Desert Monks / Mind Departure / Valerie's Bones LIVE @ ΙΛΙΟΝ PLUS, 8/2/2019 v_era

Desert Monks / Mind Departure / Valerie's Bones LIVE @ ΙΛΙΟΝ PLUS, 8/2/2019

Δευτέρα, 11 Φεβρουαρίου 2019 15:57
Γράφτηκε από:

"Κάτι τους ρίχνουν στο νερό!"

Αυτό που γράφει ο υπέρτιτλος σκεφτόμουν φεύγοντας από το Ίλιον Plus. Είναι μια αγαπημένη ατάκα που τη βλέπεις συχνά γραμμένη στο youtube σαν σχόλιο κάτω από videos ελληνικών συγκροτημάτων, φυσικά από μη Έλληνες χρήστες. Πήγαμε για την παρουσίαση του νέου άλμπουμ των Desert Monks, και φύγαμε έχοντας δει τρεις εξαιρετικές μπάντες, κάθε μια στο είδος και με το δικό της στυλ.
Αρχικά, γύρω στις 9.30, έκαναν την εμφάνιση τους πάνω στη σκηνή οι «πιτσιρικάδες» της βραδιάς! Το πρώτο θετικό της φάσης ήταν ότι ήδη κάτω από τη σκηνή υπήρχε αρκετός κόσμος και έτσι η μπάντα ζεστάθηκε με το «καλημέρα». Τα παιδιά δεν τα γνώριζα προηγουμένως, όμως μου έκαναν καλή εντύπωση. Δε θέλει πολύ για να καταλάβεις αν μια μπάντα “το’χει”. Πολύ νεύρο και ένταση, εκπληκτική άνεση πάνω στη σκηνή σα να πρόκειται για έμπειρο συγκρότημα που έχει φάει με το κουτάλι τα live. Άγνοια κινδύνου; Άπειρες ώρες πρόβας ή απλά φυσική dna-ικη άνεση; Λίγη σημασία έχει. Μετράει το τελικό αποτέλεσμα και αυτό είναι πέραν του δέοντος θετικό. Ο τραγουδιστής Δημήτρης Γαλακτόπουλος, χοροπήδαγε στη σκηνή, άλλοτε τραγουδούσε καθιστός (στο Father αν δε κάνω λάθος) ως άλλος Eddie Vedder και άλλοτε άφηνε τη μπάντα να τζαμάρει και κατέβαινε από τη σκηνή, μαζί με το κοινό να τους κοιτά! Αυτά δείχνουν άνεση! Όπως άνεση και εμπειρία δείχνει το γεγονός ότι μπασίστας Νίκος Ρίσβας και κιθαρίστας Φώτης Πάγκαλος πηγαινοέρχονταν στη σκηνή και έκαναν και αυτοί τα κολπάκια τους εντυπωσιάζοντας το κοινό. Σου έδιναν την εντύπωση πως και ο ντράμερ Γιώργος Παπαδόπουλος αν μπορούσε να πάρει τα τύμπανα και να αρχίσει να γυρνάει στην σκηνή, θα το έκανε και αυτός με τη σειρά του!

vb01
Τον Vedder βέβαια δε τον ανέφερα τυχαία, καθότι το είδος που έπαιζαν παρέπεμπε πολύ σε Pearl Jam αλλά και Faith No More, Rage Against the Machine και Soundgarden. Βγάζουν μια όμορφη αλητεία και ένα νεανικό ενθουσιασμό που δε γίνεται να μη σε παρασύρει. Από τα οκτώ κομμάτια που ακούσαμε στα περίπου 40 λεπτά του live τους, μου άρεσε πολύ το Father, αργόσυρτο, με το μπάσο να κυριαρχεί και το φάντασμα των Stone Temple Pilots να νιώθεις να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Πολύ δυνατό επίσης και το Where I Belong ενώ ενδιαφέρον ήταν και το αργό, με αυξανόμενη ένταση Town (σύμφωνα με τον τίτλο του set list), τελευταίο του set. Σίγουρα, δε ήταν όλα τέλεια, θα ήταν παράλογο να είναι, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ο Δημήτρης θα πρέπει σιγά-σιγά να χρωματίζει περισσότερο τη φωνή του (θέμα εμπειρίας που θα γίνει με τον καιρό). Επίσης οι συνθέσεις στο μέλλον σίγουρα θα βελτιωθούν και θα καλύπτουν μεγαλύτερο μουσικό εύρος, γιατί φαίνεται πως τα παιδιά και δουλεύουν πολύ αλλά και ακούν (και μπορούν να συνδυάσουν) ποικίλα παρακλάδια του rock.


Σύντομο soundcheck, μία μπυρίτσα και περνάμε στην επόμενη μπάντα, με πλήρη αλλαγή ύφους. Η τετράδα των Mind Departure, παίζει ένα ιδιαίτερα δύσκολο είδος, τόσο στην απόδοση του όσο και στο να περάσει στο κοινό (το οποίο στο συγκεκριμένο live ήταν αρκετά μικρής ηλικίας). Progressive rock (διαφωνώ μαζί τους, δεν είναι indie μπάντα, όχι σκέτο τουλάχιστον), με πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία, έντονα riffs και ξεσπάσματα! Το περσινό, δεύτερο άλμπουμ τους, Something’s Rotten In the State (μεγάλο μέρος του οποίου ακούσαμε στο live) είναι ένα concept album, μικρές ιστορίες που φτιάχνουν μια συνολική εικόνα. Τόσο “progressive”! Και τόσο -πραγματικά- δύσκολο εγχείρημα, κατά την άποψη μου να φτιάχνεις άλμπουμ με συγκεκριμένη θεματολογία! Στη δε live εκτέλεση του το άλμπουμ ανέβηκε στα μάτια (και στα αυτιά μου) ακόμα περισσότερο! Συγκλονισμένος δηλώνω από την απίστευτη φωνή του τραγουδιστή Δημήτρη (έπιανε απίστευτα “ψηλά”, είχε μεγάλο εύρος και σταθερότητα και τρομακτική διάρκεια!) Ο κιθαρίστας, Χρήστος, είναι τεράστιος παίχτης πραγματικά, ενώ και το κομμάτι μπάσο/ντράμς (Κρίστιαν/Βαγγέλης) είναι πολύ υψηλού επιπέδου και πολύ δεμένο.

