H εξιστόρηση όσων ζήσαμε στο live των Osees στο Παρίσι, είναι κατά κάποιο (ή, πιο σωστά, κατά απόλυτο τρόπο) συνδεδεμένη με το κείμενο για το φετινό La Route Du Rock (Saint Malo, Βόρεια Γαλλία), που παραβρεθήκαμε λίγες μέρες νωρίτερα. Είναι συνέχεια τόσο γιατί τα δύο live τα ζήσαμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, όσο και γιατί η αγαπημένη μας μπάντα της τρίτης μέρα του φεστιβάλ, που δεν καταφέραμε να παραβρεθούμε, εμφανίστηκε ξανά μπροστά μας στο Παρίσι, σαν ένα περίεργο παιχνίδι της τύχης. Η συγκυρία ήταν τέτοια που δε γινόταν να χαθεί η ευκαιρία και το τελικό συναίσθημα του να βλέπεις τους Osees εκτός festival (άρα περισσότερο χρόνο), ήταν μαγικό!

Πέραν από μαγικό ήταν και απόλυτα χορταστικό. Γιατί τόσο οι Οsees όσο και οι Γάλλοι που προηγήθηκαν ( Guadal Tejaz) τα έδωσαν πραγματικά ΟΛΑ, και η κάθε μπάντα με τον τρόπο και τον ήχο της, κατάφεραν να ξετρελάνουν το πολύ ενθουσιώδες κοινό.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το venue (Cabaret Sauvage) είναι ένας καταπληκτικός, φουτουριστικός και ταυτόχρονα vintage ύφους χώρος. Βρίσκεται μέσα σε ένα μεγάλο πάρκο (La Villete) στο Βορειοδυτικό τμήμα του κεντρικού Παρισιού, που το διασχίζει ένα κανάλι (Saint Dennis) του Σηκουάνα. Εξωτερικά είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κατασκευή, απόλυτα ταιριαστή με το περιβάλλον που το περιτριγυρίζει. Εσωτερικά, είναι ένας κυλινδρικός χώρος που μοιάζει με τσίρκο, διαμορφωμένος με τέτοιο τρόπο ώστε ο κόσμος να μπορεί να δει πολύ καλά τη σκηνή από κάθε σημείο του. Γύρω-γύρω, κυκλικά επί του τοίχου του δηλαδή, υπήρχαν και λίγα τραπέζια για αυτούς που θα επέλεγαν να δουν κάποιο live ή άλλο θέαμα, καθιστοί. Κάτι που δεν γινόταν και δεν ήταν καν προς συζήτηση να γίνει στο εν λόγω live. Οι δύο μπάντες ήρθαν με τρομερή διάθεση να μην αφήσουν τίποτα όρθιο, κανέναν να κάτσει ή να μην κουνηθεί.
(Παρακάτω θα δείτε κάποιον να κάθετε, αλλά, μάλλον ήξερε τι τον περίμενε και μάζευε δυνάμεις...)

Τους Guadal Tejaz προφανώς και δεν τους ξέραμε. Οπότε ήταν όλα έκπληξη για εμάς. Τόσο η σκηνική παρουσία της μπάντας από τη Ρεν, όσο και οι post punk/noise και electro/fusion μουσικές τους, ήταν κάτι νέο και πολύ-πολύ ευχάριστο. Το καλό επίσης ήταν πως και δικό τους κοινό φαίνεται πως είχαν, αλλά και ο κόσμος (που ήρθε για τους Osees) κατά σημαντικό ποσοστό ήρθε από νωρίς και τους γούσταρε πολύ. Έτσι το live είχε πολύ ένταση και κέφι, το ένα crowd surfing διαδεχόταν το άλλο και ο χορός που μας παρέσυρε ο frontman Morgan Guillou, ήταν αδιάκοπος και διαρκώς αυξανόμενης έντασης. Οι "ρομποτικές" κινήσεις του, έφερναν λίγο στους χορούς του Ian Curtis, που έκαναν ωραία αντίθεση με το χαμό που γινόταν από τους υπόλοιπους μουσικούς που εναλλάσσονταν σε synths, ντραμς, μπάσο/κιθάρα. Πέρσι κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους και τα περισσότερα κομμάτια που ακούσαμε ήταν από αυτόν. Ο τίτλος του είναι Noche Triste και σύντομα θα διαβάσετε την άποψή μας για αυτόν.

Ακούσαμε πρώτο-πρώτο το Melanesotypus και αμέσως μας πέρασαν το μήνυμα ότι θα περνάγαμε καλά. Έντονοι ρυθμοί, synths και κιθάρες να εναλλάσσονται στον πρωταγωνιστικό ρόλο, πολύ πειστικά φωνητικά και κοινό που χτυπιόταν από την πρώτη νότα. Γρήγορα μας γύρισαν στο 2019 και το ντεμπούτο τους, Cóatlipoca, όπου ακούσαμε το Carajo ενώ με το bea-tάτο και (όπως λέει και το όνομά του)kraut rock ύφους, Krautoxic δεν έμεινε άνθρωπος που δε χόρευε. Ξαφνικά το πράγμα έγινε πιο αργόσυρτο και σκληρό με το Yolia, όμως σύντομα επέστρεψαν στο ρυθμικό/electro/indie Valley of Hate που είναι από τα καλύτερά τους κομμάτια σίγουρα, μαζί με το επόμενο που ακούσαμε (Hernán Cortez) που είναι και εναρκτήριο στον περσινό τους δίσκο. Λίγο πριν το τέλος περάσαμε σε industrial/ελαφρώς gothic ηχοχρώματα, με το Yolteoti και μας άφησαν με το μεγαλειώδες space rock ύφους Autistyx Daze. Φοβερή μπάντα και ασύλληπτα ζωντανό κοινό που έπαιρνε και να έδινε ενέργεια. Με έκανε να αναρωτιέμαι: “Αν με αυτούς κάναν έτσι, μετά τι έχει να γίνει;”

