To live των διαστημικών A Place To Bury Strangers τελείωσε Παρασκευή βράδυ, έχει φτάσει Κυριακή μεσημέρι και τα αυτιά μου ακόμα βουίζουν. Ο πονοκέφαλος καλά κρατάει, μια ζαλάδα σίγουρα την έχω, ενώ και τα πόδια δεν έχουν έρθει στα ίσα τους ακόμα. Και, για τους κακεντρεχείς η απάντηση είναι «όχι, δε φταίει η ηλικία». Το live των APTBS ήταν μια γιγαντιαία σφαλιάρα, ένα μπουρλότο που ύπουλα μας προσέγγισε και ανατίναξε κάθε κύτταρο του εγκεφάλου μας. Είναι παράλληλα και μία υπενθύμιση προς νεότερες μπάντες πως: "ETΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ένα αξέχαστο live”.
Φτάσαμε νωρίς στο νέο Arch και περιμέναμε να ανοίξουν οι πόρτες ενώ περιεργαζόμασταν λίγο τον εξωτερικό χώρο. Βρήκα καλή καβάτζα για να παρκάρω αλλά δε σας τη λέω. Σα σημείο είναι μεν καλό για live, απλώς το Μetro πέφτει ελαφρώς μακριά. Το εσωτερικό είναι μια χαρά, παραλληλόγραμμο και μακρόστενο (όπως πρέπει δηλαδή), αρκετά άνετο από θέμα χωρητικότητας και με σκαλοπάτια περιμετρικά, έτσι ώστε να βλέπει καλύτερα περισσότερος κόσμος. Παράλληλα έχει εξώστες που τρέχουν επισής περιμετρικά του χώρου.

Ας αφήσουμε τα χωροταξικα όμως και πάμε στο προκείμενο. Χωρίς ακόμα να έχει πολύ κόσμο (τελικά πόσο είχε μη με ρωτάτε. Ήμουν κολλημένος στη σκηνή και δεν μπορώ να ξέρω τι έγινε προς τα πίσω, κατά την εξέλιξη του live, έδειχνε πάντως γεματούτσικος ο χώρος, σαφώς όχι sold out όμως) εμφανίστηκαν τα δύο μέλη των Psychedelic Trips to Death. Τους έβλεπα για πρώτη φορά και το live τους ήταν πραγματικά φανταστικό. Ένας πύραυλος ασυγκράτητος, μια διαρκής έκρηξη από heavy shoegaze, noise, experimental κλπ ήχους, παραμορφώσεις, beat, κιθαριστικά riffs μαζί με άλλοτε «σκοτεινιασμένα» άλλοτε έντονα και καθαρά φωνητικά. Ο Κωνσταντίνος Ιωσηφίδης στον προγραμματισμό, τα φωνητικά και στο μπάσο και ο Πάνος Αναστασιάδης στην κιθάρα έστησαν ένα αδιαπέραστο noise τοίχο εμπλουτισμένο με καταπληκτικές κιθαριστικές μελωδίες, όλα πάνω σε μπόλικο προηχογραφημένο υλικό. Δε θέλω να ευλογώ τα γένια μου αλλά, όχι, τώρα που το σκέφτομαι θα το κάνω: Αισθάνομαι μια δικαίωση με αυτή τη μπάντα γιατί το 2020 είχαμε βάλει το δίσκο τους στα καλύτερά μας. Το άξιζαν πραγματικά και επιτέλους το είδα και live, αρκετά χρόνια μετά.
Δεν είναι τυχαίο πάντως που και οι τρεις APTBS μετά το τέλος του set, ανέβηκαν στη σκηνή και τους έδιναν συγχαρητήρια. Eπίσης, αναμφισβήτητα ταίριαζαν αρκετά ηχητικά και έτσι ήταν το τέλειο άνοιγμα για το live.

Psychedelic Trips to Death Set List
Gold
Headlock
Sister Of The Soul
Ocean Of Time
Blood For Blood
The Flesh
The Resistor
Jesus Wants Her To Kill.

Μικρή διακοπή και ….commuter we meet again! Για ακόμα μία φορά θα βλέπαμε αυτή τη μπάντα, που ακολουθούμε δημοσιογραφικά και μουσικά από την αρχή της. Το γεγονός ότι τους πετυχαίνουμε συνέχεια (σαν openers) σημαίνει ότι το κυνηγούν πολύ το πράγμα και αυτό είναι σίγουρα πολύ σημαντικό. Στο live της Παρασκευής μου φάνηκαν πολύ χαλαροί (με την καλή έννοια) και περισσότερο χαμογελαστοί από κάθε άλλη φορά, κάτι που δείχνει πως είναι σε καλό φεγγάρι στην καριέρα τους. Eπιπλέον, μόλις είχαν επιστρέψει από το tour τους ανά την Ευρώπη, που σίγουρα τους έφερε ακόμα πιο κοντά. Πλέον και ο νέος κιθαρίστας Κώστας Μπαριάμης, έχει προσαρμοστεί πλήρως και έτσι η άνεση να κάνουν πράγματα πάνω στη σκηνή, αλλά και βόλτες και κοπανήματα κάτω από αυτήν, μέσα στον κόσμο, είναι έντονη και χαρακτηριστική. Ηχητικά ίσως να μην κολλούσαν τόσο με τις άλλες δύο μπάντες αλλά ίσως καλύτερα που υπήρξε και μία indie/ dream pop πινελιά στον ηχητικό καμβά της βραδιάς.

