Δισκογραφικά οι Porcupine Tree ξεκίνησαν το 1991, αν και η ιστορία τους ξεκινά το 1987 όταν ο Steven Wilson δημιουργεί μια μπάντα ονόματι ΝΟ-ΜΑΝ και ένα side project που έμελλε να είναι η βασική του ενασχόληση, τους Porcupine Tree. Έκτοτε η παραγωγή μουσικών διαμαντιών δε σταμάτησε. Το να έχεις διαρκή δημιουργική διάθεση είναι κάτι. Το να καταφέρνεις αυτή να έχει πάντα αποτελέσματα προσεγμένα στην εντέλεια και διαρκώς εμπνευσμένα, όμως, είναι το μεγάλο στοίχημα. Και οι PT το στοίχημα αυτό το κερδίζουν. Οτιδήποτε κάνουν είναι άρτιο, τόσο από άποψη παραγωγής (ηχητικά και artwork), όσο και από την live απόδοση του υλικού τους. H ηγετική μορφή των PT είναι ο αυτοδίδακτος μουσικός, κύριος Steven Wilson. Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτόν; Πρόκειται για μια μουσική ιδιοφυία, κατ’εμέ, για τον αντιπροσωπευτικότερο και χαρισματικότερο πρεσβευτή της prog rock σκηνής και έναν τελειομανή καλλιτέχνη. Με το που έρχεται στα χέρια και στα αυτιά σου η κάθε δουλειά του, είτε σ'αρέσει είτε όχι δε μπορείς παρά να σκεφτείς πως αυτός είναι ένας καλλιτέχνης που σέβεται τόσο τον ακροατή όσο και την τέχνη που υπηρετεί.

Τo Incident, το νέο διπλό τους άλμπουμ, δεν αποτελεί εξαίρεση στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι PT. Στο πρώτο από τα δύο μέρη συναντάμε ένα concept δίσκο αποτελούμενο από ένα κομμάτι χωρισμένο σε 14 επιμέρους τμήματα! Σύμφωνα με τον ίδιο τον Wilson η αρχική σύλληψη προέκυψε όταν βρέθηκε μπροστά σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και αισθάνθηκε το πνεύμα ενός εκ των θυμάτων να κάθεται δίπλα του στο αυτοκίνητο: “Μια πινακίδα της αστυνομίας έγραφε incident (=περιστατικό), κάτι που τελικά μπορεί να είναι μια τραυματική έως καταστροφική εμπειρία για τους ανθρώπους που εμπλέκονται”, ανέφερε. Κάποια συμβάντα μας αλλάζουν δραματικά, υποχρεώνοντας μας να δούμε τη ζωή μας, την απώλεια αγαπημένων προσώπων, τους φόβους μας, ακόμα και τον ίδιο μας το θάνατο, διαφορετικά. Αυτό ήταν η αφετηρία και η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία στηρίχτηκε ο δίσκος.
Ας πάρουμε τα πράγματα με κάποια σειρά. Το ατού του Wilson πότε δεν βρισκόταν στο στιχουργικό κομμάτι. Δεν έπλαθε ιστορίες τόσο άξιες αναφοράς. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Εξαίρεση αποτελούν οι στίχοι που αναφέρονται σε πιο καθημερινές καταστάσεις (Hate Song, She's Moved On από το Lightbulb Sun του 2000) παρά σε πιο αφηρημένες.

Συνθετικά αυτό που παρατηρώ με τις πρώτες 4-5 ακροάσεις - δυο εκ των οποίων στη «σωστή» ένταση, γιατί οι γείτονες δεν είναι fan δυστυχώς-είναι ότι μετά από δυο πολύ δυνατά άλμπουμ που φλέρταραν με το metal σε αρκετές στιγμές (Deadwing του 2005 και Fear Of A Blank Planet του 2007), σαν κάπου να γίνεται μια στροφή προς τις prog rock εποχές του Signify (1996). Τα δυνατά riffs υπάρχουν βέβαια και εδώ (Blind House, Incident, Octane Twisted), όμως σίγουρα έχουν αραιώσει και η prog ατμόσφαιρα σαφώς κυριαρχεί (Great Expectations). Προσωπικά βέβαια αυτό καθόλου δε με ενοχλεί γιατί πιστεύω ότι οι καλύτερες συλλήψεις τους δεν είναι απαραίτητα «με το γκάζι πατημένο». Μακράν καλύτερη στιγμή θεωρώ πως είναι το Drawing The Line όπου φέρνει αρκετά στο μυαλό το ασύλληπτο Arriving somewhere but not here του Deadwing.

