Οι The Men επέστρεψαν φέτος με ένα πολύ ιδιαίτερο δίσκο. Για όσους δε τους γνωρίζουν, ας αναφέρουμε ελάχιστα εισαγωγικά για το ποιοι είναι και γιατί μας απασχολούν. Η μπάντα προέρχεται από το Brooklyn των ΗΠΑ και βασικά παίζει post punk, οπότε de facto μας αφορά. Πιο συγκεκριμένα, στο ξεκίνημα της -καμία δεκαετία πριν γραφτούν αυτές οι γραμμές- ήταν μια noise rock / hardcore / punk μπάντα που έσπαγε τα τζάμια των παραθύρων με το θόρυβο που έβγαζε. Αυτό συνέβη στους δύο πρώτους δίσκους (Immaculada, 2010 και Leave Home 2011). Στην πορεία, ο ήχος τους (η συνθετική δυάδα είναι οι Mark Perro και Nick Chiericozzi) μαλάκωσε, μειώθηκαν τα ντεσιμπέλ, κάποιες φορές περιπλανήθαν ασκόπως, και τελικά προέκυψε ένα εξαιρετικά μελωδικό post punk γκρουπ, που δεν έχασε το νεύρο του αλλά με το πέρασμα των χρόνων και των δίσκων ξαναβρήκε την ταυτότητα και αμεσότητά του.

Ο φετινός δίσκος -έβδομος παρακαλώ- The Drift, κινείται σε αυτά τα πλαίσια και ρέει σα νεράκι καθώς η ποικιλία ήχων, δημιουργεί συνεχώς ενδιαφέροντα πράγματα. Θες να ακούσεις και το επόμενο, και το επόμενο. Και μόλις τελειώσει, θες να τα ζήσεις όλα από την αρχή, καθότι συνειδητοποιείς ότι αυτό το post punk και -παραπάνω απ΄όσο πατάει η γάτα- experimental ταξιδάκι των περίπου 35 λεπτών, ήταν ζόρικο τελικά.

Ακούστε για παράδειγμα το εναρκτήριο, industrialίζον Maybe I’m Crazy και αμέσως θα αρχίσετε να κοπανάτε air drums. Τσεκάρετε το Rose On Top Of The World. Εκεί θα νιώσετε ατμόσφαιρα από The Velvet Underground και το… φάντασμα του Lou Reed σίγουρα θα το αισθανθείτε να περιπλανιέται γύρω σας. Σαν ήρεμο νεράκι κυλάει το άλμπουμ (πόσο σκοτεινό το When I Held You In My Arms) μέχρι να έρθουν τα garage πριόνια του Killed Someone, θυμίζοντας μας ότι πιθανότατα σαν (μουσικές) προσωπικότητες είναι μάλλον πιο κοντά στους Fugazi παρά στους Dave Matthews Band (βέβαια και οι δύο μου αρέσουν, οπότε κανένα πρόβλημα ότι και αν διαλέξουν). Και στο σχεδόν instrumental Sleep (με μοναδικό στίχο απλά την επανάληψη της λέξης του τίτλου), μάλλον επιλέγουν να κινηθούν προς τον..Dave.

(Εδώ, μία ιδέα από το άλμπουμ)

Δε ξέρω αν θα είναι στους δίσκους της χρονιάς, νωρίς είναι ακόμα άλλωστε. Μπορεί κάποιος να το δει ως “πρόβλημα” για τον ήχο τους, το γεγονός ότι ακούς πολλά και… διάφορα είδη ανακατεμένα, γεγονός που τους συνοδεύει σα χαρακτηριστικό σε όλους τους τελευταίους δίσκους, αλλά αυτός είναι, θαρρώ, και ο ορισμός του πειραματισμού. Άλλοτε, αυτό γίνεται πετυχημένα, άλλοτε όχι και τόσο, μα σημασία έχει ότι πάντα το προσπαθούν και ότι στο Drift οι αξιόλογες συνθετικές στιγμές είναι περισσότερες. Ένα δυνατό σύνολο τραγουδιών -μερικά εκ των οποίων είναι πραγματικά “κολλητικά”- με αρκετές φρέσκες ιδέες.

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Maybe I’m Crazy, Sleep.

8/10