Λίγες μέρες πριν την επίσκεψη των Algiers στην Ελλάδα, μιλήσαμε με τον ντράμερ τους, Matt Tong, σε ένα χορταστικό και περιεκτικότατο διάλογο, όπου δε "μάσησε τα λόγια του". Διαβάστε παρακάτω όσα πολύ ενδιαφέροντα μας είπε.

- Καλησπέρα από την Αθήνα Matt. Είναι πολύ ευχάριστο που επικοινωνούμε μαζί σου.

- Χαίρεται, επίσης και για εμένα!

 - Οι Algiers, όπως μπορώ να καταλάβω είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια μπάντα. Κατά την άποψη μου εμπεριέχει και μια πολιτική/κοινωνική δήλωση. Σαν άτομα, είχατε πάντοτε την τάση να μιλάτε δημοσίως για τα πράγματα που συνέβαιναν γύρω σας; Είναι η μπάντα ένας τρόπος να απελευθερώνετε την ανάγκη σας αυτή και να είστε πιο εξωστρεφείς;

- Δε νομίζω ότι ασκούμε κάποια ιδιαίτερη επιρροή στον κόσμο. Μέσα στο ποικίλο κοινωνικό μας περιβάλλον, σίγουρα συμμετέχουμε σε έντονες συζητήσεις σχετικές με τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων, οπότε δε νομίζω ότι η μπάντα αποκλειστικά υπάρχει για να προσφέρει μια πλατφόρμα για τις ιδέες μας. Μπορείς να μας σκέφτεσαι όπως επιθυμείς, σαν μια πολιτική μπάντα ή σα μια μπάντα που δεν αρέσκεται σε τάσεις αποφυγής της πραγματικότητας. Πάντοτε δουλεύουμε στο να εμπλουτίζουμε και να εμβαθύνουμε στον κόσμο που δημιουργήσαμε για τους εαυτούς μας και τα ταξίδια που έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια μας έχουν εκθέσει σε νέες, διαφορετικές οπτικές από τις οποίες μπορούμε να αντλήσουμε πράγματα. Με άλλα λόγια, η μπάντα είναι ένα προϊόν αυτού που είμαστε, των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, της γεωγραφίας, του παρελθόντος μας και της σχέσης μας με την ιστορία μας και την ιστορία των άλλων γύρω μας.

- Μπορείς να μας πεις πώς προέκυψε το όνομα “Algiers”;

- Το όνομα της μπάντας σχετίζεται με τον Αλγερινό πόλεμο για ανεξαρτησία και το έργο του Franz Fanon. Αυτό είναι μία αφετηρία αλλά και ένα πολύ χρήσιμο και ιδιαίτερα σημαντικό σημείο καθότι, από τις πολλές ιδέες που περνάμε μέσα στη μουσική μας, μία βασική είναι οι ολέθριες επιπτώσεις της αποικιοκρατίας και της κληρονομιάς που αφήνει. Ρωτάμε δηλαδή ποιός είναι αυτός που καθορίζει τη “φύση” του “πολιτισμού”, ποιός και γιατί θέτει τους όρους, και θέλουμε να τραβήξουμε την προσοχή στον ατενίζοντα πατερναλισμό της δύσης και στις μυριάδες υποκρισίες του.

- Ακούγοντας το νέο άλμπουμ ξανά και ξανά, μου δίνεται ή εντύπωση ότι κάθε τραγούδι είναι αρκετά διαφορετικό από το άλλο, στο μουσικό του κομμάτι. Όμως, σα σύνολο, είναι πολύ ομοιογενές και δίνει την αίσθηση μιας πολύ στιβαρής δουλειάς. Υπάρχει κάποιο πρότυπο που ακολουθείτε για να γράψετε ένα τραγούδι, ή είναι μια μάλλον αυθόρμητη πράξη;

