πάντοτε πίστευα ότι η πεμπτουσία των velvet underground κρυβόταν σε αυτό το album. όταν το άκουσα πρώτη φορά έκλεισε δια παντός μέσα μου ένα ερωτηματικό που διατηρούσα για αυτό το συγκρότημα, ακριβώς γιατί δεν μπορούσα να το καταχωρήσω ως ένα ακόμα συγκρότημα δίπλα σε όλα τα άλλα που είχα ακούσει μέχρι τότε. γιατί τελικά οι vu δεν ήταν ένα ακόμα συγκρότημα, όταν βρέθηκαν μαζί ο lou, ο john, ο sterling και η maureen, στο συγκλονιστικότερο ίσως line-up που γνώρισε ο 20ός αιώνας σε επίπεδο προσωπικοτήτων και μονάδων (σας ακούω εσάς που φωνάζετε ότι αυτοί ήταν οι beatles, θα επανέλθουμε στο κλείσιμο), αυτό που έγινε ήταν μια συνάντηση νεκρών αστεριών, με εμάς να έχουμε απομείνει και να βλέπουμε τα απομεινάρια της έκρηξης

το another view είναι σα να ακούς τις χαμένες κασέτες από τις πρόβες των vu, στην πραγματικότητα γεννήθηκε από τα ίδια sessions που μας έδωσαν το VU αμέσως μετά το 3ο επίσημο album τους (δεν χρειάζεται να γράψω ποιο είναι). εδώ πλέον φαίνεται ένα άλλο πρόσωπο, το σχήμα παίζει ξεκούραστα, σα να απολαμβάνει ο ένας τον άλλο και στο διάλειμμα να βγαίνουν έξω σε μια νεοΰορκέζικη λιακάδα ανάμεσα σε αυτά τα μυθικά κτίρια, όταν επιστρέφουν μέσα χώνονται στα παπούτσια του πρωταρχικού rock ’n’ roll και σε άλλες σκοτεινές εκδρομές του νου, εκεί που συνδύασαν μοναδικά ισοκρατήματα και ηλεκτρισμό

όταν μπαίνει το σόλο του lou στο ‘guess i’m falling in love’, σκέφτεσαι πως όλα τα κοντέΐνερ παραμόρφωσης που ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες δεν μπορούν να σταθούν δίπλα σε αυτό το λαμπερό αγκάθι

όταν ο cale αρχίζει και ξεδιπλώνει αυτό το χαρακτηριστικό σχήμα με τη βιόλα του στο ‘hey mr. rain’, ξέρεις πως από εδώ και πέρα έχει μπει ανεπανόρθωτα ένα βάθος έκφρασης στη rock τέχνη που ίσως δεν θα ξανασυναντήσει ποτέ μετά (σκέφτομαι όλους τους φίλους που έχουμε πει ότι το ‘venus in furs’ είναι το κομμάτι που έπρεπε να είχε σταλεί στα απώτατο διάστημα και όχι το ‘satisfaction’)

όταν σε δαγκώνει σαν ηλεκτροπληξία η κιθάρα στο ’hey mr. rain (version ii)’, νιώθεις πως εδώ έχει προβλεφθεί μια και για πάντα το λεξιλόγιο της ηλεκτρικής γλώσσας για τα χρόνια που θα ακολουθήσουν

και αν η κιθάρα στο ‘ride into the sun’ δεν είναι ο ίδιος ο ήχος του ονείρου μεταγεγραμμένος, τότε δεν ξέρω ποιος άλλος έχει καταφέρει έστω να πλησιάσει τόσο κοντά την όψη του ονείρου, αν όχι αυτός ο τόσο γλυκός και οδυνηρός μέσα στην ομορφιά του τόνος της κιθάρας, με μια μελωδία που χωράνε μέσα της όλα τα ξοφλημένα ηλιοβασιλέματα και τα φιλόδοξα ξεκινήματα της επόμενης μέρας

με αυτά και με αυτά, οδηγούμαστε, θέλετε δε θέλετε, αναπόφευκτα σε αυτή τη συζήτηση που είχα με ένα φίλο αργά σε ένα μπαρ, ότι δηλαδή οι vu και συγκεκριμένα το vu & nico δεν ήταν μια αρχή, αλλά ένα τέλος για τη μουσική. ό,τι ακολούθησε φυσικά και ήταν συναρπαστικό, βρισκόταν όμως ήδη σε μια φθίνουσα πορεία σε σχέση με αυτά τα 3 - 4 album που έσκασαν το μουσούδι τους εκεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60. κανείς δεν ξέρει ακριβώς γιατί, η αίσθηση πάντως μέσα στα κόκαλα αυτή είναι και παραμένει

και μπορεί οι vu να μην έφτασαν ποτέ σε ένα επίπεδο ταύτισης με την καθημερινότητα μας όπως οι beatles, που έκαναν τη μουσική έκτη αίσθηση και την έβαλαν ανεπιστρεπτί μέσα στη ροή της ζωής, κατάφεραν όμως να γίνουν ό,τι πιο ουσιαστικό έδωσε η μεταπολεμική rock ’n’ roll περιπέτεια, ακριβώς γιατί ως νεκρά αστέρια είχαν προβλέψει μέχρι και το χαμό τους

ορίστε, τα ονόματα δεν σημαίνουν τίποτα εάν δεν τα ποτίσεις με κάτι, νεύρο, λάθη, δρόμο, μνήμη, τέσσερα ονόματα που ακόμα μου προκαλούν ρίγος στη ραχοκοκαλιά, ας τα πούμε όλοι μαζί

maureen, john, lou, sterling

Ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo: v_era