Το περασμένο Σάββατο η Αθήνα και ο κόσμος του σκληρού ήχου έζησε μία πολύ δυνατή βραδιά την οποία θα θυμάται για καιρό. Τόσο το κοινό που γέμισε το Arch Club όσο και οι μπάντες, ήταν φανερό πως πέρασαν πολύ καλά και αυτό που μένει είναι σίγουρα η (για άλλη μια φορά) παγίωση της αντίληψης ότι ο σκληρός ήχος μας πάει πολύ. Πασιφανές βέβαια και φάνηκε και το Σάββατο, πως σε όλα τα παρακλάδια του (doom, post και black metal, post rock κ.ο.κ), η χώρα μας έχει πολύ μα πολύ δυνατούς εκπροσώπους.

Σημαντική προυπόθεση για να γίνονται όλα αυτά είναι να υπάρχει η στήριξη του κόσμου αλλά και οι χώροι για να γίνονται live. Μιλώντας για χώρους, ήταν η δεύτερη φορά που ως Sliding Backwards βρεθήκαμε στο Arch (πριν λίγες μέρες καλύψαμε το live των FRONT242), αλλά ήταν η πρώτη που προσωπικά βρέθηκα εκεί. Οι εντυπώσεις μου ήταν οι καλύτερες, τόσο σα χωρητικότητα όσο και σα στήσιμο του χώρου, και το πιο σημαντικό, στο θέμα του ήχου όπου η απόδοση ήταν εξαιρετική. Έμαθα μάλιστα ότι το μαγαζί παλαιότερα λεγόταν Αρχιτεκτονική αλλά εγώ αυτό το όνομα το άφησα κάπου στα 90s σε στενάκι στη Δάφνη-Νεό Κόσμο, όποτε καταλαβαίνω ότι μάλλον... ψιλομεγαλώνω. Μια-δυο «παρατηρησούλες» τις αφήνω για το τέλος.
Οφείλω στο ξεκίνημα της περιγραφής του live να σημειώσω (οι καλές εξηγήσεις κάνουν τις καλές σχέσεις) ότι δεν ακούω metal, ακραίο ή μη. Oι όποιες κρίσεις διαβάσετε είναι ενός ανθρώπου παντελώς μη ειδικού στο να κρίνει τεχνικά τις μπάντες και να αντιλαμβάνεται τον πολύ σκληρό ήχο (έτσι κι αλλιώς αυτά τα περί ειδικών κλπ, μακριά από εμάς, ακόμα και σε είδη που ακούμε πολύ).

Στα του live τώρα. Η πρώτη μπάντα που έκανε την εμφάνισή της μπροστά στο λιγότερο κόσμο της βραδιάς (όχι όμως και...λίγο, καθώς από νωρίς το venue είχε αρχίσει να μαζεύει λαό) ήταν οι Automaton. Το συγκρότημα τo βλέπαμε για πρώτη φορά, έτσι όλα τα σχετικά με τη live παρουσία του, μας ήταν πρωτόγνωρα. Το ύφος είναι doom/post metal με μπόλικα στοιχεία black metal και πραγματικά καθ’όλη τη διάρκεια του live με καθήλωσαν με την ένταση και το τρομερά δυναμικό παίξιμό τους. Αυτό που προσωπικά δεν είναι του γούστου μου, και καλώς ή κακώς οφείλω να το γράψω, είναι τα brutal φωνητικά. Προφανώς για να υπάρχουν και για να τα αποδέχεται έως καραγουστάρει κόσμος, καλώς και υπάρχουν, απλά εμένα δε μου κάθισαν ποτέ καλά. Όπως και στην συγκεκριμένη εμφάνιση. Παρ' όλα αυτά ορισμένα κομμάτια της μπάντας (2 εκ των οποίων ήταν ακυκλοφόρητα και χωρίς τίτλο προς το παρόν), ορισμένα σημεία του live τους ήταν πραγματικά βγαλμένα από τον παράδεισο (ή την κόλαση αν προτιμάτε), αδιανόητα έντονα, ανατριχιαστικά, μαγευτικά όμορφα.