 - Αυτό είναι πολύ ωραίο. Ευχαριστούμε! Βασικά, μόλις τις τελευταίες εβδομάδες δουλειάς πάνω στο δίσκο αρχίσαμε να αισθανόμαστε ότι δημιουργείται μια ενιαία οντότητα. Να δώσουμε συγχαρητήρια στον Ben Greenberg (μηχανικός ήχου, βοηθός παραγωγής) και τον Randall Dunn (μίξη) που ήταν εξαιρετικοί στο να βοηθήσουν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ηχογράφησης. Όλοι προσπαθούμε να συνεισφέρουμε σε ιδέες, είτε με τη μορφή πλήρως διαμορφωμένων demos, είτε απλά με κομμάτια που μπορούν να προστεθούν σε ιδέες κάποιου άλλου μέλους. Στην ουσία, δεν υπάρχουν κανόνες ώστε να είσαι προετοιμασμένος για να παλέψεις για την ιδέα σου, αλλά πρέπει να κοιτάξεις εκτός του εαυτού σου, τη “μεγάλη εικόνα”. Αν μία ιδέα είναι αρκετά καλή, είναι άξια να παλέψουμε για αυτήν και μας βοηθά να ξεπερνάμε τα προσωπικά “εγώ” μας.

- Απολαμβάνετε να θεωρείστε το next big thing (ή ακόμα και το… τωρινό big thing) ή αυτό σας φορτώνει με πίεση, τόσο γενικά όσο και στο θέμα της συγγραφής των τραγουδιών σας;

 - Χα! Ασφαλώς και σίγουρα, δε θεωρούμε τους εαυτούς μας ως το next big thing. Αυτή είναι μια μόνιμη επωδός και μια συνεχής αφήγηση των media, που την επιβάλουν σε όλα: η μόνιμη τάση για το καινούριο, το ακόμα πιο καινούριο και ακόμα πάρα πέρα (ήδη με το που το είπα αυτό, είναι στο παρελθόν, πάλιωσε για αυτούς). Δε μας ενδιαφέρει τίποτα από αυτά, πέρα από την άμεση ανάγκη αξιοποίησης των ευκαιριών που συναντάμε στο δρόμο μας, ώστε να συνεχίσουμε να φτιάχνουμε μουσική. Δεν έχουμε κανενός άλλου είδους πίεση.

- Κατά την άποψη μου (και απ’ότι φαίνεται δεν είμαι ο μόνος), η μουσική σας είναι αρκετά μοναδική και πρωτοποριακή. Αν και είναι “must”, το να κάνεις ιδιαίτερα πράγματα έτσι ώστε να διαφέρεις, να ξεχωρίσεις και ίσως να γίνεις επιτυχημένος, αισθανθήκατε ποτέ ότι είναι και ένα ρίσκο; Μπορεί ποτέ να είναι κάνεις προετοιμασμένος για την αποτυχία;

 - Νομίζω πως κάνουμε ότι μας έρχεται φυσιολογικά. Εννοώ, αν και η μπάντα προυπήρχε της δικής μου συμμετοχής,πως το γεγονός είναι ότι το κοινό μας βρήκε και όχι το αντίστροφο. Δηλαδή, με το tour τώρα, ασφαλώς και προσπαθούμε να αποδώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε και να διευρύνουμε την απήχηση μας, αλλά το όραμά μας για αυτό που κάνουμε υπερβαίνει οτιδήποτε άλλο. Η δύναμη αυτού του οράματος πρέπει να προηγείται και να αντιμετωπίσουμε τις όποιες επιπτώσεις αυτού κατόπιν, στην πορεία. Προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να είσαι έτοιμος για την αποτυχία. Δεν είναι ποτέ ωραίο να αποτυγχάνεις αλλά αυτή η προοπτική δεν πρέπει να είναι σύννεφο που σε ακολουθεί παντού γιατί έτσι δε θα καταφέρεις ποτέ τίποτα.

- Είναι η μουσική βιομηχανία (και ο κόσμος της μουσικής γενικότερα) όπως την περίμενες; Ποιές ήταν οι σκέψεις σου πριν, και πώς βλέπεις τα πράγματα τώρα;

 - Είναι πιο “στενόμυαλη” και ανταγωνιστική απ’όσο περίμενα. Το να περιοδεύεις είναι ο μόνος τρόπος για να βγάλεις κάποια λεφτά στο επίπεδο που είμαστε τώρα και αυτό μπορεί να είναι μια πολύ προσωπική (μοναχική) εμπειρία. Γι’αυτό πρέπει να δουλέψεις πολύ ώστε να αναπτύξεις σχέσεις και επαφές με άλλους μουσικούς και καλλιτέχνες ιδίου τρόπου σκέψης με εσένα. Ήμουν λίγο αφελής σχετικά με όλο αυτό αρχικά. Νόμιζα πως ήταν κάτι σαν ένα μεγάλο club στο οποίο με το που θα υπέγραφες μια συμφωνία για δίσκο, αυτό αυτόματα θα σου εξασφάλιζε συμμετοχή στο club, κάτι το οποίο τελικά δε θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια.

