To πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό σχετικά με την Ιαπωνία και όσα προέρχονται από εκείνη την άκρη της Ασίας τα τελευταία χρόνια, δεν είναι αυτοκίνητα, ούτε τηλεοράσεις. Είναι αυτή η τεράστια μπάντα που ακούει στο όνομα MONO. Mία παρέα μαυροντυμένων μουσικών που σε καθένα από τα 11 άλμπουμ της, δημιουργεί μυθικά κομψοτεχνήματα. Παράλληλα, μαζί με 2-3 ακόμα συνοδοιπόρους, καταφέρνει να κρατά ζωντανό και ενδιαφέρον ένα μουσικό είδος, το post rock, που μοιάζει τελματωμένο. Έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το να χαρακτηρίζονται μία από τις σημαντικότερες μπάντες του είδους και το φετινό υπέροχο Pilgrimage of The Soul, βάζει ένα ακόμα πετράδι στο υπέρλαμπρο στέμμα τους.
Είναι πολλές οι κυκλοφορίες τους την τελευταία 20ετία, μοιάζει όμως η φετινή να είναι η συνθετική τους κορυφή. Είτε αυτό συμβαίνει ή όλα όσα ζήσαμε και ζούμε με τον κορονοΐό, τον θάνατο και τη μαυρίλα, την απομόνωση και τα καταθλιπτικά καθημερινά νέα, με έχει κάνει πιο συναισθηματικό άρα και πιο «ανοιχτό» στο να απορροφήσω τις μελωδίες τους.

Τα δύο πρώτα κομμάτια, η πρώτη από τις 4 πλευρές του διπλού LP δηλαδή, με άφησαν κυριολεκτικά άφωνο! Το συνηθισμένο στυλ τους, δυνατές κιθάρες και παραμόρφωση με μελωδίες να κρύβονται κάπου στο βάθος, αντικαταστάθηκε από κάτι διαφορετικό. Εδώ, δίνεται περισσότερο βάρος στις εναλλαγές αλλά και στο ρυθμικό κομμάτι. Τα ντραμς και ο ρυθμός, τόσο στο Riptide, όσο κυρίως στο Imperfect Things παίζουν το βασικό ρόλο. Ειδικά το δεύτερο κομμάτι, μόνο imperfect δεν το λες. Ένα ambient υπόστρωμα που σε χαλαρώνει αρχικά και κατόπιν σε μεταφέρει στην επόμενη φάση της καθαρτικής θεραπείας που μας προσφέρει, με ένα επικό, ρυθμικό κρεσέντο. Αυτές οι αντιθέσεις τους, μέσα στην ίδια μάλιστα σύνθεση, είναι μοναδικές.
Το Heaven In A Wild Flower είναι ένα μινιμαλιστικό στοιχείο μέσα στο δίσκο, στο οποίο κυριαρχεί το πιάνο και είναι άκρως εικονοπλαστικό. Φέρνει όντως στο μυαλό τον παράδεισο και την ηρεμία που πιθανότατα θα αισθάνεται η ψυχή (έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον) όσων βρίσκονται εκεί. Η ένταση ξανανεβαίνει με το υπέροχο Το See a World, ένα από τα πολλά εμπνευσμένα κομμάτια που έχουν γράψει, πάλι με τα ντραμς σε πρώτο πλάνο και την κιθάρα να συνοδεύει, άλλοτε με σταθερή μελωδία και άλλοτε με τα κλασσικά τους ξεσπάσματα.
Στο Innocence θυμίζουν πολλά από τα στοιχεία του παρελθόντος τους, αυτά για τα οποία τους αγαπήσαμε. Ξεσπάσματα, εναλλαγές, μελωδίες, ένταση, πάθος και μινιμαλισμός όταν χρειάζεται! Το αγαπημένο μου κομμάτι στο δίσκο είναι το The Augeries που μοιάζει με ένα ηφαίστειο που μόλις έχει εκραγεί. Λίγες εναλλαγές, ελάχιστες νότες αλλά τόση μα τόση δύναμη, σα να πηγάζει μέσα από την Ιαπωνική γη που πατούν. Τέλος το Hold Infinity Ιn Τhe Palm Of Your Hand είναι το πλέον επικό κομμάτι της κυκλοφορίας και ίσως αυτό που περισσότερο από κάθε άλλο θυμίζει παλαιότερες δουλειές τους.

Νομίζω πως είναι περιττό να πω ότι το Pilgrimage of the Soul (τι υπέροχος τίτλος, αλήθεια) εκτός του ότι αποτελεί έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες δίσκους των MONO, είναι σίγουρα στα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2021. Θα συνοδεύσει και θα χρωματίσει μουσικά πολλές από τις μελλοντικές στιγμές της ζωής μας. Δεν ξαναανακάλυψαν το post rock, έχουν όμως πάντα τη δυνατότητα, με εντελώς προσωπικό ήχο, να ελίσσονται και να εφευρίσκουν τρόπους να σε προσελκύουν στον κόσμο τους.

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας:The Augeries, Imperfect Things
8,5/10
Photo: v_era