κάτι υπάρχει στο bristol, κάτι διαφορετικό, κάνουν τα πράγματα αλλιώς, όποια μουσική και να περάσει από εκεί βγαίνει αλλοιωμένη, ανοίκεια, σχεδόν τοξική, τελικά όμως ουσιαστικότερη και συνήθως ιδιοφυής. υπάρχει άφθονη (παρα)φιλολογία για το διαρκές βιομηχανικό ημίφως της πόλης που εκπορεύεται από το λιμάνι της πόλης, την όψη των δρόμων όταν πέφτει το σκοτάδι, τους ανθρώπους που είναι σκυθρωποί και σκοτώνουν τις λιακάδες για πλάκα, ένα αβυσσαλέο suburban fiction, που τη φέρνει κοντά με άλλα αστικά υποδείγματα βιομηχανικής γενεαλογίας στη μ. βρετανία που μεγαλούργησαν στην παραγωγή πρωτότυπης μουσικής (sheffield -> ηλεκτρονική μουσική, manchester και γλασκώβη -> indie, baggy, pop, και άλλα). ίσως το είχε συνοψίσει καλύτερα ο morrissey όταν ρωτήθηκε πως εξηγεί τη δημιουργία τόσο σπουδαίας και όμορφης μουσικής σε πόλεις με αντίπαλο καιρό και αρχιτεκτονική, απαντώντας στωικά πως περνάς πολύ χρόνο μέσα, στη μοναξιά σου

σήμερα γράφουμε για ένα δίσκο που ακούσαμε πολύ στην ηλιόλουστη αθήνα πίσω στο 1999, όταν και πρωτοκυκλοφόρησε. το σχήμα λεγόταν immense και ο ένας και μοναδικός τους δίσκος ήταν το evil ones and zeros

τίτλος στο πνεύμα άλλων δίσκων της εποχής που ψέλλιζαν ένα πρωταρχικό δισταγμό απέναντι στα θεοφάνεια της ψηφιακής εποχής (ok computer, the sophtware slump), έτσι και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα τεχνοφοβικών που φυσικά λατρεύουν την τεχνολογία. πολύ λογικό. οι immense (τι δυνατό όνομα) είχαν το κλασικό lineup ενός ηλεκτρικού σχήματος, με παιξίματα που τους έβαζαν δίπλα στους fugazi σε όρους έντασης ή ακόμα καλύτερα στους φ α ν τ α σ τ ι κ ο ύ ς prolapse που ήταν δύο - τρεις πόλεις πιο πέρα (ας ανεβάσει κάποιος ένα album), είχαν όμως και αυτήν την ηλεκτρονική ανησυχία για τα περίεργα σήματα που έπιαναν από την warp, τη ninja tune, το trip-hop ορυχείο που βρισκόταν στη γειτονιά τους, όπως ακριβώς δηλαδή και μια χούφτα συντοπιτών τους, με τους οποίους τελικά δημιούργησαν το δικό τους απόσταγμα στο post-rock, ψηφιακό και pastoral μαζί, ερμητικό και ανθρώπινο ταυτόχρονα, ωμό και ισορροπημένο στο ίδιο nanosecond (και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους hood, τους third eye foundation, τους flying saucer attack)

κοιτάξτε με τι περιπετειώδη διάθεση προσεγγίζουν τα κομμάτια τους, κομμάτια που στα χέρια μιας άλλη πιο ορθόδοξης instrumental μπάντας θα έβγαιναν τετράγωνα, ακίνδυνα. ο μπασίστας φροντίζει εμβόλιμα να τοποθετεί γραμμές που δίνουν μια drum ’n’ bass ταλάντωση στο σύνολο, o ντράμερ με jazz παιδεία, όμως μάλλον του έκανε μεγάλο κακό ο jimmy chamberlin των smashing pumpkins για να χτυπάει έτσι το kit του, οι δύο κιθαρίστες να έχουν λιώσει στο μυαλό τους τους slint και τους mission of burma, ενώ το εμβόλιμο sampling και digital programming εξασφαλίζει πλούτο και διάρκεια στις συνθέσεις. το τελικό αποτέλεσμα θυμίζει punk red snapper, μουσικοί δηλαδή με άπειρη μουσικότητα που προσπαθούν να μην φαίνονται ως ιδιοφυίες, αλλά τελικά χτυπάνε κόκκινο σε πολλές στιγμές

ακούστε το ‘antro-lateral approach’, με το πνεύμα του (καλού) dj shadow της εποχής και τη γλυκειά απειλητικότητα των portishead του δεύτερου album, τη μυσταγωγική γκρούβα του ‘neil young in sportswear’ (βλαμμένοι), τo noir jazz κόσμημα που είναι το ‘don’t you know how to use flippers’, την ισοπέδωση του ‘e-flat sonic boom’ που κλείνει το μάτι στους mogwai του young team

ο δίσκος ήταν άφαντος διαδικτυακά εδώ και χρόνια, υποθέτω ότι ανέβηκε στο bandcamp λόγω της γενναιοδωρίας του ιού, οπότε εάν πατήσετε το link και αισθανθείτε καλά με αυτό που ακούτε, αύριο παρασκευή μπορείτε να το αγοράσετε και όλα τα χρήματα σας να πάνε απευθείας στους immense

το evil ones and zeros είναι μια κρυμμένη instrumental σπουδαιότητα της εποχής, όπως πολύ σωστά γράφτηκε στο ημεδαπό mic.gr πριν πολλά πολλά χρόνια. αν παίζεις σε συγκρότημα, είναι από αυτά τα album που ξαναζεσταίνουν το σκοπό σου και σε κάνουν να νιώθεις πιο σίγουρα με τις αποφάσεις σου. αν είσαι ακροατής, ξέρεις ότι υπάρχει ακόμα ένας κρυφός θησαυρός στο bristoL

Ακούστε:

sd

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους

cover photo: v_era