Θα ξεκινήσω με μια μικρή προσωπική ιστορία σχετική με το Earths Collide. Πριν λίγες μέρες και ενώ βρισκόμουν σε ένα δισκάδικο ψάχνοντας για καινούριες μουσικές, συνειδητοποίησα ότι από τα ηχεία ακουγόταν κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Δειλά-δειλά ρώτησα “τι ακούμε;”, αναφέροντας 2-3 γνωστά συγκροτήματα ως πιθανά. Συγκλονίστηκα στο άκουσμα πως επρόκειτο για ελληνικό συγκρότημα και μάλιστα στο πρώτο LP του. Αυτό με ενθουσίασε και τους λόγους θα τους διαβάσετε παρακάτω.
Οι we.own.the.sky είναι μια post rock μπάντα με έδρα την Αθήνα που ξεκίνησε την πορεία της το 2010, με πρώτο μουσικό αποτύπωμα ένα demo του 2011. Το 2013 κυκλοφόρησαν με αυτοχρηματοδότηση το EP Glass/Nails, μόλις σε 200 κόπιες (και φυσικά με δυνατότητα ψηφιακής αγοράς). Εντούτοις, η αποδοχή που είχε προμήνυε πως το επόμενο -μεγάλο- βήμα θα ερχόταν ως μια φυσιολογική εξέλιξη. Αυτό δεν έγινε τόσο σύντομα τελικά, καθότι πέρασαν 3 χρόνια σχεδόν, όμως απεδείχθη πως άξιζε η αναμονή. Διατηρώντας την ίδια σύνθεση οι Ηλίας Κοκκοτός (κιθάρα), Κώστας Διακάκης (κιθάρα), Αλεξ Στουραίτης (κιθάρα), Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος (μπάσο) και Μανόλης Γιαννίκιος (ντραμς-προγραμματισμός) κυκλοφόρησαν στα τέλη της περασμένης χρονιάς το Earths Collide. H παραγωγή έγινε από τον Alex Ketenjian και το πανέμορφο artwork από τη Χριστίνα Χαριστού.
Αυτό που διακρίνει κανείς άμεσα στο άλμπουμ είναι μια σαφή εξέλιξη σε σχέση με το προηγούμενο πόνημα τους. Καταρχάς για ένα νέο μουσικό η είσοδος σε studio είναι μια πρωτόγνωρη, ίσως και δύσκολη εμπειρία. Αυτή τη φορά όμως και μετά τη δημιουργία του ΕP, η εμπειρία της ηχογράφησης ήταν ήδη κτήμα τους. Τούτο το γεγονός συνδυασμένο με τα πολλά και σημαντικά live που έδωσαν στο διάστημα που μεσολάβησε από το EP του 2013, όπλισαν με άλλο αέρα τη μπάντα, προσφέροντας βελτίωση τόσο ατομική όσο και συνολική. Αν σε αυτά προστεθεί και το ότι το mastering έγινε από τον «γκουρού» Jens Bogren –που έχει δουλέψει με τεράστια ονόματα όπως Opeth, Katatonia, Leprous κ.α.- γίνεται αντιληπτό ότι τα θεμέλια πλέον είναι πολύ γερά.
Το επόμενο συστατικό για μια επιτυχημένη δουλειά είναι η ύπαρξη έμπνευσης. Και σε αυτό το κομμάτι νομίζω πως τα κατάφεραν σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό. Και τα 7 κομμάτια (συν ένα intro) είναι πολύ προσεγμένες συνθέσεις με έντονο το προσωπικό στοιχείο, αλλά και με αναφορές σε μεγάλα συγκροτήματα του ευρύτερου post rock ήχου. Άλλωστε, παρθενογένεση δεν υπάρχει στη μουσική, ο καθένας ακούει μουσικές και επηρεάζεται.
Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά τις συνθέσεις. Μετά το σύντομο intro συναντάμε το πρώτο κομμάτι, Transmissions Of Static, που είναι ένας δυναμίτης και προσωπικά μου έφερε στο μυαλό στιγμές από Monkey3, ειδικά τα heavy rock ύφους riffs της αρχής που συνεχίζονται και μέχρι τη μέση περίπου του κομματιού. Προς το τέλος, οι ρυθμοί πέφτουν, με τις κιθάρες να ακολουθούν κάπως πιο ήρεμα μονοπάτια.
