούρια κομμάτια και ακολούθησε το εξαιρετικό (και απ’ότι κατάλαβα από το ξέσπασμα χορού, την ίδια άποψη είχαν οι περισσότεροι) Desolation Revelation με το απίστευτα “κολλητικό” κιθαριστικό riff. Ακολούθησε μια διασκευή τους στο Oh! Sweet Nuthin’ των The Velvet Underground και θα πω την αμαρτία μου πως μου άρεσε ίσως και περισσότερο από το πρωτότυπο (ευκαιρίας δοθείσης: πόση κιθάρα “ξέρει” αυτός ο Νίκος Φυσάκης; ). Θα ήταν και ωραίος επίλογος για συναυλία όμως ευτυχώς είχε κι άλλο, με το…σκιαχτικό, αργόσυρτο, μυστηριώδες Silver Lake, κάποια ακόμα καινούρια, το ανεβαστικό Trouble On Trouble που μας ξαναγύρισε πίσω στο 2013, το καταπληκτικό Self Preservation Blues (που μου φέρνει στο νου τους ΖΖ Top). Μας έκαναν τη χάρη, (δε θα τους αφήναμε να φύγουν από το Temple και το ήξεραν προφανώς) και έτσι βγήκαν και για το encore τους (διασκευάρα στο Run Through The Jungle των Creedance Clearwater Revival σε extended version), και η βραδιά τελείωσε εξαιρετικά!

Δε θέλω σε καμία περίπτωση να ξεχάσω να αναφέρω πόσο φοβερό ήταν το παίξιμο όλων των μουσικών, του επιβλητικού ντράμερ Costas C., του σταθερού και εκφραστικότατου μπασίστα Tάσου Παλαιολόγου και φυσικά του πολυοργανίστα και υπεύθυνου για τη δημιουργία της υπέροχης alt-country ατμόσφαιρας (μέσω της pedal steel κιθάρας), John Hardy.

Ωραία βραδιά! Ωραίο όταν φεύγεις έτσι, γεμάτος, από ένα live. Τους Thee Holy Strangers τους ευχαριστούμε για το πάθος τους, για το ότι μας κάνουν κάθε φορά να αισθανόμαστε φίλοι και παρέα τους, ακόμα και αν δε μας γνωρίζουν προσωπικά. Το κέφι που μας μεταδίδουν, είναι σαν ένεση αισιοδοξίας για τα υπόλοιπα που αντιμετωπίζει ο καθένας στη ζωή του. Αναμένουμε τα ευχάριστα μαντάτα του νέου δίσκου.

Φωτογραφίες/video: v_era