Set List
1. (Untitled)
2. The Giant of Steel
3. Automaton Marching
4. Ο Τάλως ξυπνά
5. (Untitled)

Σύντομο soundcheck και λίγες ματιές προς τα πίσω. Το venue ήταν πλέον αρκετά γεμάτο και έτοιμο να υποδεχτεί τους Hypnotic Nausea που παρεμπιπτόντως ήταν η μόνη μπάντα που είχαμε ξαναδεί και που έχουμε ασχοληθεί αρκετά (εδώ διαβάστε την δική μας κριτική για το "The Death of All Religions" του 2019 ), και είναι πιο κοντά στα μουσικά μας γούστα.

Ο ήχος της μπάντας είναι post rock αλλά έχει πολύ progressive μέσα (γι’αυτό και μας αρέσει ιδιαίτερα), ενώ υπάρχουν και μπόλικα φωνητικά αλλά και ηλεκτρονικοί ήχοι που εμπλουτίζουν το τελικο αποτέλεσμα. Το live που έδωσαν ήταν άψογο, αρτίστικο όπως και την προηγούμενη φορά που τους είδαμε, με την διαφορά οτι είχαμε αλλαγή στη σύνθεση με την αποχώρηση του ντραμερ και επί δεκαετία μέλους Nikou B. και την αντικατάστασή του από τον John K. Δεν έχουν πιο πρόσφατη κυκλοφορία από το υπέροχο Death to All Religions, και ενώ ακούστηκαν κομμάτια που ετοιμάζουν, είχα λίγο την αίσθηση ότι δεν «άκουσα» κάτι καινούριο. Όταν δε γνωρίζεις το υλικό που θα ακούσεις -ειδικά στο post- είναι κάπου λογικό νομίζω να χάνεσαι σαν ακροατής...! Αναμένω πάντως με πολύ καλή διάθεση το νέο τους άλμπουμ.
Να σημειώσω κάπου εδώ μια σκέψη που αναπόφευκτα έκανα. Χωρίς να γνωρίζω το κριτήριο που αποφασίστηκε η σειρά που θα έβγαιναν οι μπάντες, νομίζω πως από θέμα έντασης και ηχητικής δύναμης (και μόνο για αυτό, δεν τίθεται εδώ σύγκριση της αξίας της κάθε μπάντας) θα έπρεπε οι Automaton να ακολουθούσαν τους Hypnotic Nausea.

Set List:
Revival Experience
Underground Resistance
Damaged Satellites
The Age of Nothing
Dogma
The Death of All Religions
Fragments of Freedom

Επόμενη μπάντα που θα μας ομόρφαινε τη βραδιά ήταν οι Acid Mammoth.
Καταρχάς να πούμε πως ένα μεγάλο μέρος του κοινού που είχε πλέον γεμίσει το Arch, φαινόταν πως είχε έρθει πιο πολύ έχοντας τους συγκεκριμένους στο μυαλό του (θες τα μπλουζάκια, θες το κοπάνημα σε κάθε riff). Μάλιστα, η σκέψη που έκανα ήταν πως είναι κάπου λογικό να έχουν ευρεία αποδοχή, γιατί ο ήχος τους είναι εντελώς Black Sabbath (το metal, το σωστό, το γνήσιο). Ήχος και εικόνα σε ταξιδεύουν πίσω σε αυτή τη μπάντα και σ' αυτή την εποχή. Στους πατεράδες όλων. Ακολουθούν τα βήματα τους και το κάνουν πολύ-πολύ καλά. Βαρύτατες κιθάρες, ασήκωτο μπάσο, κολασμένα ντραμς. Το παίξιμό τους είναι εξαιρετικό και η σκηνική παρουσία ακριβώς αυτό που χρειάζονται και οι ίδιοι για να αισθάνονται γνήσιοι και πιστοί στους εαυτούς τους.

