Οι The Decemberists είναι μία από τις μεγάλες αδυναμίες του Sliding Backwards. Σα μπάντα, δοκιμάζει συνεχώς νέα πράγματα και ανανεώνει τον ήχο και τη θεματολογία στις δουλειές της. Προσαρμόζει τις μουσικές της στην εκάστοτε φάση που βιώνουν τα μέλη της, έτσι οι συνθήκες επηρεάζουν τη διάθεση της. Καταφέρνει, πάντως, πάντα να φτιάχνει τη δική μας. Το αυτό πέτυχε για ακόμα μια φορά με το I’ll Be Your Girl, που βρίσκει τους Δεκεμβριστές σε μεγάλη φόρμα, πιθανότατα στον τρίτο καλύτερο δίσκο της καριέρας τους (τα Hazards Of Love και The Crane Wife δε ξέρω αν θα μπορέσουν να ξεπεραστούν ποτέ, διαβάστε για το δεύτερο -αν θέλετε- εδώ).

Από τα πρώτα ακόρντα της ακουστικής κιθάρας στο Once In My Life νιώθεις τη μοναδική ζεστασιά που βγάζουν πάντα οι συνθέσεις τους, αυτές που ντύνονται με την “παράξενη” φωνή του frontman Colin Meloy. Μια χαρμολύπη αναδύεται από το κομμάτι, που σε προϊδεάζει για το τι ακριβώς θα συμβεί στον δίσκο. Από τη μία, “χαρούμενοι”, παιχνιδιάρικοι ήχοι και από την άλλη επιθετικοί ή και παραπονιάρικοι στίχοι όπως “Oh, for once in my life, Could just something go right?”.

Προπομπός του άλμπουμ ήταν το single Severed που εκτός του ότι είναι από τα ομορφότερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ, αποτέλεσε και μια σαφή ένδειξη ότι ο ήχος τους θα πήγαινε προς το «ηλεκτρονικότερο» και ρυθμικότερο (η πρώτη σκέψη ήταν: “ωχ! Πάθανε Arcade Fire!”). Το κομμάτι είναι ένας anti-Trump ύμνος (όπως ο Meloy δήλωσε χωρίς να έχει καμία διάθεση να κρυφτεί πολιτικοκοινωνικά, όχι μόνο τώρα αλλά καθ’όλη τη διάρκεια της καριέρας τους) και το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποιείται στους στίχους είναι εμπνευσμένο από τον επιθετικό και ταυτόχρονα δημαγωγικό τόνο με τον οποίο απευθύνεται στον κόσμο ο νυν κάτοικος Λευκού Οίκου. “I alone am the answer / I alone will make wrongs right / But in order to root out the cancer / It's got to be kept from the sunlight” λένε μεταξύ άλλων.

Στο Tripping Along, ο μουσικός μινιμαλισμός τους και η φωνή του Colin δημιουργούν ένα απαλό και ευχάριστο πέρασμα για το πολύ “ανεβαστικό” (ομοιάζον με το O! Valencia του The Crane Wife) Your Ghost. Και μπορεί το κομμάτι να είναι τίγκα στα “….na na na…” και “…la la la…” αλλά ακόμα και εδώ το θέμα είναι δακρύβρεχτο, αφού μιλάνε για απώλεια: “And at your final end / When you are free again / No longer long to be / You will belong to me / Your ghost, oh your ghost”.

Οι αντιθέσεις και η χαρμολύπη έχουν και συνέχεια αφού, με το που γυρνάς πλευρά τον δίσκο, συναντάς το Everything Is Awful. Τίτλος για να πάθεις κατάθλιψη, αλλά ρυθμικό κομμάτι και ευδιάθετη ατμόσφαιρα. Τα ίδια και στο We All Die Young. Πάντως, άλμπουμ των The Decemberists χωρίς μια prog rock / prog folk κομματάρα θα ήταν…κάπως! Έτσι, το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου Rusalka, Rusalka / Wild Rushes, που μοιάζει σα να βγήκε από τα αυλάκια του prog έπους τους, The Hazards Of Love (2009), έρχεται λίγο πριν το τέλος για να μας θυμίσει ότι γράφουν ΚΑΙ τέτοια.

Ακούστε τους εδώ

Για το τέλος, θα ήθελα να γράψω μια σκέψη που “κολλάει” εδώ, μη σας πω ότι θα μπορούσε να αποτελέσει και θέμα αυτοτελούς κειμένου. “Τρωγόμαστε” συχνά γιατί στην Ελλάδα βλέπουμε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια συγκροτήματα. H απογοητευτική απάντηση από διοργανωτές είναι: “Να φέρω τους τάδε; Είναι πολύ διάσημοι στο εξωτερικό, οπότε να ξέρεις πως θα ζητήσουν τρελά λεφτά! Επίσης, ακόμα κι αν έρθουν, θα κόψω πάνω από 200 εισιτήρια;”. Έχουν δίκιο. Και η ευθύνη δε βαραίνει αυτούς, αλλά τους υπευθύνους των ραδιοφωνικών σταθμών (κυρίως, γιατί στην τηλεόραση έτσι κι αλλιώς πλέον δεν ελπίζουμε). Αλήθεια πόσες φορές έχετε ακούσει The Decemberists στα fm;

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Rusalka, Rusalka / Wild Rushes, Severed.

8/10

Φωτογραφία: v_era