- Θα επισκεφτείτε την Ελλάδα. Τα προηγούμενα 8-10 χρόνια η χώρα βρισκόταν (σ.σ: και εξακολουθεί να είναι) στο επίκεντρο για κακό λόγο. Τρομακτική οικονομική κρίση, σκληρή και βαριά φορολογία και επιπροσθέτως είναι η χώρα στις ακτές της οποίας καταφθάνουν χιλιάδες απελπισμένοι άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν ηρεμία και ειρήνη στη ζωή τους (προσφυγική κρίση). Ποια είναι η άποψή σου για όλα αυτά; Πιστεύεις ότι υπάρχουν πράγματα που μπορούν να γίνουν από τον καθένα από εμάς (απλούς ανθρώπους, καλλιτέχνες κλπ αλλά όχι πολιτικούς) για να αλλάξουμε τα πράγματα ή τουλάχιστον να βοηθήσουμε στο να βελτιωθεί η κατάσταση;

 - Λοιπόν (και ίσως αυτό να δείχνει ότι πάω να αποφύγω την ερώτηση), ξέρω πως η κατάσταση στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα πολυσύνθετη και φτάνει πολύ πιο βαθειά από τη δική μου γνώση για την Ελληνική κοινωνία και διακυβέρνηση. Αισθάνομαι πως η βιομηχανία των Ολυμπιακών αγώνων επέβαλε μεγάλη πίεση στο σύστημα σας, αλλά αυτή είναι βέβαια μια επιφανειακή εκτίμηση, δεν είμαι άλλωστε παρά ένας ταπεινός μουσικός. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η ΕΕ, έμοιαζαν σαν η τελευταία προσπάθεια να προστατευθεί η νεοφιλελεύθερη κληρονομιά της. Αυτό που λέω με κάνει να μοιάζω με ένα Brexiteer, το οποίο φυσικά δεν είμαι, αλλά είναι σημαντικό να επικρίνουμε την ΕΕ για το τι είναι και πώς κρεμάει τα καρότα με τρόπο που δεν λειτουργεί πάντα για τα κράτη-μέλη της. Τί μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε την κατάσταση; Να λειτουργούμε με καλοσύνη, υποθέτω, και να θυμόμαστε ότι είμαστε απλώς θεματοφύλακες του έργου της ανθρωπότητας που θα συνεχίζει πολύ καιρό αφότου θα φύγουμε.

- Έχει μήπως κάποια σχέση η απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση, με τον τίτλο του δίσκου σας, The Underside of Power;

 - Πιθανό. Ο τίτλος του άλμπουμ σχετίζεται με την αίσθηση ότι δε διαρκούν όλα για πάντα, καθώς οι διάφορες μορφές καταπίεσης που αντιμετωπίζουμε, είναι όλες λανθασμένες και είναι όλες επιρρεπείς σε μια ανατροπή.

- Αν θα έπρεπε να διαλέξεις ένα από τα κάτωθι, τί θα ήταν: Σε 20 χρόνια από τώρα οι Algiers να είναι γνωστοί για τις πολιτικές και κοινωνικές δράσεις και απόψεις τους, ή για το πόσα πολλά hits, πωλήσεις και sold out συναυλίες έχουν;

 - Κανένα. Θέλουμε απλώς να αναφέρονται σε εμάς σαν κάποιους που έμειναν αληθινοί, που έβαλαν πολύ σκέψη και φροντίδα στη δουλειά τους και δεν έγιναν αυτάρεσκοι.

- Απ’ότι έχω διαβάσει, κάποιοι από εσάς μένατε στις Η.Π.Α όταν η Trump-ιστορία προέκυψε. Άλλοι, μένατε στη Βρετανία όταν προέκυψε το Brexit! Μπορούσατε να τα δείτε να έρχονται (σ.σ:Trump και Brexit); Πώς θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί; Αντλήσατε έμπνευση απ’όλο αυτό;

