Για ορισμένους καλλιτέχνες παγκόσμιας εμβέλειας και τεράστιας μουσικής διαδρομής, όπως είναι ο Marc Almond, και μόνο το γεγονός ότι καταφέρνεις να τους δεις live είναι αρκετό να σου δημιουργήσει ευφορία. Όταν μάλιστα αυτός αποδεικνύει έμπρακτα και πάνω στη σκηνή, σε ηλικία 66 ετών παρακαλώ, ότι τίποτα στην καριέρα του δεν έγινε τυχαία, η συνειδητοποίηση του μεγαλείου που ζεις είναι ευκολότερη. Αυτά νομίζω συνοψίζουν τα όσα είδαμε την περασμένη Παρασκευή στο Christmas Theater (που επισκεπτόμουν για πρώτη φορά, για λόγο άλλο, εκτός παρακολούθησης αγώνα μπάσκετ).
Με ακρίβεια δευτερολέπτου -στις 9- και ενώ ακόμα πολύς κόσμος δεν είχε καθίσει και κάμποσοι δεν είχαν καν προλάβει να μπουν στο κτίριο (σκεπτόμενοι το «εδώ είναι Ελλάδα, πότε τηρούνται τα προγράμματα;”) η μπάντα έλαβε τη θέση της. Αμέσως μετά εμφανίστηκε εν μέσω αποθέωσης -απ’όσους έβλεπαν τι γίνεται στη σκηνή- ο Marc και το πάρτι ξεκίνησε.


Βέβαια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής στα πρώτα 5-6 τραγούδια δεν θα έλεγα πως ήταν ακριβώς πάρτυ. Λίγο το ότι ο κόσμος δεν είχε προλάβει να καθίσει, λίγο ότι τα τραγούδια δεν ήταν από τα πιο γνωστά του και…περισσότερο το καθιστό της υπόθεσης, αισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε πολύ καλά. Επίσης στην αρχή αισθανόμουν ότι πίεζε πολύ τη φωνή του με αποτέλεσμα να είναι μεν δυνατή αλλά (καθαρά προσωπική εντύπωση αυτή) έχανε πολύ σε χρώμα, σε εναλλαγές. Δεν ήταν Marc.
Οι ανησυχίες μου όμως γρήγορα διαλύθηκαν. Σιγά-σιγά «λύθηκε» και αυτός και ο κόσμος (που άρχισε να κατεβαίνει κλεφτά σα σιγανό ποταμάκι προς τη σκηνή, προς το «όρθιο») και όλα κύλησαν όπως έπρεπε. H ατμόσφαιρα ζεστάθηκε και o Marc άρχισε να μας μιλάει περισσότερο για κάθε τραγούδι (στοιχεία για το δίσκο και άλλα ιστορίες), να «παίζει» με τους μουσικούς του (πολλά γέλια με τον επι πολλά χρόνια συνεργάτη του, Neal Whitmore -Νeal X, για όσους θυμούνται τη μπάντα Sigue Sigue Sputnik-) και τους δύο συν-τραγουδιστές του. Σταδιακά, τα απλά χειροκροτήματα στο τέλος κάθε τραγουδιού έγιναν συμμετοχή καθ’όλη τη διάρκεια, με τραγούδι, κίνηση, χορό και έτσι η επαφή μπάντας-κόσμου κατέληξε τελικώς να είναι άψογη (και ας περίμενε ο Marc ότι θα ξέραμε λίγους παραπάνω στίχους, απ΄όσους τελικά τραγουδήσαμε! Sorry Marc!).

Το τέλος βρήκε το 90% του κόσμου όρθιο να χορεύει (κάτι που είχε ζητήσει με το που βγήκε στην σκήνη ο Marc), όλους μας να τον αποθεώνουμε και να αισθανόμαστε ότι είδαμε κάτι σπουδαίο και μοναδικό. Ένα γλυκό γίγαντα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής να έρχεται στην Αθήνα, να παίζει 2 ώρες παρά κάτι λεπτά (γεμάτες ώρες, “δε φεύγω από τη σκηνή για να ξαναγυρίσω για encore μετά από πέντε λεπτά, το θεωρώ ψεύτικο”) και στο τέλος, η ευγενική, μαγική αυτή ψυχή, να υποκλίνεται στον κόσμο. Το ξαναγράφω: O Marc Almond υποκλινόταν σε εμάς. Σεβασμός! Μια λέξη που στη σύγχρονη εποχή της correctίλας και της δηθενιάς, της… μ%^κιας βασικά, έχει χαθεί παντελώς. Ο Marc μας την υπενθύμισε!

