επειδή ο απρίλιος δεν βοηθάει, επειδή οι δευτέρες δεν το έχουνε σε τίποτα,

ακολουθώ την αρχαία συνταγή, μεγαλύτερο σκοτάδι μέσα στο σπίτι από αυτό που είναι έξω

κάποιοι λένε πως είναι ο χαμένος αδερφός του spiderland των slint, που έχει ανέβει τουλάχιστον 47 φορές εδώ και αυτό σίγουρα λέει κάτι για τα μυαλά που κουβαλάμε
το ομότιτλο των the for carnation εμφανίστηκε ακριβώς 20 χρόνια πριν. μετά το τέλος των slint, ο brian mcMahan δίνει μια ακόμα ευκαιρία στον εαυτό του και προσφέρει στον κόσμο ένα ατόφιο κομμάτι louisville oddness

το σκοτάδι πηχτό, η ατμόσφαιρα σχεδόν εγκληματική, περιμένεις να σκάσει η Σήμανση στο τέλος κάθε κομματιού

πιο κοντά στους tortoise (ο john mcentire εξάλλου κάνει τον ήχο), στην καταχνιά του bristol, παρά στον post rock κανόνα που μαινόταν τότε με αχρείαστες κιθάρες και εντάσεις. τα drums ακούγονται λες και έρχονται από τα υπόγεια του μυαλού σου. τα ηλεκτρονικά λάμπουν σαν μάτια ζώου τη νύχτα. οι κιθάρες στωικές, ελάχιστες. το κενό γενναιόδωρο, εισχωρεί σε όλο το headspace του ακροατή. και η φωνή του brian σύμμαχος σε όλο αυτό το ελκυστικό dark night of the soul

6 συνθέσεις, δεν χρειάζονται παραπάνω. στο ‘being held’ καταλαβαίνεις χωρίς να διαβάσεις τα notes ότι στα τύμπανα κάθισε ο britt walford. στo ‘tales (live from the crypt)’ ακούς την kim deal, ευτυχής

οι the for carnation απαντούν στο γιατί το σκοτάδι είναι τόσο λαχταριστό χωρίς να δίνουν καμία απάντηση

από τις ανακαλύψεις στα δισκάδικα του κέντρου ένα απόγευμα (στο happening), η υπόσχεση του εξωφύλλου, γυρνάς σπίτι με ένα ζεστό φως στο στέρνο, ανταμοίβεσαι, νιώθεις μια κατάφαση με τον κόσμο

σας εύχομαι το ίδιο,

“Just keep in mind for the next few days
that we’re in Louisville, Kentucky.
Not London. Not even New York.
This is a weird place.”
Hunter S. Thompson

ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο facebook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era