 - Τα άγχη του 2016 σίγουρα επηρέασαν τη μουσική μας. Ο Franklin (σ.σ.: o Franklin James Fisher, κιθαρίστας και τραγουδιστής του γκρουπ) θα σου έλεγε πώς ένα γεγονός σαν την εκλογή Τrump ήταν αναπόφευκτο, από τη στιγμή που εκλέχθηκε ο Obama, γιατί θα υπήρχε πολύ μεγάλη ρατσιστική αντίδραση στις Η.Π.Α από τη στιγμή που ένας έγχρωμος εκλέχθηκε πρόεδρος. Υπάρχει πάντοτε μιας μορφής αντιδραστική απόκριση έτοιμη να αξιοποιηθεί και να μετατραπεί σε λαϊκιστικό συναίσθημα, οπότε ναι, ο εφησυχασμός της αριστεράς ώθησε πολλούς από εμάς να “πιαστούμε στον ύπνο”. Αλλά κάτι τέτοιο ήταν σίγουρο ότι θα συμβεί αργά ή γρήγορα ιδιαίτερα δεδομένης της τεράστιας ανισότητας του πλούτου που προωθεί η νεότερη μορφή του καπιταλισμού. Μπορούμε να το αποφύγουμε όλο αυτό; Ποιος ξέρει; Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να λέμε την αλήθεια για το τι όλα αυτά συνεπάγονται.

- Πιστεύεις ότι η εκλογή Τrump ώθησε περισσότερους καλλιτέχνες στο να είναι πιο έντονα πολιτικοποιημένοι; Αισθάνεσαι ότι αυτό έγινε ίσως και λίγο μόδα; Άλλωστε πολιτικοί του τύπου Trump υπήρχαν στον πλανήτη για πολλά χρόνια (σίγουρα βέβαια λιγότερο γνωστοί, δυνατοί και με δυνατότητα επιρροής). Θεωρείς ότι οι καλλιτέχνες έπρεπε, ίσως, να έχουν αντιδράσει νωρίτερα σε όλο αυτό;

 - Είναι πολύ σημαντικό να γίνει κατανοητό ότι ο Trump, το Brexit, ο λαϊκισμός, η εξάπλωση των ακραίων δεξιών απόψεων, όλα αυτά είναι συμπτώματα. Η συστημική αδικία και καταπίεση υπήρξε πάντοτε και είναι εξαιρετικά εύκολο να θεωρούμε τα προαναφερθέντα γεγονότα ως κάτι που μόλις εμφανίστηκε από το πουθενά. Είμαι χαρούμενος που οι mainstream καλλιτέχνες πολιτικοποιήθηκαν περισσότερο και είμαι έτοιμος να το δω αυτό “καλή τη πίστει”. Είναι πολύ εύκολο άλλωστε να διακρίνουμε κάτι που προσποιείται “αντίσταση”, όπως αυτή η λυπηρή διαφήμιση της Kendall Jenner για αναψυκτικό. Τελικά όμως, οι mainstream καλλιτέχνες είναι απλά “καναρίνια στο ανθρακωρυχείο”(έκφραση που σημαίνει: κάτι που προειδοποιεί για τον ερχομό ενός μεγαλύτερου κακού) για όσους δυσκολεύονται να αντισταθούν στη γοητεία της λατρείας της διασημότητας. Η σημερινή γενιά ακτιβιστών είναι σημαντική και κάνουν αμέτρητες θυσίες για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Black Lives Matter, Occupy, ACLU κλπ. Οι ηγέτες αυτών των κινημάτων και οργανώσεων είναι οι άνθρωποι που βοηθούν στο να γίνονται πράγματα, και όχι οι διάφορες Beyoncés. Το να χρησιμοποιήσει εικόνες και αναφορές από τους Μαύρους Πάνθηρες στο Superbowl ήταν σημαντικό, αλλά αυτή κυρίως και βασικότερα είναι μια τραγουδίστρια της pop μουσικής, όχι ένας ακτιβιστής. Εννοώ ότι πόση αλλαγή μπορούμε να φέρουμε καθισμένοι μέσα σε ένα van τον περισσότερο καιρό; Προσπαθούμε να ζούμε όπως νομίζουμε σωστά αλλά στο τέλος της ημέρας είμαστε απλά μουσικοί.

- Δεν έχω δει videos σας στο Youtube, ούτε διάβασα κριτικές από συναυλίες σας. Όταν βλέπω κάποιον για πρώτη φορά ζωντανά, θέλω νιώσω όλη την ένταση της στιγμής. Παρ΄ολαυτά, μπορείς να μας πεις λίγα πράγματα σχετικά με το τί να περιμένουμε;

 - Καλά, όλα είναι online! Να περιμένετε πάντως πολύ, ακραίο και θορυβώδη, τρόμο.

