Λίγες μέρες μένουν για την επιστροφή των Wire στην Ελλάδα και σκεφτήκαμε πως θα είχε ενδιαφέρον να ρίχναμε μια γρήγορη ματιά σε ορισμένες στιγμές του παρελθόντος της μπάντας. Οι Wire στην ουσία, αλλά και κατά δήλωση των ιδίων, δε διαλύθηκαν ποτέ, καθ’όλη την πορεία των 40+ χρόνων τους. Από την ίδρυση τους, πίσω στο 1976, παρέμειναν σταθεροί στον στόχο, και παρά τις -λίγες- αλλαγές μελών αλλά και τα διαστήματα στα οποία έκαναν διαλείμματα (άλλοτε μικρά, άλλοτε μεγαλύτερα), δεν έπαψαν ποτέ να είναι μαζί, δε σταμάτησαν ποτέ να αισθάνονται “Wire”. Εξαίρεση ίσως να αποτέλεσαν 2(+1) περίοδοι: Το τέλος της δεκαετίας του ‘80 - αρχές ‘90, όπου είχε αποχωρήσει ο ντράμερ, Robert Grey, αλλά και μια μικρή περίοδος δύο ετών (2004-2006) όπου κατά δήλωση του ιδίου του Colin Newman «δεν υπήρχαν Wire”. Σε αυτές πρέπει να προστεθεί και ένα διάστημα αμέσως μετά την κυκλοφορία των τριών πρώτων δίσκων (81-84), όπου υπήρξε μία τετραετής περίοδος hiatus.
Λίγο αυθαίρετα εμείς λοιπόν, και στηριζόμενοι σε διαφορές πηγές αλλά και ημερομηνίες με σημαντικά γεγονότα για τη μπάντα (όπως η αλλαγή κάποιου μέλους, hiatus κλπ), θα σας παρουσιάσουμε τρία άλμπουμ, ένα από κάθε -αυθαίρετα καθορισμένη- περίοδο της μπάντας, που θεωρούμε εμβληματικά για το γκρουπ και ταυτόχρονα πολύ αγαπημένα μας. Γιατί οι Wire, είναι από αυτά τα -λίγα-συγκροτήματα που ενώ έμειναν σταθερά στις παρυφές του underground, καθόρισαν με τους ήχους τους τον punk και post punk ήχο (λέξεις τις οποίες οι ίδιοι δε πολυθέλουν να τους συσχετίζει ο μουσικός τύπος). Έτσι, λογικό επακόλουθο ήταν να υπήρξαν βασική επιρροή για δεκάδες γνωστά συγκροτήματα, όπως ας πούμε Joy Division, The Cure, Elastica κ.α. Γεγονός που εύκολα αντιλαμβάνεται ο ακροατής αλλά και που πολλές μπάντες έχουν ευθέως παραδεχθεί. Να διευκρινίσουμε εδώ πως σε αυτό το κείμενο δεν αναφέρουμε απαραίτητα τα τρία καλύτερα των Wire, αλλά τα τρία άλμπουμ που αγαπήσαμε εμείς περισσότερο. Σε αυτά, δεν περιλαμβάνουμε το Pink Flag (1977) το οποίο είναι το ντεμπούτο και ίσως το πλέον εμβληματικό της μπάντας.
1. Chairs Missing (1978)
Είναι το άλμπουμ για το οποίο κοινό και μουσικοκριτικοί ερίζουν σχετικά με το αν είναι αυτό ή το Pink Flag το καλύτερο της παρέας του Colin Newman. Βέβαια “συνδιεκδικητής της πρωτιάς” είναι και το 154, που συμπληρώνει την ιερή τριάδα των πρώτων δίσκων της μπάντας, αυτών που τους καθιέρωσε, πίσω στα τέλη των 70’s. Ο ίδιος ο Newman έχει δηλώσει πως το punk στην αρχή (και αυτόν όπως και όλους) τον είχε παρασύρει, γρήγορα όμως (και με τη διάλυση των Sex Pistols) “όλες οι μπάντες ακούγονταν ίδιες, έτσι έπρεπε να βρεις το “μετά”, να μπορέσεις να ξεχωρίσεις”.
