Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η αγαπημένη μου σύγχρονη post punk μπάντα είναι οι Whispering Sons. Έτσι από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό ότι θα έρχονταν στα μέρη μας μέσω του Plissken Festival, η ημερομηνία σημειώθηκε με bold γραμματοσειρά και υπερβολικά πολλά θαυμαστικά, στο ημερολόγιο. Άλλωστε όταν ερωτηθήκαμε από την μπάντα: “ποιος μας είχε δει πριν πέντε χρόνια”, εγώ δεν σήκωσα χέρι, οπότε αυτή η πρώτη φορά θα ήταν σημαδιακή. Και αν ήταν λέει…

Αρχικά την βραδιά ανέλαβε να ζεστάνει ένας φρέσκος Έλληνας καλλιτέχνης, ο x.vi.v τον οποίο δεν είχα ξανακούσει. Το πρώτο που του αναγνωρίζω είναι ότι δε μάσησε από τον σχετικά άδειο χώρο, ίσως μάλιστα να του έκανε και καλό για να ξεπεράσει το -πιθανό- αρχικό άγχος. Μόνος του στη σκηνή με το laptop και τα ποτενσιόμετρά του, αλλά και ένα μικρόφωνο, που αν και δεν το περίμενα, το χρησιμοποίησε πάρα πολύ. Ο νεαρός μουσικός με κέρδισε με όλα: το θράσος, τη σκηνική παρουσία και το πάθος σε ό,τι έκανε (είτε αυτό ήταν να πατά τα διάφορα κουμπάκια, είτε να τραγουδά με έντονα φωνητικά και κραυγές, είτε να πέφτει στο έδαφος μπροστά στα πόδια μας). Η μουσική του είναι ένας καλός συνδυασμός electronica με στοιχεία punk και dark αλλά και noise rock. Δεν μπορούσα να θυμηθώ με τι μου μοιάζουν όσα άκουγα μέχρι ένα σημείο του set του, μέχρι που έπαιξε μία διασκευή Suicide (Wild in Blue). «Αυτό είναι!» σκέφτηκα, θυμίζει την πρωτοπόρα μπάντα του Alan Vega και του Martin Rev.
Oλα τα κομμάτια που ακούσαμε είχαν ενδιαφέρον, ένταση και λόγο ύπαρξης, ακόμα και το Katastrofi που είχε ελληνικό στίχο, με τον οποίο δεν τρελαίνομαι. To καλύτερό μου πάντως ήταν το Possessed.

x.vi.v set list
Games of Speed
Possessed
Wild in Blue
Police
Katastrofi.

Σύντομα οι αγαπημένοι Βέλγοι (δεύτερη πιο αγαπημένοι μετά τους dEUS) βρέθηκαν στη σκηνή. Όλη η μπάντα πλην της Fenne Kuppens, η οποία λίγο μετά ανέβηκε ντυμένη με υπερμεγέθες μαύρο κοστούμι, για να εισπράξει και αυτή το ξεχωριστό της χειροκρότημα. Η Death Disco δεν είχε γεμίσει μεν, ο εξώστης ήταν άδειος αλλά ο κυρίως χώρος είχε μπόλικο κόσμο. Βέβαια, μ’αρέσει τόσο πολύ η μπάντα αυτή που θα ήθελα να γέμιζαν το ΟΑΚΑ, από την άλλη όμως δε θα τους απολάμβανα όσο έτσι, στο συγκεκριμένο live, να είμαι στην πρώτη σειρά και να δέχομαι κάθε νότα και στίχο άμεσα, κατακούτελα.

Όταν θες να περιγράψεις τον κοφτό, σκοτεινό, ορμητικό και παγωμένο ήχο των Whispering Sons, δεν μπορείς να μην ξεκινήσεις την αναφορά σου από την “out of this world” φωνή της φοβερής περσόνας που ακούει στο όνομα Fenne Kuppens. Ένα τόσο γλυκό και απλό κορίτσι, σχεδόν αέρινο, ξεκινά να τραγουδά και στέλνει αυτόματα την ψυχή και το μυαλό σου σε σκοτεινά μονοπάτια, δύσκολες σκέψεις, ταραγμένες στιγμές. Ταυτόχρονα η φωνή της βγάζει μία ζεστασιά, μια ειλικρίνεια και μια διάθεση σύμπνοιας, σα να σου λέει «είμαστε όλοι μαζί, στα εύκολα και στα δύσκολα». Μάλιστα όσοι βρεθήκαμε εκεί ζήσαμε στιγμιαία ένα αντίστοιχης φύσεως σκηνικό. Δεν χρήζει περαιτέρω αναφοράς, ήταν όμως μία φοβερή στιγμή ενότητας και συμπόνιας κοινού προς μπάντα που δεν την συναντάς συχνά.

Δυο μίκρο-παραπονάκια έχω, το τονίζω το «μίκρο» όμως για να μην παρεξηγηθώ. Το πρώτο ήταν το γεγονός ότι χωροταξικά -προφανώς- τα τεράστια synths δεν μπορούσαν να μπουν σε άλλο σημείο, τοποθετήθηκαν στο κέντρο με αποτέλεσμα ο ντράμερ να χωθεί στην μία άκρη της σκηνής. Και ποια άκρη; Ακριβώς την αντίθετη από αυτή που βρισκόμουν εγώ. Έτσι αισθάνθηκα ότι «έχανα» λίγο από την ένταση, τη δύναμη του ήχου και ειδικά του ρυθμικού κομματιού. Δεύτερο ήταν το γεγονός ότι έπαιξαν μόλις μία ώρα και κάτι, γεγονός που τείνει να καθιερωθεί πλέον στα live. Τουλάχιστον υπήρξε encore αφού ο κόσμος τους το ζήτησε επισταμένως και έτσι ακούσαμε το θεϊκό, απόλυτο hit τους ας πούμε, το («ίσως το ξέρετε, ίσως όχι» όπως είπε αστειευόμενη η Fenne) Alone. Νωρίτερα ακούσαμε πολύ λίγα κομμάτια από τα δύο πρώτα, υπέροχα άλμπουμ, αλλά και σχεδόν όλο το The Great Calm που πρόσφατα κυκλοφόρησε. Ακούσαμε ας πούμε, το φοβερό Heat, το Surface (ίσως το αγαπημένο μου της μπάντας) από το Several Others (2021) και το industrialιζον και κολασμένο Hollow, από το Ιmage (2018). To The Great Calm είχε όμως τη μερίδα του λέοντος. Πολύ ωραίο άλμπουμ, θέλει φυσικά το χρόνο του για να «κάτσουν» όλα τα κομμάτια μέσα μου. Μερικά που ξεχώρισα ήταν το Balm με το οποίο και ξεκίνησαν το live, το πολύ πρωτότυπο για τον ήχο τους Standstill, το Dragging και το πολύ ζόρικο Loose Ends και φυσικά το single Walking Flying.
Liveαρα, μπαντάρα, ατομάρες! Ωραία να μεγαλώνουμε με τόσο ονειρεμένες μουσικές και φάσεις. Συναυλίες που καταλήγουν σε παρεΐκές καταστάσεις, σε ιστορίες που κάτι δυνατό συμβαίνει, κάτι σου μένει, κάτι έχεις να διηγηθείς.

Whispering Sons set list
Balm (After Violence)
Standstill
Something Good
Dragging
Satantango
Heat
Hollow
Poor Girl
Cold City
Still Disappearing
Loose Ends
The Talker
Walking Flying
Surface
Try Me Again
ENCORE
Alone.

Photos/videos: v_era