- Θα έχετε καθόλου χρόνο να δείτε μέρη της Αθήνας; Yπάρχει κάτι που θα ήθελες να δεις ιδιαίτερα;

 - Μάλλον όχι, απ’όσο μπορώ να γνωρίζω το πρόγραμμά μας. Έχω βρεθεί, στην Αθήνα συγκεκριμένα, παλαιότερα. Ασφαλώς πήγα στον Παρθενώνα, άλλωστε είμαι ένας κανονικός τουρίστας. Είμαι μάλιστα σίγουρος ότι και οι υπόλοιποι της μπάντας θα ήθελαν να βρεθούν εκεί, αν υπήρχε η δυνατότητα.

- Σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου. Ανυπομονούμε να σας δούμε στο live.

 - Ναι, και εγώ ευχαριστώ για το χρόνο σου.

Algiers - interview in English

We had a really interesting talk with Matt Tong, Algiers' drummer, just a few days before their visit in Greece.

- Hello from Athens, Matt. It is very nice to talk to you.

 - Hello. It is nice to be talking to you too.

- Algiers , as far as I can understand, is much more than just a band. It involves, a political/social statement, in my opinion. As persons did you always have a tendency to talk publicly about things happening around you? Is the band a means to release this need and help you be more extroverted?

 - I don’t think we’re exceptional in the company we keep. Within our various social circles, we certainly enjoy rigorous debate about the current state of affairs, so I don’t think the band solely exists to facilitate the need to provide a platform for our ideas. You can accept us however you wish - as a political band, or a band that happens to not indulge ourselves in escapist tendencies. We’re always working to deepen and enrich the world we’ve created for ourselves and our travels of the last few years have definitely begun to expose to different perspectives that we can draw from. In other words, the band is a product of who we are, our surroundings, the geographies of the past that inform our lives and our relationship to our histories and the histories of others.

- Can you tell us a few words about how the name “Algiers” came up?

 - The name of the band relates to the Algerian war of independence and the work of Franz Fanon. This is a starting point but a useful and highly meaningful one since, of the many ideas we return to in our music, a key one is the pernicious impact of colonialism and its legacy. We like to ask who gets to define the nature of “civilisation”, on whose terms and why, and we like to draw attention to the stifling paternalism of the west and its myriad hypocrisies.

- Listening to the new album again and again I get the impression that each song is quite different from the other, musically speaking. But, as a whole, it is very smooth and feels like it’s one solid statement. Is there a pattern on how you write a song, or it’s a rather spontaneous act?

 - That’s nice to hear. Thanks! It was really the final few weeks of work on the record where it felt like it was becoming more of a singular entity. Praise be to Ben Greenberg and Randall Dunn, who were instrumental in helping to close out proceedings. We all try to contribute ideas, either in the form of fully sketched out demos, or just fragments that can be added to other member’s ideas. There are no real rules than to be prepared to fight your corner and for your ideas and to look outside of yourself to see the bigger picture. If an idea is good enough, it will be worth fighting for, it will transcend our individual egos, hopefully! 

- Do you enjoy being considered as the next (or even so, todays’) big thing or does it put pressure on you, in general terms and in terms of songwritting?

 - Ha! We absolutely don’t consider ourselves the next big thing. That’s just a constant narrative that the media forces on everything: the constant drive for the new, newer and newest (already in the past as I say this), we’re not interested in any of that other than the immediate implication of making the most of any opportunities that come our way so that we may continue making music. There is no external pressure on us as such.

- In my opinion (and as it seems, i’m not the only one) your music is quite unique and pioneering. Although it’s a “must” to do unique things in order to differ and (probably) be successful, did you ever feel it was quite risky? Can anyone ever be ready for failure?

 - I think we do what comes naturally to us. I mean, the band pre-dates my involvement by many years, and I think the consensus is that the audience found us, not the other way round. I mean, with touring now, of course we’re looking to perform as well as we can and broaden our appeal, but our vision for what we do outweighs everything else. The strength of that vision has to come first and we’ll deal with any implications after. I personally believe you have to be ready for failure. It’s never nice to fail but its potential can’t be cloud that follows you everywhere, you’d never get anything done.

- Is the music industry (and the world of music) as you expected it to be? What were your thoughts about it before, and how do you see things now?

