Ένα ακόμα Sliding ταξίδι εκτός Ελλάδας. Όπως όλα τα ταξίδια, έτσι και αυτό δε θα μπορούσε παρά να συνοδευτεί από ένα μουσικό festival. Τι Sliding θα ήταν άλλωστε; Φέτος ο κλήρος έπεσε στη Βόρεια Γαλλία, συγκεκριμένα στη Βρετάνη, και το La Route Du Rock. Δεν ήταν ακριβώς κλήρος, γιατί όταν είδαμε τα ονόματα που εμφανίζονταν πάθαμε μία σχετική πλακάρα. Πολλά και διάφορα θα σας πούμε τόσο για το μέρος, το πως να πάτε το τι να περιμένετε και φυσικά θα περιγράψουμε και τη -δυστυχώς μόνο- μία μέρα του festival (τη 2η) που βιώσαμε. Ελπίζουμε να σας φανεί ενδιαφέρον και χρήσιμο για μελλοντικές εξορμήσεις.

Καταρχάς να πούμε λίγα πράγματα για το μέρος που γίνεται το live. Το festival διεξάγεται στη Βόρεια Γαλλία, στην περιοχή της Βρετάνης. Εμείς μείναμε στο Saint-Malo, που είναι η πιο κοντινή μεγάλη πόλη στην ευρύτερη περιοχή του festival. Πήγαμε με τραίνο από το Παρίσι και γυρίσαμε με λεωφορείο που είναι πολύ φτηνότερο αλλά και πολύ πιο χρονοβόρο. Το La Route Du Rock, γίνεται μέσα στο δάσος, καμιά 20αρια χιλιόμετρα από το Saint-Malo. Το τελευταίο είναι ένα υπέρ-τουριστικό αλλά/και πανέμορφο μέρος, κάτι σαν το Ναύπλιο στο αρκετά πιο μεγάλο. Έχει πολύ εκτεταμένη και καλοδιατηρημένη παλιά πόλη (παρά το βομβαρδισμό που έφαγε στον 2ο παγκόσμιο... Χρειάστηκαν άλλωστε 12 χρόνια ώστε η πόλη να ξαναγίνει λειτουργική και πανομοιότυπη με την παλιά), περιστοιχισμένη από ψηλά τείχη στα οποία μπορείς να ανέβεις και να αγναντεύεις τόσο εντός όσο και εκτός της πόλης. Ο πληθυσμός της είναι περίπου 50 χιλιάδες αλλά τον Αύγουστο γίνεται σίγουρα πενταπλάσιος. Βρέχεται από το Μάγχη και έχει μεγάλη ιστορία πειρατικής δραστηριότητας, γι’ αυτό και παντού θα δείτε να "παίζει" το πειρατικό θέμα. Τότε ζούσε από την πειρατεία, σήμερα βέβαια αυτό απλώς είναι ένα σύμβολο, γιατί ζει κατά πολύ από τον ελιτίστικο τουρισμό που το λες και μια μορφή…πειρατείας αν κρίνω από τις τιμές (10 ευρώ για μια βαρελίσια μπύρα).
Αυτά για την πόλη(κάποια στιγμή θα υπάρξει Sliding Travellers για αυτό). Πάμε στα του φεστιβάλ και ξεκίνημα με τα δύσκολα. Όσα μέρη έχουμε επισκεφτεί για φεστιβάλ, συνήθως αυτό είναι σημαντικό event για την πόλη, είτε σε μικρή όπως το Κατοβίτσε, είτε σε μεγαλύτερη όπως το Tορίνο. Στο Saint-Malo, πουθενά δεν έβλεπες κάτι που να σε ενημερώνει ότι στα 15-20 χλμ έχει φεστιβαλάρα με παγκόσμιες ονοματάρες, και μάλιστα στην 31η χρονιά του. Έτσι κατευθυνθήκαμε στο γραφείο τουριστικών πληροφοριών που ευτυχώς δεσπόζει έξω από την κεντρική είσοδο της παλιάς πόλης. Ανακούφιση γιατί είδαμε τεράστια αφίσα για το φεστιβάλ αλλά μάταια! Ταχύτατο ξενέρωμα, αφού κανείς δεν ήξερε να μας πει πότε και από που ξεκινά το ρημαδιασμένο shuttle bus, ούτε την προηγούμενη του live -όπου πρωτορωτήσαμε- ούτε καν την ίδια μέρα του φεστιβάλ. “Ρε (καθολικέ) χριστιανέ, σου άφησα 24 ώρες να μάθεις που σταματάει το βουμ-βουμ, χαμπάρι εσύ;” είπα από μέσα μου σε άψογα Ελληνικά - «γαλλικά». Μας έστελναν στο περίπου, «κάπου μετά τη στάση που βλέπετε», «δίπλα στο roundabout»… κάπου εκεί. Με τα πολλά, και αφού η ώρα πέρασε αρκετά, τόσο ώστε το πρώτο όνομα να ετοιμάζεται να ανέβει στη σκηνή και εμείς ακόμα να είμαστε στο ψάξιμο, βρέθηκε η έρμη η στάση. Έτσι, για να ξέρετε και να μη βλαστημάτε σε 2-3 γλώσσες όπως εμείς: Το λεωφορείο κάνει στάση λίγο εκτός της κεντρικής εισόδου της παλιάς πόλης (200-300 μέτρα). Περνάτε τη γέφυρα, φεύγοντας από την από αυτήν, και αν είστε τυχεροί θα πετύχετε και κόσμο στην ουρά να περιμένει (και κάποια διακριτικότατα banners). Μη, επαναλαμβάνω, μη ρωτήσετε στο tourist info. Δεν «το’χουν»…

