Λίγες μέρες πριν τη συναυλία του Colin Stetson στην Αθήνα είχα «πέσει με τα μούτρα» στο νέο του δίσκο, The Love it Took to Leave You, με σκοπό να γράψω μια κριτική την οποία ίσως κάποιοι από εσάς να διαβάσατε (δείτε την εδώ). Φυσικά είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, είχα μπει τόσο πολύ στον μυσταγωγικό κόσμο που δημιούργησε ο Colin, που κυριολεκτικά δεν μπορούσα να ακούσω κάτι άλλο. Οι μέρες πέρασαν και η αναμονή για το live μεγάλωνε. Είχα μεγάλη απορία για το αν το αντίκτυπο από την ζωντανή απόδοση του δίσκου θα κατάφερνε να πλησιάσει αυτό της ακρόασης του δίσκου. Τελικά, από το live του φιλόξενου και ανακαινισμένου (αλλά και με άνοιγμα σε νέα μουσικά είδη) Gazarte, έφυγα παραμιλώντας…
Οφείλω να παραδεχτώ ότι επειδή φτάσαμε πολύ νωρίς και μπήκαμε στο χώρο πρώτοι, είχα ένα φόβο μήπως το Αθηναϊκό κοινό γύρναγε την πλάτη σε αυτή την μοναδική ευκαιρία να δει τον Colin. Για να είμαι ειλικρινής, τα τελευταία πολλά χρόνια έχω ζήσει αρκετές συναυλίες που αξίζαν, αλλά διεξήχθησαν μπροστά σε ελάχιστο κόσμο, ευτυχώς όμως διαψευστήκαν οι φόβοι μου. Ο χώρος μπορεί να μη γέμισε ασφυκτικά, όμως στις 21:15 που ο Jay Glass Dubs (aka Δημήτρης Παπαδάτος)  ανέβηκε στην σκηνή για να «ανοίξει» τη βραδιά, ο κόσμος ήταν ήδη πολύς.

Ο JBD (τον οποίο δεν ήξερα και θα άκουγα για πρώτη φορά) κάθισε μπροστά από το laptop του και με τη βοήθεια κάποιων samples και ενός μικροφώνου για κάμποσα φωνητικά, μας κράτησε πολύ καλή παρέα με τους ιδιαίτερους ήχους του, παρουσιάζοντας τη νέα του δουλειά με τίτλο Resurgence. Λέω ιδιαίτερους γιατί δεν μπορώ εύκολα να τους προσδιορίσω. Yπήρχε μία dub ατμόσφαιρα με μπόλικα ambient αλλά και industrial στοιχεία. Στο βάθος άκουγες samples από τραγούδια και διαφόρων τύπων ακανόνιστους και συνήθως (όχι πάντα όμως) εκτός ρυθμού, ήχους. Παράλληλα, υπήρχαν μερικά ζωντανά φωνητικά από τον ίδιο και άλλοτε νόμιζα ότι άκουγα τον Morrissey ενώ σε άλλες στιγμές ορκιζόμουν ότι από τις φωνητικές του χορδές βγαίνει η φωνή του Bowie. Σε κάθε περίπτωση, αν και δεν μου άρεσαν όλα όσα άκουσα, βρήκα πολύ ενδιαφέρον το όλο concept του. Το κοινό επίσης έδειξε να το διασκεδάζει και στο τέλος, κατά τον χαιρετισμό του, δέχτηκε θερμό χειροκρότημα.

Μικρό διάλλειμα για αλλαγές στη σκηνή και ένα απαραίτητο, λογικό βουητό από το κοινό, μέχρι που ξαφνικά πέφτει σκοτάδι και το βουητό κόβεται απότομα. Το αναφέρω γιατί δεν είναι κάτι συνηθισμένο για το ελληνικό κοινό, το οποίο είναι σε ικανό ποσοστό ασεβές προς τους καλλιτέχνες. Εκκωφαντική…σιωπή, σκοτάδι και μόνο ο τρομερός σαξοφωνίστας Colin Stetson στη σκηνή να μας χαιρετά με ένα νεύμα και να συνδέει τα πνευστά που είχε μπροστά του με τους ενισχυτές. Για την επόμενη μία ώρα θα ζούσαμε ένα υπέροχο μουσικό ταξίδι με τις εμπνευσμένες μουσικές του ιδέες, απλωμένες μπροστά μας.

Ο ήχος του είναι ένας φοβερός συνδυασμός industrial με jazz αλλά και μοναδικές ambient ατμόσφαιρες. Παράλληλα, μαζί με τα πνευστά (μπάσο και αλτο σαξόφωνο) έχει αναπτύξει μοναδική τεχνική με την οποία καταφέρνει να ντύνει με δικά του μυστηριακά φωνητικά τα κομμάτια. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα υπέροχο, ανατριχιαστικό, απόκοσμο άκουσμα, πραγματικά μοναδικό. Είναι παράλληλα τρομερά εικονοπλαστικό, ωθεί το μυαλό του ακροατή προς εικόνες και σκέψεις. Άλλοτε για την απεραντοσύνη του διαστήματος, άλλοτε για τα μεγάλα βάθη των ωκεανών, το σκοτάδι, το απόλυτο φως. Αυτά είναι συναισθήματα που μου γεννήθηκαν και κατά την ακρόαση του τελευταίου άλμπουμ του, όμως στο live αυτές οι εικόνες έγιναν ακόμα πιο έντονες με τη χρήση των καταπληκτικών visuals που συνόδευαν τα κομμάτια, υπό τον έλεγχο της Estelle Frenette-Vallieres.

Ακούσαμε 5-6 κομμάτια, τα περισσότερα προερχόμενα από το φετινό άλμπουμ. Κορυφαίες στιγμές, φυσικά το ομότιτλο του δίσκου, το When we Were that what Wept for the Sea (που μπορείτε να δείτε και στο video της v_era) αλλά και το 20λεπτο Strike Your Forge And Grin. Μεταξύ των κομματιών, εκτός από το να μας ευχαριστεί για την παρουσία μας και την προσοχή που επιδεικνύαμε, μας εισήγαγε στα κομμάτια, αναφέροντας μικρά πραγματάκια που θεωρούσε ότι έπρεπε να ξέρουμε.

Ο ήχος ήταν πολύ καλός (φροντισμένος από τον Jonas Verwijnen), αυτό ισχύει τουλάχιστον για την πρώτη σειρά που βρισκόμουν εγώ. Πραγματικά ήταν εκπληκτικό να ακούς το φύσημα, την ανάσα πριν από κάθε νότα, το πάτημα των πλήκτρων στο σαξόφωνο ενώ ταυτόχρονα όλοι οι καθαρά μουσικοί ήχοι ακούγονταν κρυστάλλινα. Δεν ήμουν λάτρης των πνευστών, τα τελευταία χρόνια όμως αναθεωρώ και ειδικά μετά το live του Σαββάτου η πιθανότητα να γίνω και οπαδός δεν αποκλείεται.
H Scenius είχε μία πολύ καλή ιδέα τελικά, με τον καλέσει τον Colin στην Ελλάδα. Τον έφερε πάνω στη στιγμή που μόλις κυκλοφόρησε έναν καταπληκτικό δίσκο και εν τέλει, είδαμε μία από τις συναυλίες της χρονιάς και μία από τις πλέον ιδιαίτερες που έχω να θυμάμαι τα τελευταία χρόνια… Μια βραδιά που μένει χαραγμένη στη μνήμη!

Photos/videos: v_era