Set List:
Tree of Woe
(Fuzz)..
Tusks of Doom
Them!
Jack The Riffer

 Αυτό δεν αφορά την μπάντα, απλά μιας και γράφω εγώ το κείμενο, ας πω ότι προσωπικά ενώ μ ’αρέσει ο ήχος αυτός, ενώ ρέει στο αίμα μου (πατεράδες, είπαμε...) δεν είναι το άκουσμα που θα με συνεπάρει σήμερα.

Ο ήχος που πραγματικά με συνεπήρε άνηκε στους Tuber. Όλες οι μπάντες ήταν πολύ καλές, πολύ υψηλού επιπέδου και κατ’εμε ικανές για μεγάλα πράγματα και στο εξωτερικό. Στα δικά μου όμως αυτιά και γούστα, οι Tuber ήταν το νο1. Φυσικά και τους γνώριζα σαν μπάντα, άλλωστε είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, όμως ζωντανά δεν είχα την τύχη να τους δω ποτέ και πραγματικά το καταχάρηκα.
Ο ήχος τους είναι το post rock, όπως ακριβώς το θέλω: να με εκπλήσσει συνεχώς, να μην πλατειάζει, να έχει διαρκή εξέλιξη και να ακούγεται σύγχρονο και προοδευτικό.
Δεν το έχω ψάξει πολύ -όσο γράφω αυτές τις γραμμές- να δω τι έχουν καταφέρει στο εξωτερικό. Άλλωστε η επιτυχία εκτός Ελλάδας, πέρα από καλή, εμπνευσμένη μουσική, απαιτεί και άπειρο χρόνο, διασυνδέσεις, διάθεση, χρήματα και άλλα πράγματα που τα ξέρουν καλύτερα απ’όλους οι ίδιες οι μπάντες. Πάντως τόσο στους δίσκους με την άψογη παραγωγή, όσο και στο αψεγάδιαστο live, εγώ βλέπω και ακούω monkey3 (τα επικά τους περάσματα), Public Service Broadcasting (τα εξαιρετικά synths, τα φοβερά ηλεκτρονικά χαλιά), Russian Circles (τα αδιανόητα metal-ικα riffs) και άλλα πολλά... Βλέπω και ακούω μια καραφτασμένη, υπέροχη, πορωτική μπάντα που της αξίζει να βρίσκεται στα πρώτα ονόματα, των αντίστοιχων του είδους της, festival στο εξωτερικό.

Set List:
OUT OF THE BLUE
CAT CLASS
MOON RABBIT
LAP DANCE
CHAIN OF SIGNS
SEX AND DEPRESSION
FIREBIRD
THE SOUTH WILL PREVAIL

Με τη βοήθεια του κοινού που το Σάββατο έδειξε ότι είναι πολύ και ότι μπορεί να στηρίξει εγχώριες μπάντες, των διοργανωτών συναυλιών που θα πρέπει να καλούν τις μπάντες όσο συχνότερα γίνεται (είτε σαν openers, είτε σε φεστιβάλ όπως το Αχέρων ή και μόνες τους), των venues και φυσικά του ραδιοφώνου και της (εδώ γελάμε) τηλεόρασης, θα μπορούμε να μιλάμε για ελληνική σκήνη που όχι απλά επιβιώνει εγχώρια, αλλά κατακτά τον πλανήτη. Ας το προσπαθήσουμε. H μαγιά υπάρχει!



Υ.Γ: Οι παρατηρησούλες που είπα παραπάνω. Εκτός κυρίως κειμένου μη φανεί ότι... χαλάσαμε τη βραδιά μας για αυτές, κιόλας:
1.Mπύρα αρκετά ακριβή και από...κουτάκι; Όχι, είναι λάθος και πιστεύω θα διορθωθεί (και η τιμή και το κουτάκι).
2. Αδιανόητη κάπνα για 2023.

Photos/videos: v_era