Μετά από 35-40 λεπτά το λεωφορείο σας αφήνει κάνα χιλιόμετρο από την κεντρική είσοδο του φεστιβάλ. Περνάτε μέσα από καταπράσινα λιβάδια, πετυχαίνετε αγελαδίτσες να βοσκούν, προχωράτε σε δρομάκι περιστοιχισμένο από ψηλά δέντρα και φτάσατε. Εμείς όσο περπατάγαμε προς το χώρο του festival αλλά και κατά τον έλεγχο εισιτηρίων, προσκλήσεων κ.ο.κ (χρειάστηκε αρκετός χρόνος, αλλά στη Γαλλία το έχουν αυτό, όλα κυλάνε αργά στον τομέα του service), χάναμε μέρος του live των Dry Cleaning αλλά μικρό το κακό: Βαρετούτσικοι, μα το περιμέναμε καθώς τους είχαμε δει και πρόσφατα στην Ελλάδα. Πάντως, προλάβαμε το τέλος του set που μάλλον ήταν και το πλέον ενδιαφέρον και για να μην είμαι άδικος, έχουν μερικά καλά κομμάτια. Eυτυχώς, φρόντισαν να τα τοποθετήσουν στο τέλος του set! Unsmart Lady με το Sonic Youthικό riffακι και τον αργόσυρτο ρυθμό, Scratchcard Lanyard, πιο ρυθμικό και με post-punk riff να το διατρέχει καθ’όλη τη διάρκεια του. Φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει το πλέον catchy κομμάτι τους, το Magic of Meghan που οκ, είναι απίστευτη κομματάρα με φανταστικό κιθαριστικό riff που ξεσήκωσε και το γαλλικό κοινό. Έριξαν ρυθμούς με το jazzy Anna Calls from the Arctic και μας αποχαιρέτησαν. Ήταν ΚΑΛΑ...! Άλλωστε, όταν είσαι διακοπές όλα είναι καλά, μέχρι και οι Dry Cleaning…! (δυστυχώςλόγω της αργόσυρτης διάθεσης για να μας παραχωρήσουν το διαπιστευτήριο προκειμένου να υπάρχει θέμα με την camera στο χώρο, δεν καταφέραμε να έχουμε αρκετές φωτος ή κάποιο video από την συγκεκριμένη μπάντα)

