Δεν ξέρω αν ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχω δει ποτέ (οκ, μάλλον ήταν), ξέρω σίγουρα όμως ότι ήταν ένα από τα πλέον αναπάντεχα καλά. Από αυτά που πας συγκρατημένος και φεύγεις παραμιλώντας...! Οι Crime and the City Solution αποδείχτηκαν πολύ μα πολύ ανώτεροι των όποιων προσδοκιών μου ενώ και οι Yeah! και Blaine L. Reininger είχαν πολλά να δώσουν στη βραδιά. Μια βραδιά που από θέμα κόσμου είχε «τόσους, όσους» για να είμαστε και ζεστά αλλά και άνετα. Άλλωστε είναι κανόνας πλέον πως η προσέλευση κάθε άλλο παρά συνδέεται με την αξία και την ποιότητα του συγκροτήματος. Πόσω δε μάλλον με την ιστορικότητα και την επίδραση του εκάστοτε καλλιτέχνη στην εξέλιξη της μουσικής.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Κατά την είσοδο στο Fuzz ο κόσμος ήταν λίγος. Μια καλή ευκαιρία όμως να τα πεις με γνωστούς και φίλους πριν το live (και όχι κατά τη διάρκεια όπως δυστυχώς και εχθές έγινε). Οι Yeah! -η μπάντα του κιθαρίστα Γιάννη Ντρενογιάννη και του ντράμερ Τάκη Γιαννούτσου μαζί με τους Αλίκη Πριόβολου (πιάνο, keyboards) και Στέφανο Γραμμένο (μπάσο)- με τη σύγχρονη εκδοχή και όνομα (Yeah!Here we go Again) εμφανίστηκαν στη σκηνή στην προβλεπόμενη ώρα και για 35 λεπτά rockαραν πολύ όμορφα. Θύμισαν σε πολλούς τις μουσικές τους, κάποιες εκ των οποίων γράφτηκαν 30 και πλέον χρόνια πριν, είχαν όμως την ευκαιρία να δημιουργήσουν και νέους φίλους με ένα νέο τραγούδι, το σκοτεινό, sexy Sentimental Soul που άνοιξε το live. Κάπου στα μισά της παρουσίας τους, έκανε και την εμφάνιση του στα φωνητικά και ο φίλος της μπάντας και πλέον νέο μέλος της, Ηλίας Ασλάνογλου (ex Magic de Spell) και έδεσε ακόμα περισσότερο το γλυκό, αφού τραγούδησαν μαζί με την νέα τραγουδίστρια Μισέλ Μόργκαν Χάουερς τα Sacred Love, Dust Comes Up. Αρχικά, είχαμε και μια διασκευή «φόρο τιμής» στους Joy Division, με το Decades. Eμένα δεν μου πολυάρεσε, αλλά εγώ είμαι περίεργος με κάτι τέτοια! (ούτε τους ίδιους τους New Order δε θέλω να ακούω να παίζουν Joy Division). Το live τους ήταν εξαιρετικό συνολικά.  Είναι ωραίο να βλέπεις ένα ζωντανό κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής μουσικής στη σκηνή και μακάρι να μπορούμε να τους βλέπουμε πιο συχνά.

Μικρή διακοπή και στη σκηνή βρέθηκε ο τεράστιος (ex Tuxedomoon) Blaine L. Reininger. Αυτός, ένα laptop, η κιθάρα του, ένα βιολί και ο (πολυθεσίτης, αφού παίζει και στους Crime and The City Solution) Georgio Valentino που έπαιζε επίσης κιθάρα. Ο Reininger, 25 χρόνια στην Ελλάδα πλέον, μας καλωσόρισε στα ελληνικά και αφού ανέφερε πως είναι η πρώτη φορά που παίζει στο Fuzz, έκανε ένα πολύ σύντομο πέρασμα από την τεράστια καριέρα του, τόσο με τους Tuxedomoon όσο και ως σόλο καλλιτέχνης. Αρχικά ακούσαμε μερικά κομμάτια της πρώιμης περιόδου της προσωπικής του καριέρας, με αυτόν να εδράζει στις Βρυξέλλες. Un café au lait for Mr. Mxyzptlk, Broken Fingers, Night Air, Birthday Song χωρίς να είμαι σίγουρος για τη σειρά. Στο υπέροχο Jinx (ένα από τα χαρακτηριστικότερα κομμάτια της Tuxedomoon περιόδου) ο Blaine πήρε το βιολί του, σε μία εξαιρετική απόδοση του κομματιού. Τέλος, σαν επιστέγασμα ενός αξιοπρεπέστατου μισάωρου, ο Blaine μας επιφύλασσε μια πολύ rockίζουσα εκτέλεση (μαζί με 2 ακόμα μέλη των Crime) στον ύμνο που λέγεται No Tears. Χειροκρότημα και αποχαιρετισμός μέχρι την επόμενη συνάντησή μας. Όπως και να έχει μας τιμά και μόνο το γεγονός ότι επιλέγει τη χώρα μας για να ζει ένας τέτοιος σημαντικός καλλιτέχνης.