Στη συνέχεια έρχονται τα κοφτά και δυναμικά riffs της αρχής του Muzzle, τα οποία διαρκώς εναλλάσσονται σε ένταση και μελωδίες, πλάθοντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του δίσκου. Πέρα από το εξαιρετικό κιθαριστικό κομμάτι πολύ καλή εντύπωση αφήνει και το ρυθμικό μέρος, διακριτικό μα καθηλωτικό. Προτελευταίο κομμάτι της πρώτης πλευράς του δίσκου είναι το γοητευτικό Penny For Your Thoughts, πολύ μελωδικό, με μερικά ταιριαστά samples και, ξανά, ωραίες εμπνεύσεις στα κιθαριστικά μέρη. Είναι μια σύνθεση που θυμίζει αρκετά God Is An Astronaut ως προς τη δομή και το χτίσιμο του κομματιού, όμως παράλληλα (ίσως λόγω των ατμοσφαιρικών και φορτισμένων συναισθηματικά μελωδιών) εύκολα θα μπορούσα να το φανταστώ να ξεπηδά μέσα από το Wild Light των 65DaysOfStatic. Έντονο και συναισθηματικό, αποτελεί ίσως την πιο όμορφη στιγμή του δίσκου. Η πρώτη πλευρά κλείνει επίσης εντυπωσιακά και ίσως απροσδόκητα. Η χρήση της ακουστικής κιθάρας μετά από όσα προηγήθηκαν είναι ιδανική επιλογή. Το 22 Hallo είναι ήπιο μα εθιστικό. Ιδανικός ο τρόπος που σιγά-σιγά «γεμίζει» από μελωδίες, αποκτά βάθος και χρώμα.
Η δεύτερη πλευρά ξεκινάει με ένα επαναλαμβανόμενο, δυνατό riff. Καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου εκτιμάς την εξαιρετική παραγωγή συνολικά, αλλά εδώ έχουμε την πιο σύνθετη στιγμή από πλευράς ενορχήστρωσης και δομής. Και σίγουρα σε αυτές τις περιπτώσεις η παραγωγή ενισχύει το τελικό αποτέλεσμα. Μιλάμε για το εξαίσιο Parasitic, μια από τις πλέον prog rock στιγμές του άλμπουμ. Και ειλικρινά ενθουσιάζομαι όταν ένα συγκρότημα τολμά να ακολουθήσει, από το ντεμπούτο του κιόλας, τα δύσκολα μονοπάτια της μουσικής και να βρίσκει με ακρίβεια το δρόμο. Τα ίδια ισχύουν και για την επόμενη σύνθεση, το yodatrainschewbacca. Ιδιαίτερα περίπλοκη σύλληψη, όπως και ο τίτλος της, με καταπληκτικές εναλλαγές. Το σημείο δε όπου σταματά η ροή του κομματιού για να ακουστούν μόνο τα τύμπανα, είναι κυριολεκτικά ανατριχιαστικό. Για το κλείσιμο του δίσκου επέλεξαν το επικό αλλά down tempo Retrospect, το οποίο καταλήγει σε ένα χαοτικό κιθαριστικό αποχαιρετισμό.
Η έκδοση του βινυλίου, που κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2016 έχει γίνει μόλις για 300 αντίτυπα, που προσωπικά μου φαίνονται λίγα ακόμα και αν δεχθώ ότι το κοινό στο οποίο απευθύνονται δεν είναι ιδιαίτερα ευρύ. Εύχομαι παρ’ ολα αυτά να εξαντληθούν, γιατί ένα τόσο υψηλού επιπέδου άλμπουμ καλό είναι να ακουστεί από πολύ κόσμο και φυσικά να υποστηριχθεί. Ευχάριστο είναι σίγουρα το γεγονός ότι πλέον οι ανεξάρτητες εταιρείες ( και εν προκειμένω οι Labyrinth Of Thoughts και Ikaros Records) φροντίζουν ώστε κάποια cd να διατίθενται και στο εξωτερικό, διευρύνοντας έτσι το κοινό αλλά και τους ορίζοντες της μπάντας. Το ελληνικό post rock αλλά και η ευρύτερη εγχώρια εναλλακτική σκηνή, με τέτοιες δουλειές, μπορούν να προσβλέπουν σε λαμπρό μέλλον.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Penny For Your Thoughts, Parasitic.
7/10
Φωτογραφία: v_era
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο soundgaze.gr
