Στα 27 χρόνια ύπαρξης τους (πως περνάνε τα χρόνια…) οι Queens of the Stone Age έχουν κερδίσει πολλά παράσημα. Είναι σίγουρα η κορυφαία heavy/stoner μπάντα του πλανήτη. 'Eχει καταφέρει να περάσει -πρωτοποριακά- τον stoner ήχο σε ευρύτατο κοινό και να γεμίζει τεράστια στάδια, ενώ έχει αμέτρητα hits, χωρίς να βγαίνει από το μονοπάτι που έχει χαράξει. Εκτός αυτών, είναι ίσως το μεγαλύτερο απωθημένο του Ελληνικού κοινού και απορώ πως δεν έχει τολμήσει κάποιος διοργανωτής να τους φέρει επιτέλους στην Ελλάδα, μετά το μακρινό 2005 που δυστυχώς η συναυλία τους είχε περάσει σχεδόν…απαρατήρητη.

Μετά από όλα αυτά, έχουν κερδίσει το δικαίωμα να πειραματίζονται στον ήχο τους κατά το δοκούν. Το έκαναν στο προηγούμενο album (Villains, 2017) με μεγάλη επιτυχία, νομίζω όμως πως στο φετινό In Times New Roman..., επέστρεψαν στην αρχική συνταγή των πρώτων τριών δίσκων. Stoner το γνήσιο, με τα riffs να πλημυρίζουν τα πάντα και τις κοφτές κιθαριές να αποπνέουν ένα blues αίσθημα ανακατεμένο όμως με στοιχεία hard rock, kraut έως και soul. Η διαφορά είναι πως αυτή τη φορά στη μαγιά έπεσε λίγο περισσότερη groovy κατάσταση, κάτι που καθόλου δε μας χαλάει βεβαίως.
Ο «In Times…» δεν θα έλεγα πως είναι ο πλέον…προσωπικός δίσκος του ιδρυτή και μοναδικού μόνιμου μέλους της μπάντας, Josh Homme, όμως καθ’ότι αυτός είναι το πλέον προβεβλημένο μέλος, είναι φυσιολογικό το μυαλό μας, ακούγοντας το δίσκο, να κάνει συνδέσεις με όσα μαθαίνουμε για αυτόν. Καρκίνος, χωρισμός, απώλειες και διάφορα δύσκολα γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή του και κάπως μοιάζει πως αυτός ο υπέροχος δίσκος είναι ένα ξέσπασμα, μία διέξοδος. Μια προσπάθεια να απαλύνει λίγο την ψυχή και το σώμα του από τις φουρτούνες. Ο δίσκος μάλιστα υπήρχε εκεί καιρό και περίμενε. Περίμενε και βγήκε όταν ο Josh ήταν έτοιμος. Όπως πολύ εύστοχα δήλωσε ο ίδιος: "Όταν πνίγεσαι δε λες "ας κάνω ενα δίσκο για αυτό". Προσπαθείς να σωθείς από την πλημμύρα. Οταν αυτή τελειώσει και είσαι έτοιμος, τότε προχωράς..."
Ας δούμε κάποια από τα κομμάτια λίγο πιο διεξοδικά.
Το Obscenery μπαίνει δυνατά, fuzzαριστά και μας βάζει απευθείας -μέσω των στίχων- στο κλίμα, στο μυαλό και την ψυχή του Josh:

«Like a slap in the face
More than a little strange
We really need to wake
Everything gone break
We're too fucking late
Enjoy the obscenery, goodnight»

Χαστούκι στο πρόσωπο, με ένα κομμάτι που μπορεί να μην είναι το τεράστιο hit, όμως αποπνέει πλήρως τη «φωτιά» των σωθικών του δίσκου. Φωτιά την οποία τα ντραμς του επί δεκαετία μέλους της μπάντας, Jon Theodore (πρώην Mars Volta, αν και πιθανώς να το έχει ξεχάσει και ο ίδιος πλέον) καθοδηγεί κατευθείαν προς τη βενζίνη και την τεράστια ανατίναξη.

«Απολαύστε την αισχρότητα, καληνύχτα…»

Λέγοντας βενζίνη (gasoline) μου ήρθε στο μυαλό ο Bowie που μοιάζει να είναι χαραγμένος σε αρκετά σημεία των περισσότερων συνθέσεων. Mε λίγο διαφορετική ενορχήστρωση, πιο indie/pop και λιγότερο riffατη, εύκολα θα μπορούσε το Made to Parade να βρίσκεται στο Next Day ή ακόμα καλύτερα στο Blackstar, το «κύκνειο -δισκογραφικό-άσμα» του Bowie. To κομμάτι στηρίζεται κατά πολύ στον κιθαριστικό διάλογο του Homme με τον Troy Van Leeuwen και είναι ένα από τα καλύτερα του δίσκου, στο στιχουργικό κομμάτι τουλάχιστον. Ενδεικτικά:

«After years at the company winning
From the high horse you will ride
You will look down at the peasantry
Kill themselves to make you smile
Slake your thirst, bitches
Come get what you deserve
Kill the very last whale aboard a yacht of fur
Binge and purge».