Και η βραδιά έφθανε στο "κυρίως πιάτο". Εμφάνιση των Crime στη σκηνή και ξεκίνημα με τις πρώτες νότες του All Must be Love, ενός από τα χαρακτηριστικότερα και πλέον γνωστά τραγούδια της μπάντας, κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο Shine του 1988. 35 σχεδόν χρόνια πίσω και αυτό που ακούς μοιάζει τόσο φρέσκο, τόσο ζωντανό, σε κανένα σημείο δεν αισθανθήκαμε ότι ήρθαμε να θρηνήσουμε νοσταλγικά για τα …περασμένα μεγαλεία των νιάτων μας. Σαφώς όμως, ειδικά στην live απόδοση του, έπαιξε ρόλο και αυτό που βλέπαμε: Μια ολοζώντανη μπάντα, με τα 4 νέα (και νεαρότερα) μέλη να δίνουν απίστευτή ώθηση στον επιβλητικό Simon Bonney. Η συνοδοιπόρος του στη μουσική και τη ζωή, Bronwyn Adams με το βιολί της, τον συνόδευε σε κάθε έκφραση, κάθε βήμα και στίχο. Απόλυτα θεατρικοί και οι δύο, βρίσκονταν σε μία διαρκή στιχομυθία, φωνητικών και δοξαρίσματων.

Το κομμάτι των PR με το κοινό το είχε αναλάβει η Adams, έτσι νωρίς-νωρίς μας είπε όλο χάρη πως: “You guys have invented philosophy, that’s cool!” για να ζεστάνει την ατμόσφαιρα! Πως κρατήθηκα και δεν φώναξα “and bureaucracy too!” ένας θεός το ξέρει.
Πάντως ζέσταμα κοινού καλύτερο από την ίδια την μπάντα και την απίστευτη απόδοση της δεν υπήρχε. Κάθε μία από τις συνθέσεις που ακολούθησε ήταν μια ανατριχιαστική εμπειρία. Ο δυναμισμός και ο “όγκος” στην ένταση της μουσικής, τα τρομερά κιθαριστικά ξεσπάσματα -πολύ δυνατός ο Josh Murphy-, η θεατρικότητα που ανέφερα παραπάνω και το βιολί (που άλλοτε θύμιζε ρουμάνικα folk τραγούδια και άλλοτε αισθανόσουν πως ακούς ό,τι πιο gothic έχεις ακούσει ποτέ), δημιούργησαν μία ατμόσφαιρα μοναδική, που δεν ξέρω πόσοι την περίμεναν, εγώ πάντως σίγουρα όχι. Και όπως είπε και ο φίλος Χρήστος στο τέλος, «αυτό ήταν το πνεύμα των Bad Seeds και όχι αυτά που ακούμε από τον (φυσικά αγαπημένο πάντα) Cave, τα τελευταία χρόνια», και άντε να διαφωνήσεις…!
Σημαντικές στιγμές του live ήταν φυσικά το I Have the Gun, The Bride Ship (από τον ομώνυμο δίσκο του 1989), το αγαπημένο μου Goddess (από το δίσκο/επιστροφή τους, το 2013 American Twilght) και φυσικά τα The Last Dictator (ii και iv) με τα οποία έκλεισε το live. Πολλά κομμάτια δεν ακούσαμε, πολλά θα έπρεπε ίσως να χωρέσουν σε ένα encore αλλά δε θα είχαμε φύγει ακόμα από το Fuzz, μία μέρα μετά που γράφονται αυτές οι γραμμές. Έτσι, για να μας αποχαιρετήσουν επέλεξαν ίσως το ομορφότερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ, το The Dolphins and the Sharks. Πόση μελωδία, πόση ένταση, πόσο συναίσθημα, πόση ομορφιά μπορεί να χωρέσει σε ένα κομμάτι.

“Like a circle, like a ring, there is order in all things
As I open up my eyes to see, you are everything you seem to be
There's nothing to say, you know it anyway
All is in its place as I lean down to tie your lace
Lean down and kiss your face”

Τελειώνει το live, και οι περισσότεροι είχαμε μείνει πραγματικά άφωνοι! Σκέψεις δεκάδες, εικόνες στο μυαλό πολλές, συναισθήματα να ξεχειλίζουν. Με αυτή τη συναυλία, ακούσαμε φρέσκα κομμάτια του παρελθόντος και φτιάξαμε υπέροχες αναμνήσεις για το μέλλον.
Ελπίζω πολύ σύντομα να τους ξαναδούμε!

Υeah! Set List
Sentimental Soul
Hitherto (Cocteau Twins cover)
Above Me
Decades (Joy Division cover)
Sacred Love
Dust Comes Up.

Blaine L. Reininger Set List
Night Air
Un café au lait for Mr. Mxyzptlk
Broken Fingers
Birthday Song
Incubus (Blue Suit)
Jinx
No Tears.

Crime and the City Solution Set List
All Must be Love
Keepsake
I Have the Gun
The Bride Ship
The Free World
Goddess
Six Bells Chime
Steal to the Sea
On Every Train (Grain Will Bear Grain)
The Last Dictator II
The Last Dictator IV
Encore
The Dolphins and the Sharks.

Photos /  Videos: v_era