όταν ο david sylvian φτάνει στο σημείο που τραγουδάει ‘we drink alone’, δεν μπορείς να μη σκεφτείς την ανατριχιαστική ταύτιση με τη ζωή σου αυτή τη στιγμή, ένα ακόμα βράδυ, εδώ

η ευγενής δραματική φωνή του david sylvian κάνει την εμφάνιση της στο ’transit’, το track no. 8 του venice από τον αυστριακό christian fennesz

λένε ότι η πιο επιτυχημένη computer-based μουσική είναι εκείνη στην οποία δεν μπορείς να διακρίνεις τα ίχνη του software μέσα στην ψίχα του ήχου, σα να περπάτησε κάποιος πίσω το πεδίο της εγγραφής και να έσβησε τα σημάδια που αφήνουν τα εργαλεία του. κόντρα στα χαζά δίπολα που ερμηνεύουν τις ζώες μας, η τεχνολογία δεν ήταν ποτέ απέναντι από τη φύση. όσο πιο βαθιά τη χρησιμοποιείς, τόσο πιο φυσικός ακούγεσαι

εμπνευσμένο και δημιουργημένο στη βενετία, ηχογραφημένο στη βάση του στη βιέννη, με το venice ο christian fennesz παρέδωσε ένα σύνολο κομματιών που επαναδιατύπωσε τι σήμαινε οργανικό στην τότε βρεφική, ψηφιακή εποχή μας. το θυμόμαστε ακόμα νωπά, πίσω στο 2004, ως το album που έβαλε μέσα στον εξυπνακίστικο κυνισμό μας ως υποψιασμένων ακροατών της δεκαετίας του ’00 που ακούγαμε τα πάντα πάνω σε μια αχόρταγη δίψα, το λυρισμό, το κυνήγι με τη μελωδία, την ευαισθησία που δεν μπορείς ποτέ τελικά να αποφύγεις. δίσκος στα απόνερα του idm, που είπε απλά και ωραία thanks, but no thanks στην αυτοαναφορική εκζήτηση του ρεύματος γύρω από το φετιχισμό με το software ως αυτοσκοπό

εδώ τα περισσότερα κομμάτια ακούγονται λες και είναι ενορχηστρωμένα για έγχορδα, ενώ στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένα από την πιο βασική, ψηφιακή σκόνη (και φυσικά την κιθάρα του). τα κομμάτια είναι ελεγειακά, αλλά σε μια κλίμακα δωματίου και μυαλού που σκέφτεται και ονειρεύεται μέσα στο δωμάτιο. κάθε κομμάτι έχει την ομορφιά του ερειπίου, σα να περιπλανιέσαι σε μια αρχαία πόλη κάτω από ένα εκτυφλωτικό φως, ενώ υπάρχει ένας διάχυτος κοσμοπολιτισμός, λιτός και ασκητικός, σαν της φιγούρας που διασχίζει τον κόσμο χωρίς να γνωρίζει χώρες και όρια

με το venice ο cf κατάφερε να συγκεράσει ποιότητες που εκ πρώτης όψεως φαινόντουσαν ασύμβατες. είναι ένας δίσκος πυκνός, αλλά ελαφρύς, η αφαίρεση και η μορφοποίηση δουλεύουν ταυτόχρονα, με το ίδιο αντικείμενο, τη μουσική, αλλά χωρίς να υπάρχει μια πολεμική μεταξύ τους. αυτό που σβήνει και αυτό που γράφει είναι ένα

δίσκος με μεγάλο βάθος, αλλά με ασύλληπτη διαφάνεια μέχρι τον πυθμένα, σαν τους πιο ωραίους βυθούς που διαγράφονται από τις ακτίνες του ηλίου στις μοναχικές βουτιές μας, αυτές που κατοικούν στο πίσω μέρος του κεφαλιού και ζωντανεύουν μέσα στο χειμώνα. δίσκος που γίνεται ένα με το μεσογειακό φως (πόσα ξυπνήματα σε εκκλησίες στις κυκλάδες με αυτό, ούτε που θυμάμαι)

και για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε, όλα γυρνούν πάλι στο ‘transit’, στη φωλιά που φτιάχνει η φωνή του david sylvian στο κέντρο του album, ένα τραγούδι συμφιλίωσης με τους κύκλους του κόσμου, με την ανελέητη κίνηση της ζωής, με τον εαυτό σου που δεν σταματάει να επιθυμεί, να δένεται και να χωρίζεται, ένας αποχαιρετισμός στην ευρώπη, ένα τραγούδι που πετυχαίνει αυτό που πετυχαίνουν τα σημαντικά τραγούδια, να ενώσει το απόλυτα προσωπικό με το θόρυβο της ιστορίας που κυκλώνει τα πάντα, το μικρό εγώ με τη μεγάλη εποχή, και αντίστροφα

αφιερωμένο σε όσους ήμασταν στριμωγμένοι στη συναυλία του cf στο μηχανουργείο στο synch του 2005 στο λαύριο και βγήκαμε κάθιδροι και ευδαίμονες. εγώ τουλάχιστον τότε πείστηκα πως η μουσική είναι το ναρκωτικό

I have listened repeatedly
I have listened very well
No one interrupts the harmful
When they're speaking

To wonder why of Europe
Say your goodbyes to Europe
Swallow the lie of Europe
Our shared history dies with Europe
(follow me, won't you follow me?)

A future's hinting at itself
Do you fear what I fear?
All those names of ancestry
Too gentle for the stones they bear

Someone somewhere wants to see you
Someone's traveling towards us all

To wonder why of Europe
To live, love, and cry in Europe
Say your goodbyes to Europe
Our history dies with Europe
(follow me, won't you follow me?)

The lights are dimming
The lounge is dark
The best cigarette is saved for last
We drink alone
We drink alone

Ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo:v_era