Όποτε ακούω ενδιαφέρουσες μουσικές προτάσεις από ελληνικά συγκροτήματα, η χαρά μου είναι μεγάλη, ειδικά όταν αυτές κινούνται γύρω από τον ευρύτερο εναλλακτικό χώρο. Αυτό συνέβη και με την περίπτωση των τριών Αθηναίων Berdnturtle που με το ντεμπούτο τους, Ambush, ομόρφυναν αρκετές από τις ώρες εγκλεισμού. Βλέπετε ο δίσκος κυκλοφόρησε τέλη του 2019, όμως αξιώθηκα να τον ακούσω μέσα στις πρώτες «μέρες του κορονοϊου», μέσα στον Μάρτιο του 2020.
Ο δίσκος πραγματικά «ρέει σα νεράκι» και ένας από τους λόγους είναι ότι ο ήχος της κιθάρας τους είναι πολύ ιδιαίτερος αλλά και ίδιος καθ’όλη τη διάρκεια των 35 λεπτών του άλμπουμ. Ίδιος αλλά όχι μονότονος, με αποτέλεσμα να γίνεται σύντομα μία γλυκιά συνήθεια.
Το άλμπουμ στηρίζεται πολύ στις όμορφες μελωδικές εμπνεύσεις (το As One είναι ένα καλό παράδειγμα αυτών), τα ελαφρώς «στο βάθος» φωνητικά (που συχνά βγάζουν μία…υπνηλία που θυμίζει άλλοτε Bobby Gillespie και άλλοτε Ιan Brown), και στα κιθαριστικά ξεσπάσματα. Σαφώς και εντάσσεται στο ρεύμα της νέο-ψυχεδέλειας, προς την pop πλευρά αυτής όμως. Pop με indie και shoegaze πινελιές, πολύ πιο κοντά δηλαδή σε μπάντες όπως οι Tame Impala (τους αναφέρουν άλλωστε και σαν επιρροές τους, και τους «ακούει» κανείς σε πολλά κομμάτια, όπως στο Cold Gate), οι Diiv και οι Beach Fossils (το κιθαριστικό κομμάτι, ειδικά σε τραγούδια όπως το Safe Place μου θύμισαν πολύ τους δύο τελευταίους), παρά σε Black Angels ή Brian Jonestown Massacre.
Δεν θα έλεγα πως μου άρεσαν εξίσου όλα τα κομμάτια, αλλά μεταξύ μας, πόσα ντεμπούτο (ή και δίσκοι γενικότερα) πια είναι με 100% καλά τραγούδια; Το σημαντικό κατά την άποψη μου, είναι να έχεις μουσική πρόταση, και να την στηρίζεις. Στο στουντιακό αποτέλεσμα αυτό γίνεται. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που ανυπομονώ (όταν ξεμπερδέψουμε με την…θεματάρα «κορονοϊός») να βρω μία ευκαιρία να τους παρακολουθήσω live.

Το πολύ «καλό» βέβαια το αφήνουν για το τέλος, με τα Halepa I και ΙΙ να κλέβουν την παράσταση. Βέβαια, εμένα μου θύμισαν και τα αγαπημένα μου Χανιά (Χαλέπα: περιοχή των Χανίων). Ανεξάρτητα από αυτό όμως, στο Halepa I μετατρέπονται σε…πειραματική μπάντα που δοκιμάζει ήχους, φτιάχνοντας ένα dreamy/shoegaze υπόστρωμα που την ηρεμία του διακόπτουν «σκουριασμένοι», τραχύς ήχοι. Σταδιακά, όλο αυτό, και με καθοδήγηση από τα πιατίνια αρχίζει να παίρνει μορφή. Η κατάληξη, το Halepa II, είναι ένα progressive, μεγαλειώδες ταξίδι. Αργό στην αρχή, σταδιακά ανεβάζει ρυθμούς, «γεμίζει» με ταιριαστά φωνητικά που μου θύμισαν πολλά (μέχρι και Supertramp!) και καταλήγει σε ένα παραληρηματικό τέλος, αντάξιο ενός καλού δίσκου και μιας μπάντας που δεν «κολλώνει». Κομματάρα!
Δε μπορούσα να αποφύγω την πρόκληση του να κάνω λογοπαίγνιο με τον τίτλο του δίσκου. Αφού τον άκουσα λοιπόν 2-3 φορές, συνειδητοποιώ ότι αν έπεσα σε μια μικρή ενέδρα (Ambush) αυτή τη φορά, μη περιμένοντας τόσο όμορφο αποτέλεσμα, στον επόμενο δίσκο τους θα είμαι πιο υποψιασμένος.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Halepa ii, Cold Gate.
7,5/10

Photo: from band's official Facebook Page