Διακοπή και ευκαιρία για ξεδίψασμα. Βέβαια όπως είπαμε το service σε καμία περίπτωση δεν είναι το ατού των Γάλλων. Ουρές τρελές που δεν δικαιολογούνταν καθώς τα bars ήταν ουκ ολίγα. Ο λόγος ήταν οι ρυθμοί των εργαζόμενων, η κουβεντούλα μεταξύ τους αλλά και με κόσμο από τις μακρόσυρτες ουρές, γεγονός που δεν έδειχνε να πολυενοχλεί τους παραβρισκόμενους. Σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή: “βρε μπας και εμείς το έχουμε δει λάθος το πράγμα; Γενικώς, στις δουλειές μας, στις ζωές μας, μήπως στην Ελλάδα (στην Αθήνα, πιο συγκεκριμένα), για ένα περίεργο λόγο έχουμε παραγίνει γρήγοροι, αγχώδεις, απαιτητικοί, εκνευριστικοί και εκνευρισμένοι”; Παίζει...

Tέλος πάντων, καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά και μπύρα δεν έλεγε να έρθει σε επαφή με τα διψασμένα μου χείλη, εμφανίστηκε ανακοίνωση πως οι Viagra Boys δεν θα εμφανίζονταν τελικά (είχαμε δει μία σχετική ανακοίνωση στο facebook όσο ήμασταν στο λεωφορείο, χωρίς όμως εκεί να διευκρινίζεται ακριβώς αν θα γινόταν αντικατάσταση ή όχι), και στη θέση τους θα βλέπαμε τους Squid, που τους φώναξαν άρον-άρον να καλύψουν το κενό. Λυπήθηκα αρχικά, όμως η εμφάνιση των Squid με έκανε γρήγορα να το ξεχάσω. “Hello, We are…not Viagra Boys” ήταν ο τρόπος που ο ντράμερ και βασικός τραγουδιστής της μπάντας Ollie Judge, έκανε την παρουσίαση τους στο κοινό, προκαλώντας βεβαίως το γέλιο. Τα πέντε μέλη στοιχήθηκαν σε σειρά, πολύ μπροστά στη σκηνή και κοντά στο κοινό, με τον ντράμερ να βρίσκεται στο μέσον. Η υποδοχή του κοινού ήταν απίστευτή, εντελώς απρόσμενη ακόμα και για τους ίδιους. Ενδεικτικά, είπαν 1-2 φορές πως «εμείς θα ήμασταν στα σπίτια μας τώρα, ή στην καλύτερη στο στούντιο, και ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε τόσο ευρύ και ενθουσιώδες κοινό».

Το crowd surfing καθ’όλη τη διάρκεια του set πήγαινε σύννεφο. Φαίνεται πως είναι μόδα στη Γαλλία, πολύ περισσότερο απ’ότι στην Ελλάδα γιατί σε όλα τα live, πλην των Dry Cleaning, είχαμε και από 5-6 «surf συμβάντα». Από το set τους των 7 ή 8 κομματιών, που μου άρεσε στο σύνολό του, ξεχώρισα τα Swing (in a Dream), το G.S.K με το jazzy feeling, τη διασκευή στο Sports των Viagra Boys και το ρυθμικό και groovy αρχικά Narrator που εξελίσσεται σε ένα επικό fuzz ξέσπασμα, ένα μεθυστικά τέλειο τζαμάρισμα. Καταπληκτικό live από τους Άγγλους, στο οποίο δε σταματήσαμε να χορεύουμε δευτερόλεπτο και μας έκανε να ξεχάσουμε το ότι άλλη μπάντα περιμέναμε και άλλη είδαμε. Μακάρι να τους ξανασυναντήσουμε και στην Ελλάδα σύντομα, σε κλειστό χώρο κατά προτίμηση. Nα σημειώσω εδώ πως ο φετινός τους δίσκος O Monolith είναι δισκάρα και φυσικά συντομα θα διαβάσετε κριτική από εμάς σύντομα.