Θυμηθείτε το εδώ

Πολύ καλή σύνθεση αποτελεί και το ομώνυμο κομμάτι (ψυχεδελική electro με αρκετά metal σημεία), εξαιρετική στιγμή το Octane twisted που βρίσκεται στα όρια μεταξύ Progressive και metal(εύκολο για τους PT να κινούνται σε αυτά τα πλαίσια), ενώ στην τετράδα που ξεχωρίζει θα έβαζα και το σχεδόν 12λεπτό Time Flies (στιχουργικά είναι ένας φόρος τιμής σε καλλιτέχνες όπως οι Beatles, ο Hendrix και όλους όσους τους επηρέασαν μεγαλώνοντας), αν και νομίζω πως λιγάκι το ...παρατραβάνε. Εδώ οι κιθάρες παραπέμπουν κατευθείαν στους Pink Floyd, η αύρα των οποίων κυριαρχεί σε όλο το album, προδίδοντας τη βασική τους επιρροή.
Τα τέσσερα κομμάτια στο δεύτερο μέρος του άλμπουμ είναι εκτός του concept του άλμπουμ και ορθώς τοποθετούνται ξεχωριστά και στο cd, αλλά και στο βινύλιο. Δύο από αυτά θεωρώ πώς είναι εξαιρετικές στιγμές. Το ένα είναι είναι το Bonnie The Cat που αναδεικνύει το απίστευτο ταλέντο του ντραμερ Gavin Harrison, ενώ οι metal στιγμές συνδυασμένες με κάποιες ανατολίτικες μελωδίες δίνουν μια «εκστατική» ατμόσφαιρα στο κομμάτι. Το δεύτερο είναι το Remember Me Lover, μια κλασσική Porcupine-ική μπαλάντα, με υπέροχα ξεσπάσματα.

Το συμπέρασμα ποιο είναι; Δύσκολη απάντηση. Αρχικά θα πω ότι για άλλη μια φορά κράτησαν σε όλους τους τομείς που τους χαρακτηρίζουν πολύ υψηλά τα standards τους. Μετά από τόσες αλλαγές στο μουσικό τους ύφος- ξεκίνησαν παίζοντας ψυχεδέλεια με πολλά ambient στοιχεία, πέρασαν στο καθαρά progressive rock και κατέληξαν να φλερτάρουν με το metal χωρίς πότε να χάσουν την έμπνευση και την ταυτότητα τους. Ειλικρινά δε πιστεύω ότι θα απογοητεύσουν τους οπαδούς τους με το Incident.

Δε ξέρω αν σε λίγα χρόνια θα το βάλω δίπλα στις κορυφαίες στιγμές τους, όπως το Lightbulb Sun, το Deadwing και το Voyage 34 (η απαραίτητη σύνδεση με το παρελθόν τους), αλλά σίγουρα δε θα πάψω ποτέ να το ακούω. Για εκείνους που διαβάζουν αυτές τις γραμμές και δεν έχουν έρθει σε επαφή με τους Porcupine Tree, τα τρία προαναφερθέντα άλμπουμ είναι μάλλον πιο ενδεδειγμένη αφετηρία για το ταξίδι στον κόσμο τους. Πάντως αν έπρεπε να αναφέρω ένα μουσικό ήρωα της γενιάς μου, άνθρωπο με τον όποιο μεγάλωσα μαζί, σίγουρα ο βασικότερος υποψήφιος είναι ο Steven Wilson και η παρέα του.

Φωτογραφία: v_era

Το κείμενο πρωτοδημοσιέυθηκε στο postwave.gr το 2009