Η Lucy Dacus είναι άλλη μια περίπτωση τραγουδίστριας που προσθέτει επιχειρήματα σε όσους λένε ότι οι γυναικείες φωνές έχουν πάρει την απόλυτα ηγετική θέση στο χώρο του folk/alternative ήχου και των κινούμενων γύρω από αυτόν, μουσικών ειδών. Η Lucy βάζει ένα λιθαράκι ακόμα στο οικοδόμημα των Angel Olsen, Feist, Marissa Nadler, Jane Weaver, Laura Marling, Courtney Barnett, Florence (and the Machine) και πάρα πολλών ακόμα (των τελευταίων 15 χρόνων), που οδηγούν συνθετικά και μουσικά τον ήχο που ακούμε, προς το μέλλον. Αν και, σε μερικές περιπτώσεις όπως στο Historian, η ατμόσφαιρα μάλλον ευωδιάζει ήχους του παρελθόντος.

Το Historian είναι ο δεύτερος μόλις δίσκος της 23χρονής -προερχόμενης από τον νότο των ΗΠΑ- Lucy. Σίγουρα το γεγονός ότι αυτός (όπως και το ντεμπούτο της) κυκλοφόρησαν υπό την σκέπη της Matador Records είναι ένα αρχικό εχέγγυο ποιότητας, χωρίς φυσικά να αρκεί από μόνο του.
Η φωνή πάντως είναι ένα από τα δυνατά ατού της. Η χροιά της βγάζει κάτι vintage, θυμίζει τραγουδίστρια μεγαλύτερης ηλικίας και εμπειρίας. Συνήθως λέμε, ότι πρέπει κάποια πράγματα να τα έχεις ζήσει, να είσαι εκεί -ή έστω κοντά- όταν συμβαίνουν, για να μπορέσεις να τα αντιληφθείς και να τα αποδόσεις καλύτερα. Αυτή όμως, σε πείθει ότι έχει σοφία ώριμου ανθρώπου, ενώ ακόμα βαδίζει μόλις στις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής της. Μάλιστα, τόσο το πρόσωπο όσο και η έκφραση της, εκπέμπουν το ίδιο ακριβώς πράγμα: γνώση και εμπειρία! Τα δε θέματα που καταπιάνεται στιχουργικά, δένουν απόλυτα με όλα τα ανωτέρω: Θάνατος, απώλεια, ελπίδα, προδοσία, μεγάλες αλλαγές στη ζωή, θέματα ζόρικα για να μπορεί να αντιληφθεί και να επεξεργαστεί μια 23χρονη.
Η μπάντα που τη συνοδεύει παίζει απαλά και συγκροτημένα. Με ήπιες ηχητικές -rock, folk, ίσως και soul των 70’s- πινελιές, το δε παίξιμό της αλλά και η παραγωγή δείχνει να μπορεί να αντιληφθεί ότι το βασικό όργανο για το τελικό αποτέλεσμα είναι η φωνή της Lucy. Μία ένσταση που έχω (αρκετά σοβαρή μάλιστα) είναι ότι περίμενα στο άλμπουμ περισσότερα νεύρο σε κάποια σημεία που εγώ τουλάχιστον αισθανόμουν ότι το κομμάτι το απαιτεί, λίγο περισσότερες έντονες, “ζωντανές”, δυναμικές στιγμές. Αυτές που θα με έκαναν να πειστώ 100% ότι ο δίσκος είναι αντάξιος του μαγευτικού Bring Me To The Warehouse των My Brightest Diamond (της Sara Nova). Τους (και την) αναφέρω όχι τυχαία, καθώς οι 2 φωνές μοιάζουν πολύ, τόσο που τσιμπιέσαι καμιά φορά, ψάχνεις στα ψιλά γράμματα να δεις αν υπάρχει κάποια συμμετοχή της Sara. Ο Historian λοιπόν, αν και αξιοπρεπέστατος, δεν φτάνει στο επίπεδο τoυ ντεμπούτου της Sara (ως “το λαμπερότερο διαμάντι”), παρά το γεγονός ότι κάποια ξεσπάσματα υπάρχουν τόσο στο υπέροχο Night Shift (από τη μέση και μετά το κομμάτι “τα σπάει”) όσο και στο καταπληκτικό, 7λεπτο παρακαλώ, Pillar Of Truth. 

  Ακούστε το:

Συνθέσεις ωραίες θα βρείτε κι άλλες. Οι περισσότερες, συγκεκριμένα, ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Όπως το ρυθμικό single Addictions, με πνευστά που “γεμίζουν” την ατμόσφαιρα του κομματιού, το αγαπημένο μου Nonbeliever, ή το -bluesίζον- Timefighter.
Ο δίσκος είναι αξιοπρόσεκτος και ορισμένα τραγούδια του είναι καλοφτιαγμένα και “κολλάνε” στο μυαλό. Σίγουρα δε, το ότι παρά τον νεαρό της ηλικίας καταφέρνει να γράφει πολύπλοκες, δύσκολες συνθέσεις με βαθειά νοήματα, αφήνει ανοιχτό το πεδίο για ένα λαμπρό μέλλον.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Nonbeliever, Pillar Of Truth

7/10

Φωτογραφία: v_era