Ένα από τα καλά του φεστιβάλ ήταν ότι οι δύο σκηνές βρίσκονταν πολύ κοντά, στην ουσία η μία απέναντι από την άλλη. Σε 4-5 λεπτά μπορούσες, με μπόλικο σπρώξιμο, να βρεθείς από το ένα κάγκελο στο άλλο, κάτι που περίπου καταφέραμε προκειμένου να δούμε τους Gilla Band, την πλέον φασαριόζικη μπάντα της ημέρας, από το κάγκελο σχεδόν.

Το ότι το κοινό της Βόρειας Γαλλίας ήταν πολύ θερμό το καταλάβαμε νωρίτερα. Εδώ όμως το ζήσαμε για τα καλά και αρκεί να πω πως από το κοπάνημα στις πρώτες 10-15 σειρές, αλλού ξεκινήσαμε το live και αλλού βρεθήκαμε μετά το τρίτο τραγούδι. Καταλήξαμε έτσι να δούμε την μπάντα από κάπως πιο πίσω (μετά τη 15η περίπου σειρά) απ’όσο θα θέλαμε, αλλά χαλάλι γιατί και εκεί μας ξεκούφανε μια χαρά (μην ξεχάσετε να δείτε το video παρακάτω για να μπείτε στο κλίμα για τα καλά). Οι Ιρλανδοί ήταν ένας δυναμίτης, μια σιδερένια μπάλα που γκρέμιζε τα πάντα στο πέρασμα της. Post punk και noise, ιδανικά αναμεμιγμένα, με βασικό χαρακτηριστικό την heavy, επιμελώς άγουρη, ακατέργαστη φωνή του Dara Kiely, με τα 2 μικρόφωνα την περισσότερη ώρα. Το ρυθμικό κομμάτι τους ήταν πολύ στιβαρό, όμως η κιθάρα της «ήρεμης δύναμης» τους, του κιθαρίστα Alan Duggan τα έκανε όλα άνω-κάτω.

Όχι πως το κοινό ήθελε πολύ για να τα «σπάσει» όλα. Μιλάμε για πολύ χορό, πολύ κοπάνημα, αδιανόητα πολύ crowd surfing. Είχα χρόνια να ζήσω κάτι τέτοιο, πόσω μάλλον σε festival και ανοιχτό χώρο, που όσο να’ναι, τα πράγματα είναι λίγο πιο χαλαρά. Στην Ελλάδα για κάποιο περίεργο λόγο το κοινό παρά είναι ήσυχο στα live. Αυτό σκέφτηκα, το καταγράφω και απλώς ελπίζω να ήταν τυχαίο και να μου δημιουργήθηκε λάθος εντύπωση.
Το ηφαίστειο των Gilla Band έσκασε από νωρίς, από το άνοιγμα με το μανιασμένο Fucking Butter -από τον δίσκο Holding Hands with Jamie (2015)- τότε που ακόμα άκουγαν στο όνομα Girl Band. Ακολούθησε το σκληρό, βαρύ και ασήκωτο Lawman που μου θύμισε πολύ τους Girls Vs Boys (συναυλιακό απωθημένο γαρ). Post Ryan για λίγο πιο…electro ατμόσφαιρα αλλά μη φαντάζεστε ότι…έπεσε το πριόνι. Εδώ, μου ήρθε άλλο συναυλιακό απωθημένο στο μυαλό καθώς θύμισαν πολύ έντονα LCD SOUNDSYSTEM. Ακολούθησε κι άλλη φασαρία (όπως με το De Bom Bom) και γενικώς μπορούμε να μιλήσουμε για το πλέον «δεν αφήνω τίποτα όρθιο» live του καλοκαιριού μας.

