αυτό το group αγάπησε πολύ τους slint, έχει γίνει και inside joke εδώ μέσα, νομίζω θα κάνω καιρό να ξανακούσω το spiderland, not. τις στιγμές πάντως που δεν μπορώ να ακούσω κάτι, για όλους τους λόγους, μερικές φορές έχουμε γεμίσει μουσική και ακόμα και οι σκέψεις μας οι ίδιες είναι μουσικές και κάπως νιώθουμε φευγαλέα ότι δεν μπορούμε να αντέξουμε εκείνη τη στιγμή άλλο μουσικό νόημα, η κεραία της ακρόασης μέσα μάλλον χρειάζεται λίγη άπνοια, κανένα σήμα στα κεντρικά για κάποια ώρα, τότε καταφεύγω στο scream with me του david pajο, του συμπαθέστατου κιθαρίστα των slint

κάπως έτσι και ο ίδιος, για λόγους αποσυμπίεσης, επειδή δεν μπορούσε να τραγουδάει άλλο το δικό του υλικό ως papa m, ξεκίνησε να δοκιμάζει πλήρως ακουστικές διασκευές σε αγαπημένα τραγούδια των misfits της κλασικής περιόδου, αυτής με τον glenn danzig στα απαράμιλλα φωνητικά

o pajo από την άλλη τραγουδάει χαμηλότονα, σα να μην θέλει να ενοχλήσει αυτόν που βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο, κάτι που είναι και αλήθεια μιας και έγραψε το album σκαστά στο σπίτι μιας φίλης που τον φιλοξενούσε, με ένα κασετόφωνο και μια κιθάρα που βρήκε εκεί (τελικά σε κάθε σπίτι υπάρχει μια κιθάρα), μέσα στο φύσημα της κασέτας ακούμε το βούισμα της νύχτας, το βουητό της απειλής που υπήρχε πάντα διάχυτο στα τραγούδια των misfits, σα να διαβάζεις ένα κόμικ γεμάτο πυρηνικούς ορίζοντες, παράξενους και γοητευτικούς έφηβους αρειανούς, ιπτάμενα αντικείμενα που έρχονται να μας πάρουν μακρυά από αδυσώπητα καθεστώτα και τον πάντα άχαρο κόσμο των μεγάλων (αυτό το τελευταίο πάντα θα ισχύει, όσο μεγάλος και να είσαι)

οι αποδόσεις των κομματιών γίνονται έτσι σαν τα αρνητικά των αυθεντικών, λείπει η σαρωτική φόρα με την οποία οι misfits ορμούσαν μέσα στα κομμάτια τους και τα διασπούσαν, πιο γρήγορα από το λαχάνιασμα τους, και έτσι αναπάντεχα, μέσα σε αυτό το γλυκά δυσοίωνο fingerpicking, αναδύεται η μαύρη τσιχλόφουσκα που κρυβόταν πάντοτε σε αυτά, μιας και πρόκειται για ιδιοφυή pop χαστούκια. ο dp αφήνει την κασέτα εκεί, αυτή αρχίζει και κυκλοφορεί ανάμεσα σε φίλους, από πολιτεία σε πολιτεία, και τελικά εκδίδεται σε βινύλιο το 2009

άλμπουμ σφηνάκι, λίγο πιο κάτω από τα 26 λεπτά, 9 τον αριθμό διασκευές, κλείνοντας με το αιώνιο 'attitude'. κάτι έχει η μέρα, κάτι misfits, κάποια/ος πριν λίγο ανέβασε το walk among us, αυτός ο ψεύτης ουρανός, μάλλον το ότι ενώ όλα φαίνονται καλά, κάπου υπάρχει μια μεγάλη σκιά

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδο
Cover photo: v_era