 - It’s more insular and competitive than I expected. Touring is really the only way to make a living at our level and it can be an atomising experience so you have to work hard on developing relationships and communities with other like-minded musicians and artists. I was a little naive about this initially. I assumed it was more like a big club that signing a record deal immediately granted you membership to, which could not be any further from the truth.

 - You will be visiting Greece. The past 8-10 years we are in the epicenter for all the bad reasons. Terrible economic crisis, cruel and heavy taxes and on top of all that, it’s the country where thousands of desperate people try to find some peace (refugee crisis) in its shores and inland. What is your view on all this and do you believe that there are things that can be done from us all (people, artists etc. but not politicians) to change things or at least help improve the situation?

 - Well (and this seems like I’m bluffing my way through an answer), I do know that the situation in Greece is deeply complex and goes well beyond my understanding of Greek society and governance. It feels like the Olympic industrial complex put a huge strain on your system, but that’s probably a somewhat reductive appraisal - I’m only a humble musician. I do know that the EU imposed austerity measures seemed like a last ditch attempt to protect the neoliberal legacy of the EU, which makes me seem like a Brexiteer, which of course I’m not, but it’s important to critique the EU for what it is and how it dangles carrots in a way that doesn’t always work out for its member states. What can we do to help improve the situation? Practise kindness, I suppose, and remember that we are merely custodians of the project of humanity and it continues long after we are gone.

 - Does the answer to the question above got something to do with the album title, “The Underside of Power”?

 - Perhaps. The album title relates to a sense that not everything lasts forever insofar as the various forms of oppression we face, they are all fallible, they are all susceptible to an overturning of the odds.

- If you had to choose only one of the following what would it be: in 20 years from now Algiers to be known and mentioned about their political and social views and acts or about their many hits, record sales and sold-out gigs?

 - Neither. We’d just like to be remembered as having stayed true to ourselves and for putting great thought and care into our work and not becoming complacent.

-As I have read, some of you were living in the States, when the Trump thing came up, others in the UK where BRexit happened! Did you see them (Trump and BRexit) coming? How could they be avoided? Did all this give you inspiration for any of your work specifically?

 - The anxiety of 2016 worked its way into the music for sure. Franklin would tell you that something like Trump was inevitable the minute Obama was elected because there would be such a racist reaction in the US to a black person becoming president. There is always a reactionary response ready to be exploited and turned into populist sentiment, so yes, the complacency of the left made sure some of us were caught off-guard but something like this was bound to happen sooner or later, particularly given the huge wealth inequality that late-capitalism promotes. Is this avoidable? Who knows. All we can do is work to continue to tell the truth about what this all entails.

- Do you believe that the Trump election “moved” more artists to be (more) political? Do you feel that it has become a bit of a trend? Trump-like politicians were existing around the world for many years (ok, maybe less known, powerful and influential). So, do you think that artists should have had an earlier reaction to all that?

 - It’s very important to assert that Trump, Brexit, populism, the spread of extreme rightwing views, these are all symptoms. Systemic injustice and oppression has always existed and it’s extremely facile to point to the aforementioned events as something that just appeared out of nowhere. I’m glad if mainstream artists have become politicised and I’m happy to take this in good faith - it’s pretty easy, after all, to call out something that appropriates “resistance”, that pathetic Kendall Jenner soda advert, for instance. Ultimately though, mainstream artists are merely canaries in the coal mine for those who find it impossible to resist the allure of the cult of celebrity. The current generation of activists have been boots on the ground making immeasurable sacrifices for a very long time; Black Lives Matter, Occupy, ACLU etc. The drivers of these movements and organisations are the people who make things happen, not your Beyoncés. Using Black Panther imagery at the Superbowl was important, but she’s a pop singer first and foremost, not an activist. I mean, how much change are we enacting sat in the back of a sprinter van most of the time? We try and live as we think but we’re musicians at the end of the day.

- I haven’t seen any live videos in YouTube or ever read any of live reviews concerning a gig of yours. I always do that when i see an artist performing live for the first time in order to get the full effect of a live performance. But, even so, can you tell us something of what to expect?

 - Well, it’s all online! Expect a lot of extreme noise terror.

- Will you have the time to visit some places in Athens? Is there something that you would like to see?

 - Probably not, knowing our schedule. I’ve been to Athens before, of course I went to the Parthenon, the tourist that I am. I’m sure the rest of the band would like to see this if at all possible.

- Thank you very much for your time. We really look forward to the gig.

 - Yes. Thanks for your time too!