Κανά 5λεπτο πριν το τέλος του live φύγαμε προς την άλλη σκηνή, για να προλάβουμε με αριστοτεχνικές κινήσεις μπύρα (τα είπαμε, προβληματικό service κλπ) και κάγκελο. Σχεδόν τα καταφέραμε (δεύτερη σειρά) και οι M83 ήταν μπροστά μας. Είχαμε ακούσει τα καλύτερα για το live τους στην Αθήνα και ανυπομονούσαμε να δούμε την full band αλλά και electro ατμόσφαιρα που φτιάχνουν. Επιβεβαίωσαν απόλυτα τις προσδοκίες μας.

Δεν ξέρω αν ήταν οι μπύρες, η τσίτα από τα 2 προηγούμενα φανταστικά και υπέρ-χορευτικά live, αλλά οι M83 αισθάνθηκα ότι ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την ώρα. Electronica, πολύ beat αλλά μαζί με σπαρταριστές κιθάρες, ντραμς να συμπληρώνουν υπέροχα τoν ηλεκτρονικό ρυθμό και πολλές φορές να τον υπερνικούν. Ήταν ένα πολύ έντονο live, το Γαλλικό κοινό φαίνεται να αγαπά πολύ τους συντοπίτες του, με αποτέλεσμα να είμαστε για πολύ ώρα στον…αέρα. Πολλά τα καλά κομμάτια όμως δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην πιο ανατριχιαστική μπαλάντα μου των τελευταίων -πολλών- χρονών, το Wait. Ακριβώς επειδή είναι αργό κομμάτι δεν περίμενα να το παίξουν και δεν θα πω περισσότερα πέραν του ότι χαίρομαι απίστευτα που το άκουσα, το έζησα, live. Τhe Sliding way…!

Κατά τα λοιπά, το set περιλάμβανε πολλές υπέροχες στιγμές, και η ενέργεια που έβγαινε από τον Anthony Gonzalez και την παρέα του, μεταφερόταν στο κοινό σε απόλυτο βαθμό. Oceans Niagara, We Own the Sky, Noise, Solitude, Midnight City και η λίστα με το χορευτικό πανηγύρι δεν τελειώνει. Είχα να αισθανθώ έτσι από την ιερή εκείνη ημέρα που είδα τους Underworld (ok, Underworld δε θα γίνει ποτέ, κανένας, αλλά οι M83 είναι σε καλό δρόμο…).

Η μεγάλη ώρα πλησίαζε. Το θέμα είναι ότι είχε πλησιάσει τόσο η μεγάλη πείνα όσο και η μεγάλη κούραση (οκ, είμαστε και κάποιας ηλικίας πανάθεμά μας). Την πεινά για πλάκα την κάναμε στην άκρη («τσιμπάμε κάτι στο τέλος μωρέ, ό,τι έχει μείνει»… τώρα το τί θα είχε μείνει από την επέλαση 15.000 κόσμου σε καμία 15αριά-καλά- φαγάδικα δεν ξέρω…), με την κούραση έπρεπε να κάνουμε μία υπομονή. Η μπάντα-φαινόμενο της εποχής μας, οι βασιλιάδες King Gizzard & The Lizard Wizard σε λίγο θα ήταν μπροστά μας. Μα είναι να τρελαίνεσαι…”ρε μάνα μου, θα έχεις τους King Gizzard στο festival που γίνεται 20 λεπτά από την πόλη σου και δε θα έχεις αφίσες παντού; Δε θα ξέρεις να μας πεις που είναι η στάση του λεωφορείου για το live; Πας καθόλου καλά;” Σκεφτόμουν έχοντας νεύρα και εύλογες απορίες.

