H επιστροφή των Suede στη δισκογραφία μετά από ένα κενό διάστημα 11 ετών, πίσω στο 2013, ήταν από μόνη της ένα σημαντικό γεγονός. Η αμφισβήτηση -η αναζήτηση πιθανών χρηματικών και μόνο κινήτρων (αρπαχτή κοινώς)- σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντα υπαρκτό σενάριο. Οι Suede όμως δείχνουν να διανύουν περίοδο δεύτερης νιότης και να διατηρούν τη διάθεση τους να ροκάρουν, έντονη. Φυσικά από μόνο του δεν αρκεί αυτό. Ευτυχώς, και η συνθετική τους ικανότητα διατηρείται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Έτσι η αναμόνη που είχαμε για το πότε θα επανεμφανίζονταν, το 2013, εξελίχθηκε σε μία νέα κατάσταση καθολικής αναγνώρισης της επιστροφής τους, που έφερε διαδοχικούς, πολύ ωραίους δίσκους με αποκορύφωμα τον φετινό, Autofiction.
Από τα πολλά συγκροτήματα της brit pop εποχής των 90’s, δύο φαίνεται πως είναι αυτά που επιβίωσαν, παρέμειναν ενεργά (έστω, με κάποιες διακοπές) και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να μας δίνουν δίσκους. Oι James και οι Suede. Και τα δύο έχουν πολλούς οπαδούς ακόμα στην Ελλάδα, αλλά ειδικά για τους Suede αυτό που γίνεται παγκοσμίως είναι πολύ ιδιαίτερο: Υπάρχει πολύ ισχυρό fan club, με παρακλάδια σε πολλές χώρες, γεγονός που νομίζω ότι επιδρά πολύ έντονα και στην μπάντα και τη διάθεσή της να συνεχίσει.
Το Autofiction είναι η καλύτερη μουσική απόδειξη των προαναφερθέντων. Ένας δίσκος ζωντανός, πειστικός, γεμάτος ενέργεια αλλά και μπόλικο συναίσθημα. Το τελευταίο το συναντά κανείς πρώτο-πρώτο, με το που ανοίγει η αυλαία, στο She Still Leads Me On, ένα κομμάτι που έγραψε ο Bret Anderson, ο τραγουδιστής των Suede και ένας από τους καλύτερους frontmen της rock μουσικής, αφιερωμένο στη μητέρα του. Oι Suede έχουν αυτή τη μοναδική ικανότητα να μπορούν να τραγουδούν με θριαμβευτικό, ανεβαστικό τρόπο, μιλώντας για θλιβερά έως τραγικά πράγματα που συναντά κανείς στο διάβα της ζωής του. Όποιος λοιπόν έχει χάσει γονιό (μητέρα στην συγκεκριμένη περίπτωση) δεν μπορεί να μην θέλει να φωνάξει στίχους όπως:

“I wonder if her touch will ever fade
Is she waiting in the garden for us to play
Yes, in many-many ways I'm still a young boy
With all those questions in my petrol-blue eye
But I loved her with my last breath
And I loved her with a love that was strong as death
And I loved her when she was unkind
And I loved her, I loved her, with a dangerous mind
Sometimes when I look up at the sky
She leads me on, she still leads me on”.

Ο δίσκος προχωράει με το Personality Disorder, ένα κομμάτι που με πήγε πίσω στις εποχές του Animal Nitrate, στις αρχές της πορείας τους (1993). Το εντυπωσιακό είναι ότι τόσο μουσικά (κιθαριστικά, μελωδικά, συνθετικά) αλλά και στο κομμάτι των φωνητικών η αύρα, η ατμόσφαιρα και η διάθεση να τα παρασύρουν όλα στο διάβα τους, είναι ίδια και απαράλαχτη! Χωρίς να υπάρχει κακό κομμάτι στο μεσοδιάστημα (ίσα-ίσα τα 15 Again, The Only Way I Can Love You θα μπορούσαν να είναι σε οποιονδήποτε από τους καλούς δίσκους του παρελθόντος τους), το επόμενο κομμάτι που θέλω να σταθώ είναι το That Boy on the Stage με το καταπληκτικό riff που το στοιχειώνει από το ξεκίνημα του. Μελωδίες και γυρίσματα μέσα στο κομμάτι που κουβαλούν χαρακτηριστική τεχνοτροπία “Suede”.
Eνα ακόμα καταπληκτικό κομμάτι, απόλυτα συναυλιακό, όπου μόλις σε 2’45’’ καταφέρνει να ξεσηκώσει, είναι το Black Ice. Ακολουθείτε από τον -επίσης- δυναμίτη που λέγεται Shadow Self, και φτιάχνουν μία δυάδα που με φαντάζομαι να την χορεύω μέχρι να μη μπορώ να ανασάνω (περνάνε και τα ρημάδια τα χρόνια, κουραζόμαστε και πιο εύκολα…αν και ο Bret και η παρέα του φαίνεται να έχουν άλλη άποψη). Στο It’s Always The Quiet Ones, θυμίζουν απλώς για άλλη μία φορά πως είναι να γράφεις ένα τραγούδι που μυρίζει 90’s και να το κάνεις να ακούγεται τόσο ζωντανό, φρέσκο, σημερινό.

Τα -πολύ- καλά μας τα αφήσαν για το τέλος. Το αγαπημένο μου του δίσκου είναι και το πλέον μελαγχολικό (ω! τι περίεργο!): What am I Without You? Σπαρακτικό, ερωτικό, απεγνωσμένα…υπέροχο. Θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιον από τους αρκετά μελαγχολικούς solo δίσκους του Bret, να κάνει παρέα στα I am the Hunter, Back to You, To the Winter κ.ο.κ. Τελευταίο κομμάτι το αδιανόητα ωραίο, απίστευτα πορωτικό Turn off Your Brain and Yell, με ένα ερωτικό δυναμισμό που σε ξεσηκώνει και πηγάζει από το μαγικό riff, τα αδιανόητα σκοτεινά πλήκτρα, το… γοτθικό μπάσο και τα φωνητικά του Bret που σε ένα τραγούδι περιδιαβαίνουν όλες τις χροιές και τους τόνους που έχει «πιάσει» σε όλα τα χρόνια της καριέρας του. Τι κλείσιμο δίσκου είναι αυτό…!
Τα 90΄s γυρίσαν; Εμείς αναπολούμε τα 90’s; Οι Suede, ήταν και παραμένουν τόσο καλοί; O Βret και τηλεφωνικό κατάλογο να διαβάζει, μας κάνει να λιώνουμε; Το 2022 χρειάζεται το πνεύμα των 90΄s ή απλώς η καλή μουσική δεν αφήνει χρονολογίες να την καθορίζουν; 'Ο,τι και να ισχύει, μόλις διαβάσατε για ένα υπέροχο, μαγικό, υπερβολικά ωραίο δίσκο. Δεν θα σας αφήσει σε ησυχία, ειδικά εσάς που ζήσατε τους Suede από την αρχή της πορείας τους και χαίρεστε με το ότι είναι το ίδιο καλοί, 30 χρόνια μετά.
Συγκλονιστικοί:

Reveal yourself in your complex ways
Reveal yourself on a so-so Monday, it's all the same
Reveal yourself, show me all your wounds
Come on now and reveal yourself and I'll bend to you
Can you feel the sunshine (sunshine)
When you turn off your brain and yell?

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Turn off Your Brain and Yell, What am I Without You?
8,5/10.

Photos: v_era