Commuter Set List
Relay
Pedestal
Guilt Beats Hate
Locksmith
Time
Light
Uprooting
Monolithic
Bruising
Agitation (pt. 4)
Glasgow.

Και φτάνουμε στο κυρίως πιάτο. Για εμένα οι A Place to Bury Strangers ήταν ένα…απόρθητο κάστρο καθώς δεν είχα καταφέρει να τους δω έως την περασμένη Παρασκευή. Η φήμη τους βέβαια είχε φτάσει στα αυτιά μου αλλά όπως και να το κάνεις, αλλιώς είναι να το ζεις από την πρώτη γραμμή (να πέφτει ο κιθαρίστας πάνω σου ένα πράγμα) και αλλιώς απλά να το ακούς…!

Για να είσαι, αλλά και να συνεχίσεις να θεωρείσαι πρωτοπόρος στο είδος σου (το noise/post punk αλλά και experimental ιδίωμα), πρέπει να το αποδεικνύεις σε κάθε σου εμφάνιση, με κάθε ευκαιρία. Νομίζω αυτό το έκαναν πράξη με το παραπάνω. Μόνο την εικόνα της σκηνής να βλέπατε μετά την αποχώρησή τους, ένα μέρος που θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο ή έστω χώρο που έχεις κάτι αιώνες να…συγυρίσεις, θα φανταζόσασταν αρκετά απ’ όσα συνέβησαν από τους τρεις τύπους που κατέκτησαν τη σκηνή, τα σώματα και το μυαλό μας. O Oliver Ackermann, frontman και μόνο σταθερό μέλος της μπάντας και οι John και Sandra Fedowitz, έδωσαν στην έννοια συναυλία μια εντελώς άλλη διάσταση. Σε μίας περίπου ώρα set, μας είχαν συνεχώς με το στόμα ανοιχτό, τα αυτιά κατακόκκινα και την απορία, “ωχ, τώρα τι θα κάνουν πάλι;”. O θόρυβος, τα φώτα, η διαρκής κίνηση, τα ντραμς της απίθανης Sandra που πυροβολούσαν το μυαλό μας, τα απίστευτα fuzzαριστα κιθαριστικά riffs του Oliver και η στιβαρότητα του John έφτιαξαν ένα αξεπέραστο μουσικό/ηχητικό/οπτικό κολάζ που θα κάνω καιρό να το ξεπεράσω.

Κάποια στιγμή κατέβηκαν και οι τρεις μέσα στο κοινό, η Sandra κατέβασε τα τύμπανά της και επιδοθήκαμε όλοι μαζί σε μία «παγανιστική», tribal 20λεπτη τελετή με χορό, ιαχές, τραγούδι. Εμείς, και όσοι βρίσκονταν κοντά περάσαμε υπέροχα, οφείλω όμως να σημειώσω οτι άκουσα και παραπονάκια πως όσοι ήταν αρκετά πίσω και δεν είχαν οπτική επαφή με το τί γινόταν (ούτε άκουγαν σπουδαία), μάλλον βαρέθηκαν...!
Ίδιο σκηνικό έγινε και αργότερα, προς το τέλος του live, απλώς αυτή τη φορά επάνω στη σκηνή, πολύ κοντά προς το κοινό. Ο Ackermann να παίζει αδιανόητα, απόκοσμα και παραμορφωμένα riffs, αλλά να «παίζει» και με ένα φωτιστικό που το είχε τυλιγμένο γύρω από την κιθάρα του, η Sandra να πυροβολεί τα χαμηλά τύμπανα όντας όρθια (μιλάμε για φυσική κατάσταση, όχι αστεία) και συνεχώς χαμογελαστή, ο John να γεμίζει τον ήχο με το μπάσο και τα βαρυά φωνητικά του.
Δεν περιγράφω άλλο…! Μένω μόνο με μια απορία: Πως θα ξαναδώ live και θα αισθανθώ γεμάτος, ότι τα είδα όλα, μετά από αυτό;

A Place to Bury Strangers Set List
Dishust
Hold on Tight
You are the One
We've Come so Far
Everything Always Goes Wrong
You Got Me
Bad Idea
Deadbeat
Keep Slipping Away
I Lived My Life to Stand in the Shadow of Your Heart
Have You Ever Been In Love

Υ.Γ: Δεν ήθελα να κάνω αναφορά στο βασικό κείμενο, μη χαλάσω το φανταστικό του όλου οπότε θα το κάνω, έστω εδώ, σε υστερόγραφο. Ήταν λίγο άγαρμπο από την εταιρεία παραγωγής να αλλάξει τη διεύθυνση του venue τελευταία στιγμή. Η πόλη μας είναι τεράστια, το δίκτυο του metro όχι σπουδαίο και όλα αυτά επηρεάζουν κόσμο και προγράμματα. Λογικό λοιπόν να υπήρξαν παράπονα. Όμως, εκ του αποτελέσματος (ελπίζω όλοι να ενημερώθηκαν εν τέλει εγκαίρως) καταλαβαίνω και τη διοργάνωση για την απόφασή της αυτή. Το opening ενός συναυλιακού χώρου ΑΞΙΖΕ ένα τέτοιο live, που θα μνημονεύουμε για χρόνια! Χαλάλι…
Y.Γ2: Ο ήχος ήταν καλούτσικος, είχε τα θεματάκια του αλλά μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για νέο venue. Όλα στο μέλλον μπορούν να βελτιωθούν. Επίσης, με τόσο θόρυβο και παραμόρφωση δεν ξέρω αν είναι αυτό το κατάλληλο live για να ασχοληθούμε με την ποιότητα του ήχου.

Photos/videos: v_era