Guadal Tejaz Set List
Melanesotypus
Cóatlipoca
Carajo
Krautoxic
Υolia
Valley of Hate
Hernán Cortez
Yolteoti
Autistyx Daze

Hδη ο ενθουσιασμός ήταν στο full και οι μπλούζες όλων ήταν ιδρωμένες και έτοιμες να…γίνουν κασκόλ. Αυτό που υποπτευόμουν ότι θα εκτιλισσόταν μπροστά μας με έκανε με τρόπο (χωρίς να πολύ-θέλω να δείξω την ηλικία μου και τα πιθανά αρθριτικά που αρχίζουν να χτυπάνε την πόρτα), να κινηθώ λίγο πιο πίσω από τις πρώτες σειρές. Σε σημείο που και θα έβλεπα τέλεια και θα μου έμενε και κάνα κόκκαλο στο τέλος. Wise Move!

Οι Οsees βγήκαν στη σκηνή και επικράτησε πανζουρλισμός από τα περίπου 850-900 άτομα που βρέθηκαν και σχεδόν γέμισαν το χώρο. Φυσικά το πρώτο που εντυπωσιάζει πάντα στα live της μπάντας δεν είναι άλλο από τους δύο ντράμερ και τα δύο σετ ντραμς. Είναι πραγματικά σουρεαλιστικός ο συγχρονισμός τους! Paul Quattrone και Dan Rincon τα δίνουν όλα και είναι αδιανόητη η δύναμη με την οποία φορτίζουν κάθε τραγούδι. Ο ιδρυτής, ηγέτης και τραγουδοποιός των Καλιφορνέζων βασιλιάδων του garage ήχου John Dwyer, ήταν βέβαια αυτός που έδινε το σύνθημα για τον οδοστρωτήρα που πέρναγε από πάνω μας μετά από κάθε τραγούδι.

Ξεκίνημα με το power surf … υπερθέαμα I Come from the Mountain, έτσι για να μας θυμίσουν με το καλημέρα τι έχουμε να…περάσουμε. The Static God και δεν έμεινε τίποτα όρθιο αφού το κοινό -και ιδιαίτερα οι νεότερης ηλικίας που βρίσκονταν μπροστά και ήταν περιέργως πάρα πολλοί- πέταγε κυριολεκτικά. Tidal Wave σε πιο ήπιους, χορευτικούς πάντα, ρυθμούς και Rogue Planet για όποιον νόμιζε ότι θα χαλαρώναμε. Το αγαπημένο μου Chem-Farmer / Nite Expo (δείτε το video παρακάτω), δεν θα μπορούσε να λείπει και μετά από αυτό άρχισα να μην πολυαισθάνομαι τα πόδια μου από το χορό. Withered Hand για να βεβαιωθώ ότι έπρεπε να πάω για μια μπύρα μπας ενυδατωθώ και αναπληρώσω δυνάμεις.

Με το ποτήρι στο χέρι προσπάθησα να ηρεμήσω λίγο και να «παρακολουθήσω» το Toe Cutter - Thumb Buster, όμως το Animated Violence, από ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ (από τα περίπου 26-27 της μπάντας), το Orc του 2017, δε με άφησε να "ησυχάσω". Ακολούθησαν καμιά δεκαριά ακόμα τραγούδια αλλά πραγματικά έχασα το μέτρημα και τη δυνατότητα να τα θυμάμαι.
Το live ήταν πραγματικά καταπληκτικό, από τα πλέον αξέχαστα που έχουμε βρεθεί και με τα πλέον συμμετέχοντα κοινά που έχω δει. Φυσικά από τη συναυλία μου έμεινε το πόσο καταπληκτική, αστείρευτη, δυνατή μπάντα είναι οι Osees (οι The Oh Sees ή OhSees…αυτοί τελοσπάντων…) πάνω απ’όλα. Όμως κρατάω και κάτι άλλο: Το κοινό (και σε αυτό το live άλλα και σε αυτό που είδαμε δύο μέρες πριν στο Saint Malo) ήταν τρομερό. Συμμετείχε κάθε στιγμή, χόρευε, έκανε συνεχώς crowd surfing και το σημαντικότερο…ο μέσος όρος ηλικίας ήταν χαμηλός, πολύ χαμηλότερος από τις αντίστοιχες συναυλίες στην Ελλάδα. Έμεινα με την απορία λοιπόν, γιατί στην Ελλάδα η νεολαία -ή έστω μέρος αυτής- δε βρίσκεται στα live που επιλέγω να πάω (King Gizzard, Viagra Boys, Osees).

Δεν μπορώ να βρω απάντηση πέραν των κάτωθι δύο:
1. Στην Ελλάδα οι 17-25 δεν έχουν λεφτά για να πάνε σε live.
2. Trap και μπουζούκια…
Δεκτές προτάσεις για οποιαδήποτε άλλη εξήγηση…

Osees (μέρος του) Set List
I Come from the Mountain
The Static God
Tidal Wave
Rogue Planet
Chem-Farmer / Nite Expo
Withered Hand
Toe Cutter - Thumb Buster
Animated Violence
.
.
.
.
and more…

Photos/videos: v_era

Για ακόμα μια φορά να ζητήσουμε συγνώμη για τον παραμορφωμένο ήχο στο βίντεο των Guadal Tejaz (η "αγκαλιά" με τα ηχεία δημιουργεί προβλήματα...).