τα ψέμματα είναι ωραία. τα ψέμματα που είναι καλά ειπωμένα είναι ακόμα πιο ωραία. τα ψέμματα που γελάνε με το πόσο εύκολα πέφτεις στο λάκκο τους και ύστερα αυτά ξεκαρδίζονται με την ατσαλάκωτη περηφάνεια σου είναι τέχνη

όπως αυτό που σκάρωσε ο σαρδόνιος john lurie (the lounge lizards, ηθοποιός, ζωγράφος, μεταξύ άλλων) στο τέλος της δεκαετίας του ’90, φτιάχνοντας ένα oddball μουσικό ήρωα, με μια faux βιογραφία που θα ζήλευε κάθε ζωντανός καταραμένος καλλιτέχνης. ο marvin pontiac έσκασε το 1999 και έκανε ένα ευρύ μουσικόφιλο κοινό να σαστίσει με την ίδια του την άγνοια απέναντι σε έναν μουσικό που βρισκόταν περιμετρικά της αφάνειας για δεκαετίες, χωρίς κανένας να έχει αντιληφθεί ακόμα την ιδιοφυΐα του

γιος μιας εβραίας μητέρας και ενός πατέρα από το μάλι, θα ζήσει σε πολύ μικρή ηλικία τον εγκλεισμό της μητέρας του στο ψυχιατρείο, ο πατέρας του θα τον τραβήξει στο μάλι, όπου και θα ρουφήξει όλο το μουσικό μεδούλι της περιοχής, μετά επιστροφή στις ηνωμένες πολιτείες, μαθητεία στη φυσαρμόνικα, καβγάδες με άλλους μουσικούς ύστερα από κατηγορίες ότι κλέβει το στυλ τους, αναχώρηση για το texas όπου θα αρχίσει να σκαρώνει τις πρώτες ηχογραφήσεις, οι πρώτοι θαυμαστές - o jackson pollock δηλώνει πως τον ακούει για έμπνευση όταν ζωγραφίζει, ενώ ο θρύλος λέει πως του έστελνε ως δώρα πίνακες, τους οποίους και ο mp πέταγε (μα πόσο γελοίος τύπος ο lurie!) - , μετά τα εναρκτήρια δείγματα μιας ψυχοπαθολογίας που τον φέρνει κοντά στο εκτόπλασμα της μητέρας του, μια εμμονή με την ύπαρξη εξωγήινων, εγκλεισμός σε ιδρύματα, το 1977 σκοτώνεται όταν τον πατάει ένα λεωφορείο, μόλις στα 45 του

όπως καταλαβαίνετε, όλα τα φετίχ των κριτικών και των ακροατών γύρω από το εστέτ κυνήγι της περιθωριακής λάμψης, αυτήν την αυτοαναφορική ανάγκη να ζούμε ακαδημαΐκά ένα σκοτάδι που δεν μας χάρισε η ζωή και ταυτόχρονα να το χειριζόμαστε σχεδόν αποικιακά, κάνοντας το obscurity και τον καλλιτεχνικό θάνατο νόμισμα, συνθλίβονται σε ένα νέφος γέλιου και υψηλής ποιότητας ηλιθιότητας

το έχει πει άψογα η kim deal σε ένα τραγούδι των breeders άλλωστε: “if you are so special, why aren’t you dead?”

και μουσικά τι γίνεται; εδώ ο john lurie χαΐδεύει όλες του τις αγάπες: back-alley blues, afrobeat, παιγνιώδη folk, ξεβιδωμένο r’n’b, middleweight funk, τον harry partch, τον beefheart, όλο το νεοΰορκέζικο avant-cool, στο οποίο και ο ίδιος πρωταγωνίστησε. μαζί του, οι αδιανόητοι medeski και martin, φυσικά ο marc ribot, εννοείται κάποιοι από τους lounge lizards, στα φωνητικά η eszter balint, που ακόμα έχει ξεμείνει στο μυαλό μας και ακούει εμμονικά το ‘i put a spell on you’ στο stranger than paradise του jim jarmusch

πάνω από όλα όμως η ουσία του δίσκου εντοπίζεται στο όνομα που έχει επιλέξει ο john lurie για το δικό του label: strange and beautiful music. αυτό ακριβώς είναι το greatest hits του mp, με το οποίο ξεμπερδεύει μια και καλή με την υστεροφημία και την καλλιτεχνική αποτίμηση. μέσα στο ρόλο υπάρχει ένας ρόλος, σαν κούκλα ματριόσκα, το ψέμμα θριαμβεύει, μιας και η αλήθεια αποδείχτηκε επιτηδευμένη

δίσκος κατάλληλος να τον ακούσεις με την παρέα σου και να γίνεις λιώμα σε χαλαρή, βλαμμένη διάθεση, δίσκος που αναπόφευκτα θα έρθουν να σε ρωτήσουν τι ακούμε όταν παίξει κάπου έξω

και φυσικά, ακόμα χαμογελάω με τη δική μου πολυπραγμοσύνη, όταν τσίμπησα τόσο γλυκά το δόλωμα του ένα μεσημέρι στο metropolis, διαβάζοντας όλα αυτά τα ψεύτικα quotes από μια αρμαθιά καλλιτεχνών (βλέπε david bowie, michael stipe, leonard cohen, flea) για το μεγαλείο του mp και ένιωσα ότι ανακάλυψα το next big thing
john lurie, you lovely bastard

όπως είχε πει και ο ίδιος με τον jim jarmusch στους del byzanteens που κάποιος αδερφός έχει ανεβάσει ήδη εδώ: “the truth's a wound but the lie's a gun/truth's the blues but lies have fun”

να τον χαρείτε,

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο facebook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era