Αυτό που γράφει ο υπέρτιτλος σκεφτόμουν φεύγοντας από το Ίλιον Plus. Είναι μια αγαπημένη ατάκα που τη βλέπεις συχνά γραμμένη στο youtube σαν σχόλιο κάτω από videos ελληνικών συγκροτημάτων, φυσικά από μη Έλληνες χρήστες. Πήγαμε για την παρουσίαση του νέου άλμπουμ των Desert Monks, και φύγαμε έχοντας δει τρεις εξαιρετικές μπάντες, κάθε μια στο είδος και με το δικό της στυλ.
Αρχικά, γύρω στις 9.30, έκαναν την εμφάνιση τους πάνω στη σκηνή οι «πιτσιρικάδες» της βραδιάς! Το πρώτο θετικό της φάσης ήταν ότι ήδη κάτω από τη σκηνή υπήρχε αρκετός κόσμος και έτσι η μπάντα ζεστάθηκε με το «καλημέρα». Τα παιδιά δεν τα γνώριζα προηγουμένως, όμως μου έκαναν καλή εντύπωση. Δε θέλει πολύ για να καταλάβεις αν μια μπάντα “το’χει”. Πολύ νεύρο και ένταση, εκπληκτική άνεση πάνω στη σκηνή σα να πρόκειται για έμπειρο συγκρότημα που έχει φάει με το κουτάλι τα live. Άγνοια κινδύνου; Άπειρες ώρες πρόβας ή απλά φυσική dna-ικη άνεση; Λίγη σημασία έχει. Μετράει το τελικό αποτέλεσμα και αυτό είναι πέραν του δέοντος θετικό. Ο τραγουδιστής Δημήτρης Γαλακτόπουλος, χοροπήδαγε στη σκηνή, άλλοτε τραγουδούσε καθιστός (στο Father αν δε κάνω λάθος) ως άλλος Eddie Vedder και άλλοτε άφηνε τη μπάντα να τζαμάρει και κατέβαινε από τη σκηνή, μαζί με το κοινό να τους κοιτά! Αυτά δείχνουν άνεση! Όπως άνεση και εμπειρία δείχνει το γεγονός ότι μπασίστας Νίκος Ρίσβας και κιθαρίστας Φώτης Πάγκαλος πηγαινοέρχονταν στη σκηνή και έκαναν και αυτοί τα κολπάκια τους εντυπωσιάζοντας το κοινό. Σου έδιναν την εντύπωση πως και ο ντράμερ Γιώργος Παπαδόπουλος αν μπορούσε να πάρει τα τύμπανα και να αρχίσει να γυρνάει στην σκηνή, θα το έκανε και αυτός με τη σειρά του!

Τον Vedder βέβαια δε τον ανέφερα τυχαία, καθότι το είδος που έπαιζαν παρέπεμπε πολύ σε Pearl Jam αλλά και Faith No More, Rage Against the Machine και Soundgarden. Βγάζουν μια όμορφη αλητεία και ένα νεανικό ενθουσιασμό που δε γίνεται να μη σε παρασύρει. Από τα οκτώ κομμάτια που ακούσαμε στα περίπου 40 λεπτά του live τους, μου άρεσε πολύ το Father, αργόσυρτο, με το μπάσο να κυριαρχεί και το φάντασμα των Stone Temple Pilots να νιώθεις να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Πολύ δυνατό επίσης και το Where I Belong ενώ ενδιαφέρον ήταν και το αργό, με αυξανόμενη ένταση Town (σύμφωνα με τον τίτλο του set list), τελευταίο του set. Σίγουρα, δε ήταν όλα τέλεια, θα ήταν παράλογο να είναι, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ο Δημήτρης θα πρέπει σιγά-σιγά να χρωματίζει περισσότερο τη φωνή του (θέμα εμπειρίας που θα γίνει με τον καιρό). Επίσης οι συνθέσεις στο μέλλον σίγουρα θα βελτιωθούν και θα καλύπτουν μεγαλύτερο μουσικό εύρος, γιατί φαίνεται πως τα παιδιά και δουλεύουν πολύ αλλά και ακούν (και μπορούν να συνδυάσουν) ποικίλα παρακλάδια του rock.

Από τα 10 κομμάτια που ακούσαμε τα επτά ήταν από το τελευταίο τους άλμπουμ. Ξεχώρισα τα Rise Up (πολύ δυναμικό) και Can’t Kill An Idea (καλό δείγμα της progressive φύσης τους), ενώ χαμός έγινε στη διασκευή του I Wanna be Your Dog των Stooges, αλλά και στην εκδοχή τους στο Αμερικάνικο παραδοσιακό folk κομμάτι που έγινε γνωστό στις μέρες μας από Nirvana και Mark Lanegan, (In the Pines) Where Did You Sleep Last Night.
Σπουδαία μπάντα, πραγματικά πολύ υψηλού επιπέδου!

Και περνάμε στο κυρίως μενού, που ήταν οι Desert Monks και η παρουσίαση του Dark Grooves. Καταρχάς, κριτική μας για το δίσκο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Οι Desert Monks με εντυπωσίασαν. Μπορεί μουσικά να αισθάνομαι ελαφρώς πιο κοντά με τους Mind Departure, όμως πραγματικά η σκηνική τους παρουσία είναι αντάξια φτασμένης μπάντας και η εμφάνιση τους επαγγελματική (με την καλή έννοια…)! Στη μιάμιση περίπου ώρα του set, ακούσαμε ολόκληρο το Dark Grooves. Σε σχέση με τις εντυπώσεις μου ακούγοντας το άλμπουμ όσον αφορά στις συνθέσεις, μου άρεσαν περίπου τα ίδια κομμάτια. Το Even Then είναι σίγουρα -κατ’εμε- το απόλυτο αστέρι του άλμπουμ. Με εναλλαγές, πάθος, ωραίο κιθαριστικό solo. Αναδεικνύει νομίζω και τη φωνή του Ανδρέα Ντρούλια. Το κομμάτι που μου άρεσε πολύ παιγμένο live (και δε το είχα “πιάσει” από την ακρόαση του άλμπουμ) ήταν το Rip my Soul, με ρυθμό, γυρίσματα και solo να φέρνουν όλα σε Queens Of The Stone Age, κάτι που ισχύει και για το πολύ όμορφο Tame You.

Στη set list αλλά και στο άλμπουμ υπάρχει και ένα κομμάτι (από τα καλύτερα του δίσκου) με στίχους που δεν είναι της μπάντας. Αυτό είναι το Rain, που είναι επίσης εξαιρετικό! Και από τις αντιδράσεις των φίλων της μπάντας, κατάλαβα πως είναι όντως από τα αγαπημένα τους! Φυσικά, δε θα μπορούσα να ξεχάσω και το τελευταίο κομμάτι, το αργόσυρτο, επικό The Devil. Εξαιρετικό!

Φωτογραφίες/videos: v_era