Νωρίτερα το Negative Space, είναι μάλλον η ναυαρχίδα του δίσκου. Μου αρέσει πολύ γιατί θυμίζει όλα τα μουσικά μονοπάτια που έχουν ακολουθήσει οι QOTSA στην πορεία τους. Έχει hard rock δομή, ηχεί heavy, έχει επαναλαμβανόμενα riffs, έχει τα φωνητικά του Homme που θυμίζουν πολύ τις εποχές του Ratar R και έχει μια απίστευτη, blues και groovy ατμόσφαιρα μέσω της συνεργασίας των ντραμς Theodore και του φοβερού μπάσου (Shuman). Ακολούθως, το Time and Place είναι το πιο πρωτότυπο, θα έλεγα, κομμάτι του δίσκου. Παρουσιάζει ένα συνδυασμό υπνωτικού ρυθμού, περίεργων εναλλαγών στα ντραμς, ελαφρώς ανατολίτικης ατμόσφαιρας (αρκετά στο βάθος... πιο πολύ αίσθηση είναι παρά κάποια συγκεκριμένη μελωδία) και μινιμαλισμού στα φωνητικά από τον Homme. Για ένα λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω παρά μόνο με το ότι θεωρώ το κομμάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο για QOTSA, το βάζω στα αγαπημένα μου του δίσκου.
Το Paper Machete είναι το τρίτο single που έχει προκύψει από το άλμπουμ. Ενώ είναι ωραίο (όπως και όλα τα κομμάτια του δίσκου), παραείναι QOTSA ήχος για να με εκπλήξει. Εξαιρώ το κιθαριστικό σόλο που με έκανε να φαντάζομαι το κομμάτι παιγμένο live και όσο να’ναι ένα ανατρίχιασμα με βρήκε…
Στο κάπως πιο «ήσυχο» Carnavoyeur (δεύτερο single) ο φόρος τιμής στον Bowie συνεχίζεται και πραγματικά υπήρχαν στιγμές στο κομμάτι που τσιμπιόμουν μπας και ακούω τον ίδιο τον David και δεν το έχω καταλάβει. Η σύνθεση είναι μία από τις ομορφότερες του δίσκου, με καταπληκτική ενορχήστρωση, μπόλικες εναλλαγές και σημαντική δόση ηλεκτρονικών πειραματισμών.
Ακολουθεί το What The Peephole Say που μοιάζει να βγήκε από το καλύτερο (κατά την άποψη μου) άλμπουμ τους, Songs For the Deaf (2002). Είναι το πλέον ραδιοφωνικό, catchy, speedάτο κομμάτι του δίσκου, φτιαγμένο για χτύπημα γερό στα live. «Tonight is the night / Setting fires, breaking the rules / Well, tonight is the night / Future tripping, skipping school» και να θες να πεις ότι οι στίχοι είναι τυχαίοι και δε μοιάζουν με τον Homme να δείχνει ταρακουνημένος από τα θέματα του, με ανάγκη να τα ζήσει (ξανά ίσως) όλα, δεν μπορείς.

Στο Sicily έχουμε σκοτείνιασμα, πέφτουν οι τόνοι και γίνεται πιο ατμοσφαιρικό το όλο. Ήχοι περίεργοι, μυστηριώδεις ιαχές, «σσσς!», εναλλαγές αλλά και κενά μεταξύ αυτών που παραπέμπουν σε εντελώς υπνωτισμένη κατάσταση, παράτολμες μουσικές, σαγηνευτικές περιδινήσεις και τα φωνητικά άλλοτε να ψιθυρίζουν και άλλοτε να πιάνουν υψηλούς τόνους. Το κομμάτι μοιάζει να βγήκε από κάποια demos του Lullabies to Paralize (2005), σα να μη χώρεσε επειδή είναι υπερβολικά spooky. Θα μπορούσε άνετα να είναι σε ένα δίσκο των Α Perfect Circle, έχει όλα τα χαρακτηριστικά και απαραίτητα στοιχεία, οπότε ναι είναι μάλλον (update: βγάλτε το «μάλλον») το καλύτερό μου του δίσκου.
Το Emotional Sickness το ακούς και καταλαβαίνεις αμέσως γιατί επιλέχθηκε ως το πρώτο single του δίσκου, κάπου στις αρχές Μαΐου, σαν προάγγελος του τι θα ακολουθούσε. Δεν είναι το αγαπημένο μου, αλλά είναι αρκούντως εμπορικό, catchy, με όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους QOTSA (riffs, riffs, riffs). Kαι refrain που «φωνάζει» single:

"Don't care for me
Baby don't care for me
Had to let her go, oh
Baby don't care for me
Had to let her go, oh
People come and go on the breeze
For a whole life? Possibly
I don't really know, oh.

Ο δίσκος κλείνει με το επικό, αργόσυρτο Straight Jacket Fitting.
“What can you do?  /We're all alone in Times New Roman, no allegiance / Chasing your wish over the cliff /  Oh, I insist on daydreaming”.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω πως δεν έχει αλλάξει κάτι, όπως τότε στο ντεμπούτο τους. Oπως σε κάθε κυκλοφορία τους, αισθάνομαι πως o πλανήτης όλος (που περνά κατάμαυρες στιγμές), η μουσική και η ζωή μας έχει ανάγκη από ένα νέο δίσκο QOTSA.
Ελπίζω δε, του χρόνου να είναι η χρονιά που θα τους δούμε και Ελλάδα επιτέλους. 19 χρόνια χωρίς, μοιάζει αιώνας…
Υ.Γ: Η τέταρτη πλευρά του βινυλίου έχει πολύ…πλάκα. Κενός εντελώς, “καλά, χαλασμένο μου τον δώσανε;” σκέφτηκα…και στο τέλος, πάρε ένα γρήγορο πέρασμα από: Nicotine, Valium, Vicodin, Marijuana, Ecstasy and Alcohol, λίγων δευτερολέπτων. Θα προτιμούσα να έχει κάτι άλλο πάντως, δεν ξέρω τι, κάτι άλλο, ένα b-side ρε αδερφέ!

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Sicily, Negative Space.
8,5/10
Photos: vera