Ένα αρκετά ζεστό για την εποχή απογευματάκι του Απριλίου, βρεθήκαμε με τους The Vaxtones στο στούντιο που έκαναν πρόβα τα κομμάτια του δίσκου τους, που μόλις την προηγούμενη μέρα είχε κυκλοφορήσει. Από τις λίγες φορές σε απαρτία, μιας και ήταν μαζί τους και ο Παναγιώτης Λουκουμάς από την Θεσσαλονίκη και η θετική ενέργεια και η καλή διάθεση ήταν διάχυτες. Η εξέλιξη του ήχου, αλλά και του κάθε κομματιού ξεχωριστά, ήταν εμφανής από την προηγούμενη φορά (ναι! είχαμε την τύχη να ξανατρυπώσουμε σε παλαιότερη πρόβα τους). Το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο και τα γέλια και τα πειράγματα πιστοποιούσαν ότι αυτοί οι άνθρωποι, που βρέθηκαν σχεδόν τυχαία, έχουν δέσει για τα καλά και είναι πλέον μία παρέα που γουστάρει τρελά να παίζει μουσικές και να φτιάχνει τη διάθεση όποιου τις ακούει! Σε λίγες μέρες θα ανέβουν στη σκηνή για το πρώτο τους live και η ανυπομονησία είναι τεράστια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουν αποκτήσει τους πρώτους τους groupies! Oι The Vaxtones ειναι:
Δημήτρης Βόγλης, Ελένη Εtten Τζαβάρα, Χρίστος Ζώης, Θάνος Αμοργίνος, Νίκος Φωτίου, Παναγιώτης Λουκουμάς. Ο Δημήτρης μας απάντησε με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο σε ορισμένες ερωτήσεις μας. Διαβάστε όσα μας είπε και θα μάθετε πολλά για αυτούς.

- Θα θέλαμε λίγα εισαγωγικά λόγια για το Never Ending Story. Πως προέκυψε η ιδέα για την μπάντα, πως καταλήξατε στο όνομα της και στον τίτλο του δίσκου; Υπάρχει ιστορία πίσω από αυτό ή απλώς ήταν ο τίτλος τραγουδιού που σας ταίριαζε καλύτερα για τίτλος και του δίσκου;
Δ.Β.-Τα πάντα ξεκίνησαν με το ομώνυμο τραγούδι που είχα γράψει πριν πολλά χρόνια. Η Ελένη ήταν η αφορμή και το κίνητρο απλά να τελειώσω αυτό το τραγούδι. Η καραντίνα ήταν η καταλληλότερη περίοδος αφού βρήκα λίγο ελευθερο χρόνο. Με τον Παναγιώτη (Λουκουμά) είμαστε φίλοι από παιδιά και μαζί κάναμε όποια μουσική απόπειρα ξεκινούσα. Για τα υπόλοιπα όργανα απευθύνθηκαμε σε αγαπημένους μας φίλους και έτσι προέκυψαν οι Vaxtones. Το ένα τραγούδι έφερνε εντελώς αβίαστα το άλλο. Το Never Ending Story αρχικά το έλεγα απλά Story. Όπως και να λεγόταν αυτό το τραγούδι, έτσι θα λεγόταν και το album. Επίσης, ο τίτλος του αγαπημένου μου παιδικού βιβλίου του Μίκαελ Έντε, έπαιξε το ρόλο του.

-Συνήθως οι δημιουργοί λένε πως «όλα τα τραγούδια είναι παιδιά μας και τα αγαπάμε το ίδιο» ή κάτι αντίστοιχο. Πραγματικά όμως υπάρχει κάποιο ή κάποια από αυτά που ανυπομονείτε λίγο παραπάνω να παίξετε στις πρόβες στο στούντιο ή σε ένα επερχόμενο live;
Δ.Β.- Ισχύει αυτό που λένε. Πάντα κάθε τραγούδι έχει τη δική του ομορφία, τη δική του δύναμη και τη δική του ιστορία, που μπορεί να μην καταλάβει κάποιος ακούγοντάς το ή διαβάζοντας τους στίχους του. Μέχρι τώρα στις πρόβες διασκεδάζουμε πολύ με το calypso μας, το What was he like αλλά και με το Never understand αν και μας λείπουν τα παιδάκια που τραγουδούν στο δίσκο. Αν μας ξαναρωτήσετε σε ένα μήνα, μπορεί να σας πούμε άλλα κομμάτια.

