κατ’ εξαίρεση σήμερα, μιας και μας ρούφηξαν οι δρόμοι, δεν υπάρχει κάποιο album να γράψουμε για αυτό, αλλά ένα κομμάτι, που ίσως δεν είναι ακριβώς κομμάτι, γιατί είναι τρία κομμάτια, ένα medley, μια εξόδιος ακολουθία

στις 27 ιουλίου του 1967, στη λουθηρανική εκκλησία του αγίου πέτρου, στη νέα υόρκη, ο albert ayler αποχαιρετά το φίλο, αδερφό και δάσκαλο john coltrane, παίζοντας με το κουαρτέτο του το ‘love cry, truth is marching in, our prayer’, ύστερα από παράκληση του τελευταίου, να τον συνοδέψει σε αυτήν την τελετή, ο ένας στον κόσμο των ζωντανών, ο άλλος στον κόσμο των νεκρών, με τη μουσική να τους ενώνει στην παλάμη της

εδώ δεν υπάρχει ανάσταση, μόνο αποδοχή, το χτύπημα μέσα στις φλέβες, ένα αγνό rage against the dying of the light, πριν εσύ ο ίδιος να γίνεις φως και να είσαι πλέον παντού. ο ήχος είναι όπως μπορεί να τον φανταστεί κανείς, η ηχώ της εκκλησίας είναι πνευματική, σα να είναι φτιαγμένη από τα μάτια όλων των παρευρισκομένων που κοιτάνε τα τεκταινόμενα, κοιτάνε μέσα τους, κοιτάνε τα πνεύματα πάνω από τα κεφάλια τους

προς το τέλος, ο ayler αφήνει το σαξόφωνο και αναλώνεται σε λίγες κραυγές, στη σειρά, σα να μας απευθύνεται από το βάθος μιας μαύρης τρύπας, φορώντας τη φωνή του νεκρού, ζωντανεύοντας τον τρόμο και την ομορφιά της ύπαρξης, επιχειρώντας για άλλη μια φορά το spiritual unity που κυνηγούσε, να συλλάβεις το δευτερόλεπτο του θανάτου ως στιγμή ένωσης και όχι σπασίματος από τον κόσμο, ενώνοντας το έτσι μια και για πάντα με το a love supreme

αφιερωμένο στο φίλο που σήμερα μπήκαμε σκαστά σε ένα δισκάδικο και πήρα ένα βινύλιο του john coltrane, που θα τον σκέφτομαι πάντα να επισκέπτεται τη χιροσίμα και το ναγκασάκι και να κλείνει το τραύμα του κόσμου, έστω και για λίγο, ένας μαύρος άγγελος με σαξόφωνο, όπως τους θέλουμε εμείς τους αγγέλους μας

καλή άνοιξη

Ακούστε

sd
η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo: v_era