Ένα μεσοβδόμαδο, σχετικά χαλαρό live είχε το μενού του Arch Club. Χαλαρό, μόνο με την έννοια του «καθιστού» αλλά και της ύπαρξης μόλις ενός πιάνου στη σκηνή. Γιατί κατά τ’αλλά, το παίξιμο τόσο της εκπληκτικής Zola Jesus αλλά και της εξίσου πολύ αξιόλογης Lia Hide, ήταν γεμάτο ένταση.
Δύο solo εμφανίσεις λοιπόν και οφείλω να πω πως όσοι καλλιτέχνες το επιχειρούν αυτό έχουν ένα κλικ παραπάνω απόλυτου σεβασμού από εμένα, γιατί το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρώνεις όλη την ώρα τα μάτια και το ενδιαφέρον του κοινού πάνω σου.

Έναρξη λοιπόν της βραδιάς σε ένα αρκετά γεμάτο χώρο (το νέο Arch, υπενθυμίζω). Επειδή είχε καρέκλες βέβαια, το «γεμάτο» μεταφράζεται σε περίπου 100 και στην πορεία κάμποσα παραπάνω άτομα, που θεωρώ πως είναι αξιοπρεπής προσέλευση. Η Lia Hide έκανε την εμφάνισή της εν μέσω χειροκροτημάτων και η εξαιρετική φωνή αλλά και η παραμυθένια εμφάνισή της γέμισαν το χώρο. Είχα να την δω πολλά χρόνια (από το 2016, διαβάστε σχετικά εδώ), αλλά και η ίδια ανέφερε ότι στην Ελλάδα έχει να εμφανιστεί πάνω από δύο χρόνια, κάνοντας εμφανίσεις στο εξωτερικό. Ελπίζω πλέον να πυκνώσει την εμφανίσεις της και στην χώρα μας. Όσο την έβλεπα, το πόσο άψογη είναι η φωνή της, κρυστάλλινη και υπέροχη, όσο την έβλεπα να παθιάζεται πάνω στο πιάνο, να εναλλάσσει ρυθμούς και συναισθήματα, άλλοτε να τραγουδά κοντά και άλλοτε μακριά από το μικρόφωνο προσφέροντας έτσι μία μοναδική «σκηνοθεσία» στο κάθε κομμάτι, το σκεφτόμουν και είπα να το γράψω: Ίσως να είναι υπερβολή αλλά αν υπάρχει στην Ελλάδα μια κοντινή καλλιτεχνική περσόνα στην θεά Tori Amos τότε σίγουρα αυτή είναι η Lia!

Σύντομα περάσαμε στο επόμενο κομμάτι της βραδιάς, το κυρίως μέρος κατά κάποιο τρόπο. Εντελώς ξαφνικά για να είμαι ειλικρινής, αν και βρισκόμουν στην πρώτη σειρά των θέσεων, είδα τη σκοτεινή ιέρεια Zola Jesus αθόρυβα να παίρνει τη θέση της στο πιάνο, στο ίδιο σκηνικό που απολαύσαμε μόλις τη Lia. Σύντομα ήρθε το πρώτο χειροκρότημα και οι αρχικές ευχαριστίες. Στη διάρκεια της βραδιάς, εν μέσω των πολλών επευφημιών για το μοναδικό παίξιμο της αλλά και την ασύλληπτες φωνητικές της δυνατότητες, δεν έχανε ευκαιρία να μας ευχαριστεί για την παρουσία και την προσοχή μας. Πέρα από το παίξιμο του πιάνου και το μοναδικό συγχρονισμό της με τα προηχογραφημένα από το ταμπλετ της καθώς και κάποια εφέ, η φωνή της είναι πραγματικά ένα έργο τέχνης από μόνη της. Ο τρόπος που ανεβοκατέβαινε τις τονικές «σκάλες» ήταν εντυπωσιακός και χρωμάτιζε μοναδικά, κάθε κομμάτι. Όπως στο απλό μα τόσο υπέροχο In Ηeaven που αφιέρωσε στο μεγάλο David Lynch που έφυγε πρόσφατα και που όπως είπε, έχει επηρεάσει την καριέρα της σε μέγιστο βαθμό. Ή, βέβαια, σε μερικές κορυφαίες στιγμές της έως τώρα καριέρας της, τα εκπληκτικά Into the Wild και Desire.

Ακούσαμε κάμποσες συνθέσεις από την ήδη αρκετά μεγάλη δισκογραφία (έξι δίσκοι από το 2009) της 36χρόνης Αμερικανίδας με ρίζες που έρχονται από Ρωσία, Ουκρανία κ.α. Κομμάτια που από industial, dark electronica και goth/post punk ενίοτε ύφος, τα συναντούσαμε «ξανά» στην πιο «γυμνή» εκδοχή τους, μόνο με το πιάνο και ακούγαμε μια νέα, διαφορετική, ομορφιά. Wiseblood, Siphon, Skin, Night μερικά αυτά  και νομίζω πως πέτυχε να τους δώσει νέα πνοή με το πάθος και τη φωνή της.

Το τέλος ήρθε με ένα εκπληκτικό κομμάτι, το Plyve Kacha αν δεν κάνω λάθος, αφιερωμένο όπως είπε στους στρατιώτες της Ουκρανίας. Φυσικά δέχτηκε παρατεταμένο χειροκρότημα και είπε πως γνωρίζει ότι «εσείς οι Έλληνες ξέρετε να αγωνίζεστε» και «έχετε έντονη την αίσθηση δικαίου», ζητώντας απλό το αυτονόητο το δικαίωμα οι λαοί να ζουν ελεύθεροι. Το παραδοσιακό Ουκρανικό folk κομμάτι ήταν ένα υπέροχο μοιρολόι, στο οποίο όμως η ένταση αυξομειωνόταν με τρόπο μοναδικό και φυσικά με τη φωνή της να παίζει και πάλι κυρίαρχο ρόλο. Μία μοναδική καλλιτέχνης, που με τη solo παρουσία της μας έδειξε πόσο τεράστια είναι και υποσχέθηκε να μην περάσουν πάλι 10 χρόνια για να την ξαναδούμε στην Αθήνα. Το ελπίζουμε…

Photos/Videos: v_era