-Ποιο κομμάτι σας «βασάνισε» περισσότερο για να φτάσει στο τελικό αποτέλεσμα που θέλατε και γιατί;
Δ.Β.-Εύκολο ήταν καθώς υπήρχε όλο στο μυαλό μας από την αρχή...ίσως λίγο περισσότερο το I can not write a happy song αλλά είμαστε πολύ χαρούμενοι με αυτό το κομμάτι όπως βγήκε.

- Ο Never Ending Story κυκλοφόρησε σε όλα τα φυσικά μέσα (cd, βινίλιο); Το βινύλιο γενικά, θεωρείτε ότι έχει ελπίδα να παραμείνει ζωντανό, ή αυτό που ζούμε είναι μια μόδα και ο δίσκος ένα φετιχιστικό -πλέον- αντικείμενο;
Δ.Β-Το βινύλιο δεν ήταν ποτέ μοδα, απλά ήταν είναι και θα είναι το πιο πιστό μέσο να αποδοθεί καλύτερα η μουσική. Δεν είναι ούτε σύμπτωση, ούτε μόδα, ούτε φετίχ γιατί υπάρχει πάνω από 100 χρόνια και συνεχίζει. Που είναι οι κασσέτες, τα mini discs, τα I pod; Ακομα και το cd εύκολα χαλάει. Από την άλλη το βινύλιο είναι ζωντανό αντικείμενο, έχει προσωπικότητα σου μιλάει, είναι έργο τέχνης, είναι πίνακας ζωγραφικής.

-Τι να περιμένουμε σε live για το επόμενο διάστημα; Γνωρίζουμε ήδη για το 1st Athens Pop Underground Fest & Convention (19-20/5) καθώς και για το opening στους Undertones το Νοέμβριο. Αλήθεια, τί σημαίνει για εσάς το να ανοίγετε μία τόσο ιστορική και αγαπημένη μπάντα;
Δ.Β-Πέρα από τους Undertones που αγαπάμε και είμαστε ενθουσιασμένοι που θα παίξουμε μαζί τους, το ίδιο ενθουσιασμένοι είμαστε και για την συμμετοχή μας στο Athens Pop Underground Fest & Convention όπου θα είμαστε ανάμεσα σε καλλιτέχνες όπως ο Dave Woodward και Tim Wass των λατρεμένων Brilliant Corners και Razorcuts αντίστοιχα. Το Storyteller των Razorcuts είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους όλων των εποχών.
-Ξέρουμε πως ένα μέρος του επόμενου δίσκου είναι ήδη έτοιμο, στο μυαλό του δημιουργού έστω. Η μουσική και στιχουργική κατεύθυνση θα είναι ίδια ή θα έχουμε εκπλήξεις;
Δ.Β-Όπως δείχνουν τα πρώτα κομάτια θα είναι περίπου προς την ίδια κατεύθυνση, θα πιάσουμε και άλλα μουσικά είδη και θα τα προσαρμόσουμε στον ήχο μας, όπως η calypso που έχουμε στον πρώτο δίσκο. Ποτέ δεν ξέρεις όμως τι θα προκύψει στην πορεία αφού νέες ιδέες έρχονται συνέχεια.

-Ποιο είναι για εσάς το ιδανικό μέρος για live, ένα όνειρο που θέλετε σαν Vaxtones να πραγματοποιήσετε; Ας πούμε, που θα θέλατε να προσπαθήσετε να κάνετε την παρουσίαση του επόμενου δίσκου, όταν έρθει ή ώρα;
Δ.Β.-Ειλικρινά δεν το έχουμε σκεφτεί, ο χώρος του Half Note που θα κάνουμε το πρώτο μας live μου μοιάζει ιδανικός λόγω του σχήματος του – κουτί – και της ιστορίας που έχει, αλλά και με το με ποιούς θα είμαστε. Για λόγους ιστορίας και μόνο θα ήθελα να παίξουμε στο 100 club στο Λονδίνο..

