Από τις πρώτες νότες, τα πρώτα riffs, τα πρώτα φωνητικά που άκουσα από τους Elephant στις αρχικές κυκλοφορίες τους, κατάλαβα πως έχουν τον ήχο που μου αρέσει αλλά και την έμπνευση που θα με κάνει να κολλήσω. Αυτά συνδυάστηκαν με κάτι που δίνω πολύ σημασία: Ταπεινότητα, διάθεση για αθόρυβη δουλειά χωρίς φαμφάρες και κορόνες (κάθε φύσεως), κάτι που διαπίστωσα ΚΑΙ όταν τους γνώρισα από κοντά σε ένα από τα ανά την Ελλάδα live τους.
Ο ήχος της μπάντας από τα πανέμορφα Γιάννενα, είναι indie/alternative με μπόλικα στοιχεία grunge. Μάλιστα, μέρος του τελευταίου προσδίδεται και από τα φωνητικά που παραπέμπουν πολύ σε Eddie Vedder και τη γοητευτική βραχνάδα αυτής της φάσης γενικότερα. Όμως αυτή η περιγραφή δεν αρκεί για να τους περιγράψει στην ολότητά τους. Και αυτό γιατί έχουν απίστευτη μελωδικότητα σε όλα τα τραγούδια, θα έλεγα μάλιστα πως όλα στηρίζονται πρώτα στη μελωδία και μετά σε οτιδήποτε άλλο. Μου θυμίζουν έντονα τους λόγους που αγαπήσαμε τους Suede, τους James αλλά και τη μελωδικότητα post rock συγκροτημάτων, oπότε στο κάδρο πρέπει να μπουν και αυτά τα είδη.
Το φετινό Εp, Generation Of Identity Crisis, είναι μία φυσιολογική εξέλιξη των προηγούμενων δουλειών τους. Η ενορχήστρωση, αν και θυμίζει ωμό, minimal ήχο συναυλίας, είναι ιδιαίτερα προσεγμένη. Το instrumental Intro, λειτουργεί λίγο σαν ένα τελευταίο… ωραίο εμπόδιο πριν φτάσεις στα τρία κομμάτια. Σε εμένα επέδρασε σαν το soundtrack όσο έφερνα στο μυαλό μου τις αναμνήσεις από το προαναφερθέν live στη Λάρισα που τους πρωτοείδα live, όπου ήμασταν λίγοι αλλά χορεύαμε όλοι, σαν ένα ταξίδι στο χρόνο προς την εφηβεία μας.
Το Retrospective είναι ένα πανέμορφο, αργό κομμάτι με σταθερό riff και πολύ ταιριαστά διπλά φωνητικά. Το δε σόλο προς το τέλος του κομματιού είναι εξαγνιστικό, λυτρωτικό.
Το Home είναι το πιο… prog κομμάτι, με εναλλαγές μελωδιών, ρυθμού και συναισθημάτων. Βγάζει μια γλυκιά μελαγχολία είναι η αλήθεια αλλά εκεί που πας να πέσεις, σε αρπάζει με το ρυθμικό ξέσπασμα προς το τέλος και σα στροβιλιζόμενος δερβίσης, χορεύεις μέχρι να πέσεις κάτω. Δεν πέφτεις, μη φοβάσαι!
Το Kids Like Us είναι το πιο ρυθμικό από τα τρία κομμάτια και όπως θυμάμαι και από το live, το πλέον κατάλληλο για συναυλία και χορό. Ρυθμός αλλά και μελωδία σε ένα ιδιότυπο συνδυασμό χαράς και ατμοσφαιρικότητας. Επειδή ζούμε σε πολύ μαύρες εποχές, χρειαζόμαστε πολύ αυτές τις ενέσεις αισιοδοξίας που βγάζουν κομμάτια σαν αυτό, τις ακτίδες φωτός. Άντε, μήπως βρούμε όλοι ξανά λίγο από την ταυτότητα μας…
Επανέρχομαι λίγο στον πρόλογο. Ξέρω καλά πως η μουσική θα έπρεπε να κρίνεται με εντελώς αντικειμενικά κριτήρια, μέσω υποκειμενικού όμως (προφανώς) πρίσματος: Μου αρέσει – Δε μου αρέσει. Αλλά ακριβώς επειδή υπάρχει υποκειμενικότητα και τη μουσική προσωπικότητες τη δημιουργούν και προσωπικότητες την ακούν (και στην περίπτωση μου, την «αξιολογούν δημοσίως» κιόλας), όταν ταιριάζουν κάπως οι γενικότερες αντιλήψεις και κοσμοθεωρίες πομπού και δέκτη, όσο να’ναι, η μουσική «ακούγεται» ακόμα καλύτερη…
Οι Elephant είναι από τα καλύτερα και ταυτόχρονα ταπεινότερα σχήματα εκεί έξω. Πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να ενισχύουμε, να ενθαρρύνουμε και να βοηθάμε να βρίσκουν και μιμητές.
Ήδη ανυπομονώ για την επόμενη κυκλοφορία τους.
Photos: v_era