Μετά τον τυφώνα του Pink Flag, το Chairs Missing ήρθε να καταλαγιάσει ελαφρώς την ένταση, και ταυτόχρονα να ανοίξει νέους δρόμους. Είναι ένα σχετικά ακανόνιστο ηχητικά άλμπουμ, πιο πλουραλιστικό από το ντεμπούτο τους. Κινείται σε πιο minimal ηχητικά τοπία (I am The Fly), άλλοτε υπνωτίζει (Heartbeat) ενώ συχνά μας μεταφέρει σε πιο “βιομηχανικούς” (Practice Makes Perfect), pop (Outdoor Miner) ή τραχείς (Sand In my Joints,κομμάτι που θα ταίριαζε καλύτερα στο Pink Flag) ήχους. Ο ίδιος ο Newman άλλωστε έχει παραδεχθεί πως “ήμασταν ένα μάτσο θύματα της μόδας, τσιμπάγαμε οτιδήποτε νεωτεριστικό υπήρχε γύρω μας. Το αγκαλιάζαμε και το κάναμε κτήμα μας”. Μεγαλειώδες έπος, ένα άλμπουμ που έκανε τους Wire απότομα μεγάλους, ωριμάζοντας τους πριν την ώρα τους! Θα έλεγα πως αυτό είναι το ιδανικό ξεκίνημα για κάποιον νεόφερτο στον κόσμο των Wire, ή έστω των Wire της πρώτης περιόδου. Και αν δε ξεκινήστε από ένα από τα προαναφερθέντα κομμάτια, ακούστε το Mercy και κολλήστε για πάντα…
2. A Bell is A Cup Until it is Struck (1988)
Δε θα βρείτε διθυραμβικές κριτικές γι’αυτό το άλμπουμ. Όμως αποτέλεσε την πρώτη επαφή μου με τους Βρετανούς μουσικούς ήρωες, έτσι η αναφορά είναι “υποχρεωτική”. Όσοι τους γνώρισαν από τα 3 πρώτα LPs και κυρίως από το Pink Flag, σίγουρα με το “A Bell..” στραβομουτσούνιασαν και το θέτω ευγενικά. Ο δίσκος αυτός είναι ένα art-pop διαμάντακι, αρκετά ταιριαστό με τη… μόδα της (80’s) εποχής. Όπως είπαμε και παραπάνω, οι Wire ποτέ δεν έλεγαν όχι στη μόδα, αρκεί να αισθάνονται ότι τους ταιριάζει καλλιτεχνικά και τους πηγαίνει ένα βήμα μπροστά. Σε αυτό θα βρείτε τις δύο απίστευτες κομματάρες που ανοίγουν τη δεύτερη πλευρά του δίσκου, τα Boiling Boy (σκοτεινό, αέναο, σημαντικό δείγμα της πειραματικής διάθεσης που είχαν πάντα) και Kidney Bongos (η μαγική, pop μελαγχολία που καθηλώνει). Αρκούν αυτά για να “γράψει” ο δίσκος στην καρδιά σου για πάντα, όμως υπάρχουν και άλλες συνθέσεις άξιες αναφοράς όπως το εναρκτήριο, συναρπαστικό Silk Skin Paws ή το μυστηριώδες (στιχουργικά) και στυλάτο Follow the Locust. Σίγουρα αν έπρεπε να διαλέξω μεταξύ της punk/post punk εποχής του ξεκινήματος τους, της pop εποχής τους ή της μετέπειτα electro/pop, επιλέγω την πρώτη φυσικά. Όμως, κατά την άποψη μου, το A Bell.. δεν πρέπει να λείπει από καμιά δισκοθήκη.
3. Nocturnal Koreans (2016)
Για τη νεότερη εποχή της μπάντας, τους 6 δίσκους της τελευταίας -περίπου- δεκαετίας, είχα δίλλημα. Δεν ήξερα ποιόν να επιλέξω για να αναφέρω στην τριάδα των αγαπημένων μου. Τελικά κατέληξα στο Nocturnal Koreans για δύο λόγους. Είναι ο δίσκος που άκουσα περισσότερο και αυτός που περιέχει τον αγαπημένο μου post punk ύμνο της τελευταίας πενταετίας, το ομώνυμο. Και μάλιστα με διάρκεια “γνήσιου” punk κομματιού, κάτω των 3 λεπτών. Εξίσου όμορφο είναι και το ταξιδιάρικο Internal Exile, ενώ καμία σύνθεση δεν περνάει αδιάφορα, στιχουργικά ή μουσικά (όπως τα Numbered, Fishes Bones). Να σημειωθεί ότι στην ουσία πρόκειται για ένα mini LP (αν και η διάρκεια πλέον των EPs και LPs -σε μια εποχή που όλοι ακούνε singles και ελάχιστοι αγοράζουν οτιδήποτε-είναι σχετική έννοια) που περιέχει 8 κομμάτια που γράφτηκαν την ίδια περίοδο με το άλμπουμ Wire του 2015, εξ ’ου και η ομοιότητα στην ατμόσφαιρα των δύο. Παρόλ’αυτά πρόκειται για πολύ στιβαρό και προσεγμένο δίσκο, από μία αειθαλή μπάντα που στα 40 και βάλε χρόνια καριέρας της τα έχει παίξει όλα (μόνο metal δεν ακούσαμε από δαύτους αλλά ποτέ μη λες ποτέ). Μια από τις μακροβιότερες μπάντες της rock ιστορίας, που δεν έχει τίποτα να αποδείξει πλέον σε κανέναν. Έτσι, κάθε δίσκος τους είναι απλά ένα δώρο προς όλους εμάς τους ερωτευμένους με τη μουσική (τους), έτσι τουλάχιστον αισθάνομαι εγώ, αναμένοντας κάθε φορά τη νέα τους δουλεία. Σα δώρο βλέπω και το live που έρχεται…
cover photo: v_era