md08
Από τα 10 κομμάτια που ακούσαμε τα επτά ήταν από το τελευταίο τους άλμπουμ. Ξεχώρισα τα Rise Up (πολύ δυναμικό) και Can’t Kill An Idea (καλό δείγμα της progressive φύσης τους), ενώ χαμός έγινε στη διασκευή του I Wanna be Your Dog των Stooges, αλλά και στην εκδοχή τους στο Αμερικάνικο παραδοσιακό folk κομμάτι που έγινε γνωστό στις μέρες μας από Nirvana και Mark Lanegan, (In the Pines) Where Did You Sleep Last Night.
Σπουδαία μπάντα, πραγματικά πολύ υψηλού επιπέδου!


Ένα σχόλιο: Είπαμε πως το είδος τους είναι δύσκολο, με πολλά ανεβάσματα και κατεβάσματα στην ένταση. Στα δευτέρα, δυστυχώς άκουγες μια οχλοβοή πολύ ενοχλητική από ένα μέρος του κοινού, την οποία δε μπορώ να καταλάβω! Αν και δε μπορώ να αντιληφθώ γιατί να μην ενδιαφέρει τον κόσμο αυτό που άκουγε (ή έστω μέρος αυτού), ας το δεχτώ! Ο σεβασμός όμως προς τον καλλιτέχνη είναι κάτι άλλο! Και την Παρασκευή δυστυχώς δεν υπήρξε στο βαθμό που θεωρώ ότι θα έπρεπε να υφίσταται!

Και περνάμε στο κυρίως μενού, που ήταν οι Desert Monks και η παρουσίαση του Dark Grooves. Καταρχάς, κριτική μας για το δίσκο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Οι Desert Monks με εντυπωσίασαν. Μπορεί μουσικά να αισθάνομαι ελαφρώς πιο κοντά με τους Mind Departure, όμως πραγματικά η σκηνική τους παρουσία είναι αντάξια φτασμένης μπάντας και η εμφάνιση τους επαγγελματική (με την καλή έννοια…)! Στη μιάμιση περίπου ώρα του set, ακούσαμε ολόκληρο το Dark Grooves. Σε σχέση με τις εντυπώσεις μου ακούγοντας το άλμπουμ όσον αφορά στις συνθέσεις, μου άρεσαν περίπου τα ίδια κομμάτια. Το Even Then είναι σίγουρα -κατ’εμε- το απόλυτο αστέρι του άλμπουμ. Με εναλλαγές, πάθος, ωραίο κιθαριστικό solo. Αναδεικνύει νομίζω και τη φωνή του Ανδρέα Ντρούλια. Το κομμάτι που μου άρεσε πολύ παιγμένο live (και δε το είχα “πιάσει” από την ακρόαση του άλμπουμ) ήταν το Rip my Soul, με ρυθμό, γυρίσματα και solo να φέρνουν όλα σε Queens Of The Stone Age, κάτι που ισχύει και για το πολύ όμορφο Tame You.

dm04
Στη set list αλλά και στο άλμπουμ υπάρχει και ένα κομμάτι (από τα καλύτερα του δίσκου) με στίχους που δεν είναι της μπάντας. Αυτό είναι το Rain, που είναι επίσης εξαιρετικό! Και από τις αντιδράσεις των φίλων της μπάντας, κατάλαβα πως είναι όντως από τα αγαπημένα τους! Φυσικά, δε θα μπορούσα να ξεχάσω και το τελευταίο κομμάτι, το αργόσυρτο, επικό The Devil. Εξαιρετικό!


Τo σχεδόν γεμάτο ΙΛΙΟΝ Plus (εξαιρετικός ήχος by the way) νομίζω είχε χορτάσει με την δυναμική και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που έφτιαξε η μπάντα. Λίγο πριν το τέλος όμως, πού να ξέραμε τι μας περίμενε….! Εκεί, λοιπόν, που μείναμε όλοι “κάγκελο” και κυριολεκτικά τρίβαμε τα μάτια μας, ήταν όταν σαν τελευταίο κομμάτι επέλεξαν να διασκευάσουν εκπληκτικά (να του αλλάξουν τα φώτα συγκεκριμένα) το Faraway του Jose Gonzalez. Πάνω στη σκηνή ανέβηκε και ο φίλος της μπάντας, ο μουσικός Γρηγόρης Σταθόπουλος (το πρόσωπο του οποίου είναι και αυτό που φαίνεται στο εξώφυλλο του Dark Grooves), και με την τρομπέτα του μετέτρεψε το κομμάτι σε ένα ανατριχιαστικό alt-country wovenhand-ικο, western-spooky έπος, που και εγώ δε ξέρω πόσα λεπτά κράτησε, με το οποίο η μπάντα τα “έσπασε” όλα! Τόσο εντυπωσιακό τέλος συναυλίας είχα καιρό να ζήσω! Εύγε παιδιά!
Κάτι μας βάζουν στο νερό! Είναι σίγουρο πλέον…

Φωτογραφίες/videos: v_era