Για τους Jaye Jayle ήθελα πολύ να γράψω κάποια πράγματα από το 2017, όταν και πρωτοάκουσα το ντεμπούτο τους House Cricks and Other Excuses to Get Out (του 2016), και είχα πάθει ένα πρώτο σοκ! Μ’αυτά και μ’αυτά πέρασε ο καιρός και φτάσαμε στον Ιούλιο του 2018, οπότε και η μπάντα κυκλοφόρησε τον διάδοχο του, το υπέροχο No Trail and Other Unholy Paths, με το οποίο μπαίνει βαθιά μέσα στο συνειδητό και υποσυνείδητο μου, ενώ και το άλμπουμ σίγουρα κλειδώνει θέση στα καλύτερα της χρονιάς!
Οι Jaye Jayle ξεκίνησαν το 2013, σαν η solo δουλειά του ιδρυτή/frontman του noise rock σχήματος Young Widows, Evan Patterson, γρήγορα όμως εξελίχθηκαν σε κανονική μπάντα. Στο δεύτερο αυτό άλμπουμ, τα βασικά μέλη είναι ο Todd Cook στο μπάσο (με τον οποίο ο Evan είχε συνεργαστεί και παλαιότερα στην alt country μπάντα Old Boy), ο ντράμερ Neal Argabright (των Freakwater) και ο πολυοργανίστας Corey Smith, και οι δυο καταξιωμένοι μουσικοί από το Louisville, γενέτειρα και του ιδίου του Evan.
Ο ήχος που προσέγγισε σε αυτό του το project ο Patterson, είναι αρκετά διαφορετικός από τις προηγούμενες δουλειές του. Alt-americana, με έντονο το στοιχείο του πειραματισμού, goth ύφος, με folk πινελιές παντού, αλλά και όσο απαιτείται θορυβώδης. Σκοτεινός, κατάμαυρος και σε καμία περίπτωση χαλαρός ή πλαδαρός!

Στο line-up υπάρχει ένα (όχι και τόσο) κρυφό χαρτί. Αυτό ακούει στο όνομα Emma Ruth Rundle. H σπουδαία τραγουδίστρια/κιθαρίστρια και τραγουδοποιός, γνωστή από τη δουλειά της με τους Red Sparrowes (κυρίως), τους Marriages αλλά και το solo έργο της (ακούστε το φετινό υπέροχο On Dark Horses), συνεργάζεται με τους Jaye Jayle, δίνοντας χρώμα με τη φωνή της σε αρκετά από τα τραγούδια του δίσκου, όπως στο εναρκτήριο Νo Trail. Βέβαια, η παρουσία της δεν είναι τόσο μεγάλη έκπληξη καθ’ότι είχε ξανασυνεργαστεί με τη μπάντα στο EP που μεσολάβησε των δυο LPs, το The Time Between Us (2017).
Η παραγωγή έγινε από τον Dean Hurley που επιμελείται της μουσικής των ταινιών του David Lynch της τελευταίας 12ετιας (όπως και της νεότερης σειράς Twin Peaks), γεγονός που επηρεάζει σημαντικά το ύφος που κινείται ο δίσκος. Ακούγοντας το εναρκτήριο Νo Trail (Path One), σου έρχονται αυτόματα στο μυαλό, ατμόσφαιρες που δημιουργεί ο Lynch. Μεταξύ μας, στο δικό μου καρφώθηκε η κάτωθι σκηνή: “Απόκοσμη, βραχώδης -ισλανδική- ακτή, όπου με κυνηγά κάτι απροσδιόριστο και εγώ τρέχω και τρέχω..” (ναι, ξέρω: “κόψε τα Σκανδιναβικά θρίλερ!”). Απόλυτα εικονοπλαστικό με άλλα λόγια, παρά το μινιμαλιστικό του χαρακτήρα. Μόνο το ηλεκτρικό πιάνο και ένας βόμβος από τα synths, σαν ήχος από διαπασών.
Οι πραγματικές ανατριχίλες ξεκινούν όμως με το No Trail (Path Two). Εκεί που ο Τom Waits συναντά τον Mark Lanegan, εκεί που τα δεύτερα φωνητικά της Rundle σκορπούν παγωνιά στην ατμόσφαιρα, ενώ ο Evan μας περνάει μέσα από κατασκότεινα, μονοπάτια ψιθυρίζοντας: “ I could have sworn I was following / But you had a longing lead, it didn’ t leave a trail / I walked to the west and even though the snow began to fall / I didn’ t leave a trail". Τρομάζεις και μόνο με τη σκέψη του που μπορεί να σε οδηγεί…
Το hit ( ο θεός να το κάνει…) του δίσκου είναι το Cemetery Rain, που κινείται σε post punk πλαίσια, με “γεμάτο” μπάσο, σχετικά catchy ρεφραίν, και βρώμικα τύμπανα από τον Argabright που το οδηγούν σε παραληρηματικό τέλος.
Το νέο-folk ύφος του δίσκου συνοδεύεται από αρκετά στοιχεία επαναλήψεων αλα-krautrock, είτε σε ρυθμό και στίχους, ή απλώς σε ήχους. Έτσι, προκύπτει ένα αποτέλεσμα όπου αυτό που φαντάζει παλιό, δένει άψογα με το καινούριο. Τα ανωτέρω τα διαπιστώνει κανείς πεντακάθαρα στο As Soon As Night, ενώ κάποιος μπορεί να βρει αρκετές ομοιότητες με τους Wovenhand (πλέον οι δύο μπάντες βρίσκονται υπό τη σκέπη της ίδιας εταιρείας) στο καταπληκτικό Ode to Betsy. Κυρίως στα κοφτά, δυναμικά riffs και στην “αυστηρότητα” των φωνητικών! Το δε Marry Us θα μπορούσε να βρίσκεται -και αυτό- άνετα σε ένα δίσκο του Mark Lanegan. Τελευταίο, πιθανότατα για να αφήσει την καλύτερη εντύπωση στον ακροατή, το αργόσυρτο, ψυχεδελικό και μεθυστικό Low Again Street. Τέλος, για να μη λέμε μόνο τα θετικά, υπήρξε ένα κομμάτι που μου φάνηκε κουραστικό και παράταιρο, το μάλλον ανέμπνευστο Accepting.
Ο No Trail and Other Unholy Paths είναι ένας υπέροχος δίσκος. Το καταλαβαίνεις αμέσως. Θα κάνω μια πρόβλεψη: όπως στις πρώτες επαναληπτικές ακροάσεις συνεχώς κόλλαγα με διαφορετικά κομμάτια και σημεία του, έτσι και στο απώτερο μέλλον, όταν θα επιστρέφω σε αυτόν, θα ανακαλύπτω νέα στοιχεία της γοητείας του. Η μυστηριώδης, “Twin Peaks” ατμόσφαιρα που αναδύεται, βοηθά σε αυτό ξεκάθαρα. Η φωνή του Evan δε, θα μου θυμίζει για πάντα τις μυρωδιές του μπαρουτοκανισμένου Παριζιάνικου bar που την πρωτοάκουσα, ένα -καθόλου ταιριαστό με τον ήχο των Jaye Jayle- ηλιόλουστο απόγευμα του 2017.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Low Again Street, Ode to Betsy.

8,5/10

Photo: from jj's official facebook page