Οι Cabbage βάζουν ένα ακόμα λιθαράκι στον τοίχο ενάντια στη μουσική μετριότητα που αναβλύζει τα τελευταία -πολλά- χρόνια από τη βρετανική μουσική σκηνή, πιο συγκεκριμένα βάζουν βράχο ολόκληρο. Το ντεμπούτο τους, Nihilistic Glamour Shots, κατά την άποψη του Sliding Backwards (βρέθηκε στην τρίτη θέση των καλύτερων μας δίσκων της χρονιάς -εδώ-), αποτελεί ότι πιο παθιασμένο, ανήσυχο, αντισυμβατικό και επιθετικό κυκλοφόρησε στο Νησί εδώ και καιρό (εξαιρώ φυσικά δίσκους που για τον οποιοδήποτε λόγο δεν έφτασαν ποτέ στα αυτιά μας, είμαι σίγουρος πως υπάρχουν τέτοιοι που παραμένουν για χρόνια underground). Ταυτόχρονα, εκπέμπει τόσο έντονη…αντιεμπορική διάθεση που παραδόξως μετατρέπεται σε υπόθεση πολλών, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει σε ένα δίκαιο κόσμο.
Ο δίσκος είναι ανεξέλεγκτος, οργισμένος και σε στιγμές γοητευτικά ανυπόφορος. Για το τελευταίο μπορείτε ας πούμε να ακούσετε το Reptiles State Funeral και ίσως σας γεννηθεί η διάθεση να σπάσετε το ηχείο, όπως συνέβη σε εμένα. Προκαλεί μέχρι και νευρά, νομίζεις ότι πρόκειται για εξορκισμό, αλλά στην επόμενη ακρόαση το βάζεις ακόμα πιο δυνατά. Εδώ μπορεί κανείς να διακρίνει ξεκάθαρα, αυτό που στην ουσία συμβαίνει σε όλο το δίσκο: Το ότι τα φωνητικά προέρχονται από συνδυασμό των φωνών του βασικού τραγουδιστή Lee Broadbent και του κιθαρίστα Joe Martin.
Η γροθιά στο στομάχι έρχεται από την αρχή και το punkίζον Preach to the Convicted με τους “ποοολύ μπροστά” στίχους, την εκπληκτικά ανοιχτόμυαλη γραφή: “It makes us weep to think that a comrade becomes an enemy in line/So come on then you social warrior, who do you wanna fight?”. Γενικώς, όσο δυναμική και αν είναι η fuzzy/ industrial post punk μουσική ταυτότητα του δίσκου, νομίζω πως το «ζουμί» του κρύβεται κυρίως στους στίχους.
Ωμοί, απλοί και σταράτοι, όπως είναι και το video της κομματάρας Arms Of Pleonexia που, ας πούμε, αποτελεί και το…hitάκι του δίσκου: “It’s our war, but who falls, who dies and who’s bleeding? / How long until we take responsibility? / Arms of Pleonexia, who sold the guns of the massacres”.
Το Disinfect Us, ενώ στιχουργικά παραμένει “κοφτερό”, είναι ένα από τα πλέον ήπια κομμάτια τους, μία ευκαιρία ίσως (λόγω folk/λυρικού χαρακτήρα του κομματιού) να ρίξουμε μια ματιά στο ποιος είναι ο συμπαραγωγός του δίσκου: James Skelly των The Coral, o οποίος στα credits αναφέρεται και ως υπεύθυνος του mixing, synth player αλλά και στα ‘δευτέρα’ φωνητικά.
Είναι αλήθεια βέβαια πως κάμποσα τραγούδια, μη πω ο δίσκος όλος, βγάζει μια Dead Kennedys αίσθηση. Μουσική αλλά και στίχοι/ φωνητικά θυμίζουν αρκετά την καλή εποχή της παρέας του Jello Biafra, όπως το “βίαιο” Obligatory Castration. “No future I see, just killing fields/No “kids these days” no children’s tears/Just mine and yours, and closing doors/The schools become slums as the reaper hums”. O Jello έρχεται ακόμα περισσότερο στο μυαλό στο Molotov Alcopop (θυμίζει έντονα το California Uber Ales ακόμα και στα “γυρίσματα” του) ενώ στιχουργικά είναι λες και το έγραψαν οι D.K: “I’ve got a chance to be the resurrector, i’ve got a chance to be the debt collector, and I’m not gonna waste the opportunity, that’s how you make a Molotov Alcopop”.
Αυλαία πέφτει με το πλέον χαλαρό μουσικά κομμάτι του δίσκου, με τον δεικτικό τίτλο Subhuman 2.0. Λιτό με ένα απλό ακόρντο, το οποίο καταλήγει σε ένα μακρόσυρτο, θεοσκότεινο, επικό φινάλε. Απίθανη σύνθεση, ιδανικό, δραματικό τελείωμα δίσκου.
Δεν ξέρω τι θα κάνουν οι Cabbage στο μέλλον. Δε ξέρω αν θα μπορέσουν να αντισταθούν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τις επικρατούσες κατευθυντήριες γραμμές που εμμέσως (πιθανότατα και...αμέσως) επιβάλουν στις μπάντες να γίνονται πιο μαλ-θ-ακές και mainstream, όσο γίνονται πιο δημοφιλείς. Θέλει κότσια το να ξεκινάς επαναστάτης και να παραμένεις τέτοιος ακόμα και όταν βρεθείς ψηλά ή, ας πούμε, κοντά στη γυάλα με το μέλι. Κατά κάποιο τρόπο πάντως, χαίρομαι που δεν προκάλεσαν το ντόρο των Idles ή των Shame, ίσως τους βγει σε καλό. Είναι στο χέρι τους πιο δρόμο θα διαλέξουν, θέλω να ελπίζω όμως πως θα συνεχίσουν απερίσπαστοι να δημιουργούν αντίστοιχες δισκάρες για πολύ καιρό ακόμα.
“Is it friendly fire if the arms are from home, but in the arms of an extreme man?”
*2 κομμάτια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Arms of Pleonexia, Subhuman 2.0
8,5/10
