Ο έκτος δίσκος της μπάντας από το Eel Pie Island (νησάκι στον Τάμεση, νότια του Λονδίνου) μου δημιούργησε προβληματισμό. Όχι τόσο για την πορεία των ιδίων των Mystery Jets, καθότι έως τώρα δεν με είχαν απασχολήσει ιδιαίτερα ειν’ η αλήθεια, όσο για το πόσο άνισο είναι το συγκεκριμένο άλμπουμ. Στα 10 κομμάτια υπάρχει μία καταπληκτική σύνθεση, 2-3 συμπαθητικά τραγούδια και 5, ίσως και 6, που μπαίνουν με σχετική άνεση στην κατηγορία «σούπα». Δυστυχώς η αναλογία καλά/βαρετά δεν με βοηθά να φύγω ευχαριστημένος από την πρώτη ακρόαση, όσο και αν η δεύτερη κάπως το βελτίωσε το πράγμα, όμως μόνο μέχρι ένα σημείο. Στην τρίτη δεν είδα αλλαγή…
Καταρχάς, ας μιλήσουμε για τις γκαντεμιές στην κυκλοφορία του A Billion Heartbeats. Η αρχική ημερομηνία πήγε περίπατο (27 Σεπτέμβριου 2019) λόγω εισαγωγής σε νοσοκομείου του frontman Blaine Harrison. H νέα ημερομηνία κυκλοφορίας (3 Απριλίου) “έσκασε” πάνω στην πανδημία, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την αναβολή της περιοδείας τους. Η κυκλοφορία πάντως προχώρησε, μόνο ψηφιακά έστω.
Και ας περάσουμε στα καλά και αμιγώς μουσικά νέα. Αριστοτεχνικά τοποθετημένο στην αρχή είναι το καταπληκτικό Screwdriver. Είναι από αυτά τα instant hits που λέμε, από τα τραγούδια που τα έχουν όλα στις σωστές δόσεις, και πάνω απ’όλα έμπνευση. Φοβερό κιθαριστικό riff (φέρνει λίγο σε Royal Blood), ταιριαστά πλήκτρα, ρυθμικό, με χορταστική διάρκεια, με εναλλαγές και ουσιώδεις στίχους: “Fight them with love, yeah / 'Cause when the power of love overcomes the love of power / Then the world will be ours”

Το Petty Drone που ακολουθεί είναι αρκετά συμπαθητικό. Με τις κιθάρες του, τις εναλλαγές του, όλα καλά. Ξαφνικά στο τρίτο κομμάτι παθαίνουν “killers”. Πως συνέβη με τους τελευταίους, που από δυο αδιανόητους κιθαριστικούς δίσκους, ξαφνικά “κατάπιαν” τις κιθάρες τους και…χάθηκαν, έτσι και εδώ: To History Has its Eyes On You, έχει όλα τα α-μπροστά του. Άχρωμο, άγευστο, αχρείαστο. Τα ίδια περίπου ισχύουν και για το Endless City. Μεσολαβεί το A Billion Heartbeats, που στην ανάγκη το βάζεις στα ανεκτά, αλλά κακά τα ψέματα οι Foals γράφουν αντίστοιχα κομμάτια καθώς παίρνουν το πρωινό τους. Το Hospital Radio είναι το πρώτο single που προέκυψε από το A Billion Heartbeats, και (αν και θυμίζει πολύ Editors και White Lies με λίγο λιγότερη μαυρίλα), μάλλον δικαιολογεί τον ρόλο του ως προπομπός του δίσκου. Είναι δυναμικό, κιθαριστικό, με εναλλαγές και αρκετά πιασάρικο για sing-along σε live. To Cenotaph πρέπει να απαγορευτεί να ακούγεται, έστω να παίζεται υποχρεωτικά με ένα «ακούστε με δική σας ευθύνη». Αδιάφορο μπορεί κανείς να πει και το Campfire Song χωρίς να τον παρεξηγήσει κανείς.
Το Watching Yourself Slowly Disappear είναι το τρίτο καλό κομμάτι του δίσκου. Εναλλαγές, κιθαριστικά ξεσπάσματα και όμορφοι στίχοι, γεμάτοι πάθος. Με την ευκαιρία θα ήθελα να αναφερθώ και σε μία ευαίσθητη ιδιαιτερότητα της μπάντας. Ο τραγουδιστής πάσχει από μια αρκετά σοβαρή ασθένεια, έτσι συχνά-πυκνά κάνει εισαγωγή σε νοσοκομείο. Προσπαθούν να το αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία όλο αυτό, και μέχρι τώρα (έξι δίσκοι, ζωή να΄χουνε) δεν τους δημιουργεί ιδιαίτερο θέμα. Όμως σαν συγκρότημα έχουν ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να παίξουν σε venue που δεν φροντίζει να είναι απόλυτα προσβάσιμο και φιλόξενο για ανθρώπους με αναπηρίες. Μάλιστα ο Blaine ηγείται και μίας αντίστοιχης φιλανθρωπικής ομάδας που φροντίζει ακριβώς αυτό: «την άνετη πρόσβαση των ανθρώπων με κινητικές δυσκολίες σε συναυλιακούς χώρους». Αξιέπαινος, αν μη τι άλλο.
Κλείνοντας να επαναλάβω πως δε βρήκα πολλούς λόγους που να δικαιολογούν την παρουσία του εν λόγω δίσκου σε αδιανόητα ψηλές θέσεις, στις λίστες με τα -έως τώρα- άλμπουμ της χρονιάς. Είναι από τα μυστήρια της μουσικής βιομηχανίας (εντός ή εκτός εισαγωγικών το τελευταίο) που έχουμε ξαναπεί, σίγουρα όμως δεν είναι και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πάντως, αν ακούσετε το εξαιρετικό Screwdriver, νομίζω πως είστε καλυμμένοι.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Screwdriver, Hospital Radio

5,5/10

Photo: taken from band's official Facebook Page