Y.Γ.1: Επειδή σίγουρα όσοι διαβάζετε και δεν ήσασταν εκεί θα θέλατε να μάθετε και μερικά στοιχεία για το set list (παρακάτω η λίστα, ελπίζω να μην έχασα κάποιο), να πούμε τα εξής:
Φυσικά και είπε το Something's Gotten Hold Of My Heart, που ο Almond αφιέρωσε στον αποθανόντα το 2006, Gene Pitney (που αυτός το πρωτοέκανε γνωστό το 1967 και με τον Almond σε νέα έκδοση το έκαναν τεράστια επιτυχία 20 χρόνια μετά) και ζήτησε να το τραγουδήσουμε όλοι μαζί. «O Gene θα ήθελε να σας ακούσει να το τραγουδάτε» είπε.
Φυσικά και ακούσαμε το The Days of Pearly Spencer (τη διασκευή στο κομμάτι του David McWilliams του 1967, που ο Marc έκανε μεγάλη επιτυχία το 1992) με την εκπληκτική μελωδία με βιολί, και τον «μαγικό χορό» του Marc.
Ναι, στο set υπήρξε και το υπέροχο A Lover Spurned και η υπέροχη μπαλάντα Hollywood Forever, συνοδεία μόνο του πιάνου.
Ακούσαμε και πιο πρόσφατες συνθέσεις όπως το Golden Light από το περσινό Things We Lost.
Ακούσαμε και το Βlack Heart, που είναι…μόνιμη Ελληνική παραγγελιά.
Προφανώς και, εκεί προς το τέλος δεν έλειψε και το Tainted Love (από την καριέρα του στους Soft Sell, διασκευή στο κομμάτι της Gloria Jones του 1964, που το έκαναν hit και hot το 1981) που το τραγουδούσε εναλλάξ με την κοπέλα και τον άντρα που έκαναν τα δεύτερα φωνητικά καθ’όλη τη διάρκεια του live. Φωνάρες και δυστυχώς δεν συγκράτησα τα ονόματά τους.
Ακούσαμε και το αγαπημένο μου, το θεϊκό Tears Run Rings.

“ Don't look up at me with your innocent smile
When the bed is burning around my head
When a war breaks out, it'll be no surprise
Your unforgettable smile, your unforgettable lies
And I've gotta start running to make my start
We've gotta get together before we fall apart”.

Y.Γ. 2: Δεν είναι ωραία τα καθιστά live. Ευτυχώς που τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αργά ή γρήγορα σηκωνόμαστε όλοι και γίνεται όπως πρέπει η συναυλία για τον κόσμο, τους καλλιτέχνες, την μπάντα και τη φάση. Αυτό!

Marc Almond Set List
Ι’m The Light
Black Sunrise
The Stars we Are
Bitter Sweet
My Hand Over My Heart (όπου έσκασε στα γέλια στην αρχή και το έπιασε από την αρχή εν μέσω χειροκροτημάτων)
Under Your Wing (το προλόγισε λέγοντας ότι είναι ένα κομμάτι από τον δίσκο μου Stranger Things που πολλοί πλέον το μπερδεύουν με το ost της σειράς)
Moonbathe Skin
Burn Bright
Hollywood Forever
Golden Light
Child Star
Trashy
My Love
Purple Zone
Vision
Something Gotten Hold of My Heart
Βedsitter
Black Heart
A Lover Spurned
The Days of Pearly Spencer
Tears Run Rings
Jacky
John, I’m Only Dancing
Tainted Love
Say Hello, Wave Goodbye.

Photos/videos: v_era