η όψη του σημερινού ουρανού με πηγαίνει με κλειστά μάτια στο κομμάτι που κατοικεί στην καρδιά αυτού του δίσκου

'morbid sky'

καλώ όποιον νιώθει ότι η μουσική δεν τον συνταράσσει όπως ‘παλιά’, να ζήσει για λίγο μέσα σε αυτό το κομμάτι. τα vocalisms του david thomas προς το τέλος του κομματιού κατοικούν εκείνο το απροσδιόριστο σημείο που το γέλιο μετατρέπεται σε λυγμό

είναι από εκείνες τις σπάνιες στιγμές στη μουσική που δεν ξέρεις τι να νιώσεις. γιατί εκείνη τη στιγμή είναι σαν κάποιος να σου αποκάλυψε ένα καινούργιο συναίσθημα. και εσύ δεν είχες ζητήσει κάτι τέτοιο

μιλάω για τους david thomas and two pale boys και το πρώτο τους album erewhon, ένα skeleton crew από τα περίχωρα του πουθενά, που κάπου εκεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90 αποτέλεσε ένα καταφύγιο για εκείνους που ήθελαν να βυθομετρούν το ασυνείδητο τους σε μια ελεύθερη κατάδυση ακρόασης

η heavy-on-delay τρομπέτα του andy diagram (πάντα των λατρεμένων spaceheads) διατρέχει όλο το δίσκο σε ένα αυτιστικό μεγαλείο, η midi - κιθάρα του keith moliné υποκρίνεται ότι γνωρίζει λιγότερα από αυτά που στην πραγματικότητα ξέρει, πάντοτε ένα καλό σημείο απογείωσης για το όργανο

και φυσικά η φωνή του david thomas, γωνία και κέντρο αυτού του τριγώνου, από έναν άνθρωπο που γνωρίζει πως δεν βλέπεις εσύ το όνειρο, το όνειρο βλέπει εσένα

κάπου πρέπει να υπάρχει και μια φωτογραφία μαζί του, όταν οι pere ubu έπαιξαν στη γλασκώβη το χειμώνα του 2010, παρουσιάζοντας την ολόδική τους μουσική εκδοχή στο ubu roi του alfred jarry. τον βρήκα καθισμένο στη σκηνή μετά το τέλος της συναυλίας και τον ρώτησα αν θέλει να βγούμε μια φωτογραφία μαζί

έκανε φαπ φαπ στα πόδια του για να κάτσω. και εγώ κάθισα, σχεδόν έντρομος

ο θεός, αν υπάρχει, να μου παίρνει μέρες (καλά, ώρες) και να του δίνει χρόνια

όνειρα γλυκά,

“sometimes I feel like a motherless child”

ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era