Oι Polaroid Buffalo Club είναι μια φρέσκια Ελληνική μπάντα που ο ήχος της είναι πρωτότυπος και ιδιαίτερος, ειδικά για τα εγχώρια μουσικά δεδομένα. Surf με στοιχεία pop, κρυμμένες indie πινελιές και πολύ λιγότερο κρυμμένη 60’s ψυχεδέλεια, δεν ακούς συχνά από Ελληνικό συγκρότημα. Εδώ τους συναντάμε στον δεύτερο ολοκληρωμένο δίσκο τους που κυκλοφόρησε πέρσι και μας αρέσει όσο και το ντεμπούτο τους.
Για τον πρώτο, το Twisted College του 2019, είχαμε εγκαίρως ενημερώσει και καταλήγαμε πως «φαίνεται πως έχουμε μπροστά μας ένα πολύ καλό ντεμπούτο, που δημιουργεί ελπίδα και…απαιτήσεις για το μέλλον». Το μέλλον, ή έστω μέρος αυτών που θα μας δείξουν, ήρθε: 3 χρόνια μετά κυκλοφόρησαν το περσινό b-Movie Sundown το οποίο και κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες (μέσα στο 2023) και σε βινύλιο από την B-other side Records (σε 300 αριθμημένες κόπιες, οπότε σπεύσατε).

Τα όσα ακούμε στον Β-Movie Sundown είναι από ενδιαφέροντα έως πολύ σημαντικά. Ο ήχος τους φυσικά και κινείται γύρω από την Καλιφορνέζικη ψυχεδέλεια των 60s και τον garage ήχο που προέκυψε από τη φάση αυτή. Μουσικές που είναι προφανές πως τις έχουν στην καρδιά τους. Η ιδιαίτερη, υψίτονη φωνή του Κώστα Μηλιαρά σίγουρα χρωματίζει σε απόλυτο βαθμό τον ήχο τους ενώ και η ενορχήστρωση είναι αρκετά πιο πολυεπίπεδη σε σχέση με το ντεμπούτο τους.
Ο δίσκος πραγματικά ρέει πολύ ευχάριστα, σα γάργαρο νερό και ειδικά στις αδιανόητα ζόρικες εποχές που ζούμε είναι ένα βάλσαμο, μία αχτίδα φωτός στο σκοτάδι.
Από το αγαπημένο μου και εναρκτήριο She Cried Sunshine, το άλμπουμ σε παίρνει μαζί του σε πολύχρωμα, ευχάριστα μέρη. Σε καλεί να ξεχάσεις τις σκοτούρες, έστω για λίγο, να κουνηθείς στους ρυθμούς του surf ήχου και των ωραίων κιθαριστικών μελωδιών τους.
Πολλά τα ωραία κομμάτια, πολλές και οι στιγμές που θα κλειστέ τα μάτια και θα «δείτε» μπροστά σας παραλίες, φοίνικες, τεκίλες και κοκτέιλ και σε ένα μπαρ στην παραλία τα ηχεία να παίζουν Mamas and the Papas και Jefferson Airplane. Τα ξανανοίγετε και μπαίνετε στα τύμπανα και το ρυθμό του άλλου αγαπημένου μου κομματιού, του Feelin’ Blue. Ένα κομμάτι που ρίχνει κάπως τους ρυθμούς, blues-ιζει ελαφρώς και έχει μία χαλαρή αίσθηση folk/country στοιχείου με τη φυσαρμόνικα που το χρωματίζει. Επίσης πολύ όμορφο κομμάτι ειναι και το Pure Burgundy που το ομιχλώδες της μελωδίας και του ρυθμού του μου θυμίζει πολύ Velvet Underground.

Δε θα σας κουράσω άλλο με δικές μου σκέψεις για το δίσκο. Θα σας προτείνω να τον ακούσετε σε όποιο μέσο ακούτε μουσική και όσοι ακόμα ενδιαφέρεστε για το φυσικό μέσο, να προμηθευτείτε το βινύλιο. Νομίζω με τις φωτογραφίες μας, σας δίνουμε μια καλή εικόνα των όσων ωραίων θα συναντήσετε. Θα κλείσω όμως με κάτι που θεωρώ εξίσου σημαντικό με το μουσικό κομμάτι. Στο SpeeditUp21 (που κάνουμε στο Sliding για να δίνουμε βήμα στα συγκρoτήματα να εκφράζουν διάφορες προτιμήσεις και απόψεις τους) μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο ωραία, ειλικρινά αλλά και με πόσο υγιή και καθαρή σκέψη είχε γραφτεί από την μπάντα το κάτωθι:
“Θεωρούμε ότι μια μπάντα πρέπει και οφείλει να έχει και να εκφράζει πολιτική άποψη από τη στιγμή που είναι μέρος μιας κοινωνίας, την οποία και επιθυμεί να εκφράζει μέσα από το έργο της. Τα πάντα είναι πολιτική, από τον τρόπο με τον οποίο είναι γραμμένο ένα ερωτικό τραγούδι μέχρι το πως και πόσο σεβόμαστε ή όχι τη φύση. Ο αλληλοσεβασμός πρέπει να είναι η αφετηρία της οποιασδήποτε υγιούς πολιτικής θέσης”.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Feelin’ Blue, She Cried Sunshine.
8/10
Photos: v_era