- Oι Vaxtones μόλις έχουν τελειώσει ένα κοπιαστικό τετράωρο στο studio και κατόπιν βρίσκονται σε μια βεράντα ρετιρέ με θέα την Ακρόπολη, Σάββατο βράδυ με την πόλη να βράζει από ζωή και ζέστη. Ποιον δίσκο θα επέλεγαν να ακουμπήσουν στο πικ-απ για να συνοδέψει τη βραδιά τους;
Δ.Β.-Τέλεια ερώτηση! Συνήθως με την Ελένη ακούμε 50’s, 60’s από Doris Day, Bobby Darin κλπ. αλλά και πιο άγνωστα vintage από Σουηδία όπως Lill Lindfors, Monica Zetterlund κ.α. πολύ calypso, 60’s, 70's, soul…

-Μία όχι καθαρά μουσική ερώτηση που την θέτουμε συχνά γιατί πραγματικά μας απασχολεί: Πιστεύετε πως ένα συγκρότημα οφείλει να εκφράζει πολιτικές απόψεις ή όχι (δεν αναφερόμαστε στο στιχουργικό κομμάτι); Αν ναι, αυτό ισχύει ακόμα και αν αυτές έρχονται κόντρα με το όποιο πιθανό ρεύμα της εποχής και μπορεί να κοστίσουν εμπορικά;
Δ.Β.-Το αν οφείλει ή όχι, έχει να κάνει με τις απόψεις και τις πεποιθήσεις του καθενός. Δεν είναι υποχρεωμένος ο καλλιτέχνης να το κάνει. Φυσικα και θα μπορούσε να εκφράσει ό,τι θέλει. Προσωπικά, το αγαπημένο μου συγκρότημα, που είναι οι Chumbawamba, εκφράζουν άρτιες πολιτικοκοινωνικες απόψεις με αντίτιμο το εμπορικό τους περιθώριο. Επειδή τους γνωρίζω προσωπικά ξέρω ότι δεν τους ενδιέφερε ποτέ το κοινωνικό αντίκτυπο σε αυτό που κάνανε και για αυτό τους σέβομαι απεριόριστα.

- Φρέσκο μεν συγκρότημα, με πολλά χρόνια στην πλάτη ο καθένας στο χώρο δε. Πείτε μας ένα θετικό και ένα αρνητικό που σημειώνετε στην φάση της μουσικής στην Ελλάδα (live, bookings, νοοτροπία κόσμου, νοοτροπία μπαντών κλπ);
Δ.Β.-Είναι ολόκληρη συζήτηση...θέλει χώρο και πολύ χρόνο! Το θετικό είναι πλέον οτι γίνονται πάρα πολλές συναυλίες και δεν μπορούμε πια να λέμε ότι δεν έρχονται ονόματα, (περιμένουμε βέβαια κάποια στιγμή να δούμε και εδώ Arcade Fire και Bon Iver) αλλά μην γκρινιάζουμε. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι το κοινό δεν είναι και πολύ ανοιχτό σε προτάσεις καινούργιων ονομάτων. Έχουν έρθει καταπληκτικές μπάντες αλλά δεν υπήρχε ανταπόκριση του κοινού όπως οι Sleep party people, Princess Chelsea, The Molochs, Jonathan Bree μεταξύ άλλων..
Επίσης ένα μεγάλο κομμάτι δεν είναι ίσως τόσο συγκεντρωμένο κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας (π.χ. μιλάνε συνέχεια) και πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί γιατί αυτά τα άτομα αγόρασαν εισιτήριο για να είναι εκεί εφόσον δεν έχουν διάθεση να ακούσουν και να παρακολουθήσουν. Βέβαια δεν φταίει μόνο το κοινό αλλά και τα σχετικά μουσικά media στην Ελλάδα που είναι κολλημένα σε διασκευές και κλασικά, ανώδυνα playlists..

- Oι Vaxtones τί επιλέγουν (ένα από τα δύο υποχρεωτικά): Belle and Sebastian ή Dead Can Dance; 4AD ή Sarah Records; Trip Hop ή brit pop; Σουβλάκι ή πίτσα;
Δ.Β.-Προσωπική άποψη και μόνο...Belle and Sebastian και Sarah, brit pop, σουβλάκι. Βέβαια η 4AD είχε Lush και Pixies…


- Τέλος, πως σας φανήκαμε σαν ακροατές/fans στο studio; (απ’ όπου και οι φωτογραφίες της v_era).
Δ.Β.-Τέλεια! Ήταν ουσιαστικά η πρώτη μας συναυλία, είχατε ένα private gig και ήσασταν εξαιρετικό κοινό!

Photos: v_era