15 νεκροί, 15 κηδείες, 16 νεκρικές πομπές, 1 πομπή χωρίς νεκρό, 5 εκκλησίες, 1 νεκροταφείο, 1 αγρύπνια

15 ώρες ηχογραφήσεων συμπυκνωμένες σε ένα ζωηρό ηχητικό τελάρο, με αντικείμενο τον τρόπο που τελούνται οι κηδείες και οι ταφές στην αΐτή, το ξακουστό νησί της καραΐβικής. ηχογραφημένο στο port au prince από τον félix blume τον δεκέμβριο του 2016, το death in haiti: funeral brass bands & sounds from port au prince προωθεί τον ακροατή σε ένα κόσμο πόνου, απώλειας και ιερού εορτασμού, καθώς κάθε κηδεία ηγείται από τη δική της live jazz μπάντα και από μια πληθώρα χαρακτήρων, όπως ο joker (le blaguer) που σκαρώνει αστεία και ιστορίες για τους πρόσφατα θανόντες

ένα όμορφο τεκμήριο μιας απαστράπτουσας παράδοσης, μια αντίστιξη ή ανανεωμένη εκδοχή των περίφημων dirge jazz δίσκων, όπως αυτών που κυκλοφόρησε η eureka brass band από τη νέα ορλεάνη στο label folkways

_ ελεύθερη απόδοση του κειμένου της κυκλοφορίας, όπως εμφανίζεται στο bandcamp _

μεγάλη η συζήτηση αν πρέπει να ηχογραφούνται τέτοιες στιγμές (για εμένα δε χωράει συζήτηση πως ναι). ακόμα πιο μεγάλη συζήτηση ποιο είναι το μουσικό φορτίο μιας τέτοιας χειρονομίας (ως σπάραγμα παράδοσης βρίσκεται εκτός αυτού του πεδίου συζήτησης, είναι ζωή, και είναι εκεί, μπροστά στο τέλος της ζωής και της αρχής του θανάτου, και κάνει ό,τι καταλαβαίνει σε αυτόν τον αργό βηματισμό ανάμεσα σε ανατολή και δύση ταυτόχρονα). εμείς απλά προσπαθούμε να το ακούμε με τα αυτιά των νεκρών, με το χαμόγελο του θανάτου

όπως μου έλεγε πριν ένας φίλος, λόγια της ηπείρου:

‘τα μαύρα μάτια το πρωί δεν πρέπει να κοιμούνται,
πρέπει να είναι ξάγρυπνα και να γλυκοφιλιούνται’

καλό δειλινό,

Ακούστε

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
cover photo: v_era