Για τους King Gizzard τι να πρωτοπούμε; Καμιά εικοσιπενταριά -καλοί έως φανταστικοί- δίσκοι μέσα σε 11 χρόνια (ασύλληπτο νούμερο), δικιά τους εταιρεία παραγωγής, δικό τους festival, ενασχόληση σε κάθε άλμπουμ με 4-5 διαφορετικά είδη. Και όλα αυτά, όχι από το κέντρο της Ευρώπης, αλλά από την 3η μεγαλύτερη Ελληνική -εκτός συνόρων- πόλη σε πληθυσμό, τη Μελβούρνη. Down Under Τέρατα.

Η εμφάνιση τους έφερε ένα πανζουρλισμό στο κοινό. Τα χτυπήματα στις πρώτες σειρές είχαν ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα ενώ ένας μεθυσμένος 25χρονος γάλλος, κοπανιόταν με δύναμη πάνω μου επί πολύ ώρα. Με έλουσε με μία κανάτα μπύρας κάπου στο τρίτο κομμάτι, γύρισα να του «ζητήσω το λόγο» όμως ήταν 140 κιλά και 1,95μ και αποφάσισα να δώσω τόπο στην ελληνική μου οργή…! Ξεκίνησαν με το The Dripping Tap και για περίπου μιάμιση ώρα βρισκόμασταν στο αέρα. Είναι καταπληκτική η άνεση τους στη σκηνή, ο τρομερά γεμάτος ήχος τους, οι εναλλαγές στα μουσικά είδη, τα τζαμαρίσματα. Ακούσαμε (αυτά που μου έμειναν εμένα περισσότερο) και τα Evil Death Roll, Magenda Mountain, Planet B. Σε αρπάζουν και σε κάνουν δικό τους για όσο είναι πάνω στη σκηνή. Δε συζητάμε καν το ότι δεν υπήρξε ούτε καν σκέψη ούτε και χρόνος για κινητά, φωτογραφίες και χαζομάρες. Δεν υπάρχουν αυτά.

Το set έκλεισε με εμάς κάθιδρους αλλά με ανάγκη να ακούσουμε κι άλλα κομμάτια. Τσάμπα φώναζα σαν τον… «περίεργο τύπο που μας ζαλίζει με τις παραγγελιές του» για να ακούσουμε το Gaia (έτσι κι αλλιώς το set τους το αλλάζουν συνέχεια, «χάθηκε ο κόσμος να το παίξετε, τόσα χιλιόμετρα κάναμε ρε αδέρφια…»). Τα δύο τελευταία ήταν από τον φετινό, εξαιρετικό επίσης, δίσκο PetroDragonic Apocalypse. Supersell και φυσικά το Gilla Monster που τα έδωσαν όλα. Φοβερή μπάντα. Οφείλω να παραδεχτώ πως όταν τους είχα πρωτοακούσει δεν μου πολυάρεσαν. Κατανοώ μάλιστα όσους λένε πως κάποια από τα τραγούδια τους μοιάζουν αρκετά. Όμως έχουν τόσο μεγάλη παραγωγή που κάπου ίσως να είναι φυσιολογικό. Επίσης, ασχολούνται με τόσα πολλά είδη, τα ανακατεύουν, τα διαστρεβλώνουν, τους αλλάζουν τα φώτα κυριολεκτικά που δεν γίνεται τελικά να μην τους αγαπήσεις. Ανυπομονώ να τους ξαναδώ live και με καλύτερο service στις μπύρες…

Στεναχωριόμασταν λίγο που δεν θα επιστρέφαμε και την επόμενη, για την τρίτη μέρα του festival, όμως είχαμε καλή καβάντζα: Tην βασικότερη μπάντα, αυτή που θέλαμε να δούμε περισσότερο απ’όλες, τους OSees, θα τη βλέπαμε λίγες μέρες μετά (έρχεται review), στο Παρίσι. Ήταν ξεκάθαρο ότι μας ακολουθούσαν όπου πηγαίναμε…!
Vive La Route Du Rock!

Photos / videos: v_era
(Δυστυχώς το "κάγκελο" παραμόρφωσε τον ήχο στο video των King Gizzard και των Squid και ζητάμε συγνώμη γι αυτό)