Μετά από 40 χρόνια (μαζί με τη solo δουλειά του Wynn) alternative και παθιασμένων rock’n’roll ήχων, ήρθε -φαίνεται- η ώρα, ο Steve Wynn και η παρέα του να μας πάνε ένα ταξίδι. Και τί ταξίδι; 60 περίπου λεπτά «τριπαρίσματος», σε μονοπάτια απάτητα για αυτούς, που φαίνεται όμως πώς τα είχαν χιλιοβαδίσει μέσα στο μυαλό τους, αν κρίνουμε από τη μαεστρία του όλου εγχειρήματος που λέγεται The Universe Inside. Γιατί, αν για μπάντες που παίζουν prog/acid/ψυχεδέλεια από τη γέννηση τους είναι δύσκολο να κρατήσουν το ενδιαφέρον για 1 ώρα, σίγουρα για κάποιον που το δοκιμάζει για πρώτη φορά, θα έπρεπε να μοιάζει βουνό. Όχι όμως για τους Dream Syndicate.
Tο γιατί οι εν λόγω μπήκαν στη διαδικασία να αλλάξουν χούγια και να συνταράξουν τους οπαδούς τους (που πρέπει να ένιωσαν σαν αυτούς των U2 στο Achtung Baby και το Ζooropa ή των Metallica στο Black Album ας πούμε) δεν το γνωρίζω. Πάντως κάπου διάβασα ότι στο ξεκίνημα της μπάντας -πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’80- o Wynn είχε δηλώσει πως “αποφασίσαμε να παίξουμε μουσική γιατί δε φαίνεται να υπάρχει κανείς να το κάνει έτσι όπως το θέλουμε εμείς». Αποδεικνύεται ότι δεν είναι και πολύ ευχαριστημένοι με τη σύγχρονη ψυχεδελική σκήνη…

Σχετικά με τα 5 κομμάτια που θα ακούσετε σε αυτό το πρωτόγνωρο -για την μπάντα- δημιούργημα (που σε μπάζει στην ιδέα πάντως από το εξώφυλλό του), πρέπει να σημειώσουμε ότι σύνθεση κάτω των 7 ½ λεπτων δεν θα βρείτε. Το πλέον μακρόσυρτο, είναι το εναρκτήριο (και πρώτο πού έδωσαν στη δημοσιότητα) The Regulator και νομίζω καλύτερη περιγραφή, από αυτή πού έδωσε ο ίδιος ο Wynn, δεν μπορεί να γίνει: “ Το “The Regulator” είναι ένας μικρόκοσμος όλου του δίσκου, ένα ταξιδιάρικο χάος χωρίς μορφή στο οποίο απλώς αρχίσαμε να παίζουμε όλοι μαζί. Υπήρχε ένα drum machine των αρχών του ’70, με τον Dennis (Duck, ντραμς) να κλειδώνει ένα συγκεκριμένο ρυθμό. Ο Stephen (McCarthy, guest στο δίσκο, μέλος των Long Ryders) έπιασε ένα ηλεκτρικό σιτάρ, γιατί απλώς ήταν το πρώτο όργανο που είδε μπροστά του. Ο Jason (Victor, κιθάρα) και εγώ κλοτσάγαμε τα πετάλια σαν μαϊμούδες σε πειραματικό εργαστήριο και ο Mark (Walton, μπάσο) ήταν αυτός που ένωνε όλα αυτά τα στοιχεία σε ένα δυνατό groove. Μάζεψα και έφτιαξα μία λίστα από ασύνδετους, τυχαίους στίχους που είχα φυλάξει στο κινητό μου, τους «δοκίμασα» σε τυχαία σειρά στο στούντιό μου για να δω απλώς τι αίσθημα θα μου έβγαζαν, και αυτό το αρχικό τεστ, είναι αυτό που ακούτε τελικά ”.

To στοιχείο του αυτοσχεδιασμού είναι έντονο, λοιπόν, στο δίσκο. Μάλιστα, όλο το concept του δίσκου προέκυψε από ένα 80λεπτο τζαμάρισμα, το οποίο μετά περικόπηκε κατά 20 λεπτά και στο οποίο προστέθηκαν τα φωνητικά και τα πνευστά. Σημαντική θεωρώ πως είναι και η παρουσία ξανά (μετά το How Did I Find Myself Here?) του Chris Cacavas (των Green on Red) στα πλήκτρα, που πλέον θεωρείται μόνιμο μέλος της μπάντας. Η επιρροή του είναι -όπως είναι φυσικό- έντονη στην ατμόσφαιρα του δίσκου με ένα καλό παράδειγμα να αποτελεί το εντελώς «laid back», The Longing. Αυτό δε, για κάποιο παράξενο λόγο, μου έφερε στο μυαλό το I Will Possess Your Heart (Death Cab For Cutie), με περισσότερη δόση ψυχεδελικών στοιχείων.
Το αγαπημένο μου όμως κομμάτι είναι το Dusting Off the Rust. Είναι το πιο groove-ατο, fuzzy και μυστηριώδες του δίσκου. Το δε σαξόφωνο δένει καταπληκτικά στην ατμόσφαιρα, τη ζεσταίνει μοναδικά, θυμίζοντας σε ύφος τους Red Snapper. Όσο προχωρά το κομμάτι, μπαίνεις στο acid-jazzy mood και δεν θες να τελειώσει με τίποτα.
Το είπαμε και παραπάνω πως ο συγκεκριμένος δίσκος είναι για ταγμένους οπαδούς των Dream Syndicate, ανοιχτόμυαλους όμως στο να ακούσουν την αγαπημένη τους μπάντα με ένα άλλο ύφος από αυτό που είχαν συνηθίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι (σίγουρο αυτό) για όσους ταλαιπωρούνται με τα μεγάλης διάρκειας τραγούδια, βγάζουν σπυριά με τους όρους «ψυχεδέλεια» και -λιγότερο- “prog/post rock” και “acid jazz/fusion” ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, δεν πολυτρελάθηκαν ποτέ με Velvet Underground ή με τα πρώτα άλμπουμ των Pink Floyd ας πούμε, ή και κάπως πιο light Ηawkwind ίσως (το παρατράβηξα μάλλον…). Για τους υπόλοιπους, εκτός του ότι είναι μια απίστευτη έκπληξη, αποτελεί σίγουρα έναν εξαιρετικό, αναζωογονητικό, δίσκο! Είναι και πολύ τίμιο άλλωστε για ένα οπαδό να μπορεί να αποδεχτεί την ανάγκη των αγαπημένων του καλλιτεχνών να πειραματιστούν (χωρίς φυσικά να υποχρεούται να του αρέσει ο νέος ήχος). Προσοχή μόνο που θα τον βάλετε στη δισκοθήκη γιατί -λόγω του artwork- η πιθανότητα να μπει κατά λάθος μαζί με τους δίσκους των Tool, δίνει 1.10 στο στοίχημα, αν και ευτυχώς η ομοιότητα είναι πιο έντονη με τα εσώφυλλα των τελευταίων.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: The Regulator, Dusting off the Rust
9/10

Δείτε και ακούστε παρακάτω ολόκληρο το άλμπουμ, με όλα τα videos των κομματιών μαζί:

Photos κειμένου: v_era ( The Dream Syndicate Live in Athens, 4/11/2017)