Ας ξεκινήσουμε με ένα αξίωμα. Στον Καναδά (εντάξει, και στην Ισλανδία), κάτι τους ρίχνουν στο νερό. Δεν εξηγείται αλλιώς τόσο πλούσιο ταλέντο και τέτοια πηγαία καλλιτεχνική έφεση. Σε αυτά τα πλαίσια η indie/pop/folk τραγουδίστρια Feist είναι ένα φυσιολογικό προϊόν μιας ακμάζουσας μουσικής πραγματικότητας. Η καλλιτέχνης που γεννήθηκε στη μικρή πόλη Άμχερστ της νοτιοανατολικής γωνίας του Καναδά το 1976, φτάνει φέτος αισίως στο πέμπτο LP της. Με πρώτη επίσημη solo κυκλοφορία το 1999 (Monarch) και τελευταία δισκογραφική εμφάνιση το Metals του 2011, σίγουρα αποδεικνύει ότι, αν μη τι άλλο, δε βιάζεται. Και αυτό φαίνεται πως λειτουργεί με επιτυχία, καθότι οι δίσκοι της διαθέτουν πάντοτε προσωπικότητα και έχουν κάτι να πουν.
Ο φετινός Pleasure τι έχει να μας πει λοιπόν; Πολλά και ενδιαφέροντα θα απαντούσα αυθόρμητα αν και πιστεύω ότι μετά από κάθε ακρόαση θα προσέθετα νέα στοιχεία στην απάντηση μου. Αυτό που διαφαίνεται άμεσα πάντως, ιδιαίτερα αν έχει παρακολουθήσει κάποιος τη συνολική πορεία της, είναι σίγουρα η ωριμότητα των συνθέσεων και η καλώς εννοούμενη σοβαρότητα αλλά και απλότητα που βγαίνει από τη συνολική ατμόσφαιρα του δίσκου. Αν κάποιος είχε διαμορφώσει άποψη για την Feist μόνο από δυο – τρία hit από τα προηγούμενα άλμπουμ και ειδικότερα από το The Reminder (2007) όπως τα 1234, Ι Feel It All, My Moon My Man ή και το There’s A Limit To Your Love (που ο James Blake έκανε αργότερα πασίγνωστο) τότε πιθανότατα δε θα πίστευε στα αυτιά του.
Η καλή δουλειά στο Pleasure γίνεται αντιληπτή από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου, ομώνυμου, κομματιού. Ακούς την πεντακάθαρη, οργισμένη, επιθετική φωνή της Feist σε ένα PJ Harvey (παλαιότερων εποχών περισσότερο, πιο κοντά στην Dry περίοδο) αισθητικής κομμάτι, δεμένο με τις κοφτές κιθαριστικές στιγμές των The Kills. Γυμνό σε ενορχήστρωση, έτοιμο παρ΄ολαυτα να ανατινάξει τα ηχεία. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για το Century, προς το τέλος του δίσκου, με μια υποσημείωση: έχει γραφτεί από την Feist με τη συμβολή του Jarvis Coker (του οποίου ακούμε και τη φωνή) και αυτό του προσδίδει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ένα από τα singles της χρονιάς!
Η μοναδική ικανότητα να μαγνητίζει με τη φωνή, την εικόνα και την αύρα της (δείτε οποιοδήποτε video από live της για του λόγου το αληθές), συναντάται στις περισσότερες από τις συνθέσεις του άλμπουμ. Μπορεί να μην είναι όλες ανεπανάληπτα έπη, όμως δε γίνεται να μη σταθείς σε μερικές από αυτές, είτε από άποψη ενορχήστρωσης και έμπνευσης (Any Party), είτε από τις μοναδικές στιγμές ποίησης, όπως στο The Wind: “The wind that will bring me / Out to you / Is a wind that gets singing / Whipping at the tune / The same wind comes rushing / That later lays low / And it pulls at my edges / Then continues to blow”. Κάποιες δε από αυτές, διαθέτουν όλα τα ανωτέρω.
Ακούστε ένα δείγμα εδώ
Το εντυπωσιακό και αυτό που πιθανότατα πρέπει να κρατήσουμε από αυτό το άλμπουμ είναι ότι πλέον η Feist μπαίνει με το σπαθί της σε εκείνο το εκλεκτό σύνολο γυναικών της rock μουσικής που αξίζουν πηγαίνουν το είδος ένα βήμα παραπέρα. Και είναι πράγματι μοναδική η ικανότητά της να περνάει από εκρηκτικές rock συνθέσεις βασισμένες κατά πολύ στην συχνά “τσιριχτή”φωνή και το συναίσθημα, σε άλλες εξίσου εντυπωσιακές αλλά lo-fi και folk, με φωνή ντελικάτη και ευαίσθητη, και όλο αυτό να ακούγεται φυσιολογικό, ταιριαστό και πλήρες.
* 2 κομμάτια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Pleasure, Century.
7,5/10
Φωτογραφία: v_era
