Πολλά όμορφα στοιχεία μαζεμένα υπάρχουν στο ντεμπούτο Dark Grooves της -εναλλακτικού rock ήχου- μπάντας που ακούει στο όνομα Desert Monks. Αυτά τα διαπιστώνει κανείς μάλιστα από την πρώτη ακρόαση, καθ’ότι είναι μάλλον προφανή. Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι είναι εξαιρετικοί μουσικοί. Σημαντικό είναι επίσης ότι δε βαριέσαι λεπτό, δεν σου επιτρέπει να αφαιρεθείς στιγμή όσο το ακούς, γιατί κάθε κομμάτι έχει ιδιαιτερότητες και εκπλήξεις. Φαίνεται λοιπόν, πως δεν αρκέστηκαν στις ωραίες ιδέες και εμπνεύσεις που είχαν, αλλά δουλέψαν πολύ στο να τις παρουσιάσουν σωστά, με κατάλληλη ενορχήστρωση και υψηλού επιπέδου παραγωγή.
Από το ομώνυμο του άλμπουμ, εναρκτήριο κομμάτι, αισθάνεσαι την cool ατμόσφαιρα της δουλειάς. Εναλλαγές, groovάρισμα αλλά και -συχνά- βαριά riffs, τύμπανα με σωστό μέτρο και δυνατά ξεσπάσματα (του Κώστα Αμαργιανιτάκη), φωνητικά που τόσο στα πιο ατμοσφαιρικά σημεία όσο και στα πιο δυνατά ακολουθούν σωστά το μουσικό κομμάτι, συχνά μάλιστα το οδηγούν. Για τα φωνητικά να αναφέρω (για πολλοστή φορά, όταν γράφουμε για ελληνική, αγγλόφωνη μπάντα) το πόσο σημαντικό είναι -στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον- η προφορά να είναι σωστή, όπως σαφώς και είναι στην περίπτωση των Desert Monks και του Αντρέα Ντρούλια.
Το στυλάτο Dark Grooves έχει πολλά αξιόλογα κομμάτια, όμως αν έπρεπε να σταθώ σε μερικά θα επέλεγα σίγουρα το Even Than και το Τhe Rain. Δε γνωρίζω τις επιρροές και τις ακριβείς μουσικές καταβολές τους, αλλά και τα δύο μου έφεραν στο μυαλό την σκληράδα του ήχου των Afghan Whigs, την αγριότητα αλλά και αμεσότητα των φωνητικών του G.Dulli. Καθ’ότι ρέει και prog αίμα μέσα μου (φαίνεται όμως πως το ίδιο συμβαίνει και στους Μonks), πολύ ενδιαφέρον μου φάνηκε και το I’ll Be There, με τις εναλλαγές ηρεμίας/έντασης, τα ξεσπάσματα και τα κιθαριστικά σολαρίσματα του Βαγγέλη Μπουγιατιώτη. Τέλος, το αργόσυρτο, επικό The Devil, κλείνει ιδανικά τον δίσκο και κατά την άποψή μου κάνει ότι και το εναρκτήριο: Παρουσιάζει με τον καλύτερο τρόπο όλα τα θετικά στοιχεία της μπάντας αλλά και του κάθε μουσικού ξεχωριστά. Άλλωστε, οποιοδήποτε “dark” σύνθεση, δε γίνεται να είναι όπως πρέπει, αν της λείπει το καλό μπάσο (Θάνης Παρασκευόπουλος) και εδώ αυτό αναδεικνύεται απόλυτα. Δείτε παρακάτω και το καταπληκτικό video για το κομμάτι, που δείχνει κατά την άποψη μου πως πραγματικά τους ενδιαφέρει και η λεπτομέρεια, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι αυτό που θέλουν.
Αυτό που θα αφαιρούσα από το άλμπουμ, αν είχα τη δυνατότητα, θα ήταν μερικά -ελάχιστα- χαλαρά σημεία. Θεωρώ το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν πιο δυνατό αν έλειπαν, όμως η μπάντα ξέρει καλύτερα, αυτή άλλωστε χτίζει το concept του δίσκου.
Τέλος, ένα ακόμα στοιχείο που με ικανοποίησε, είναι πως δε θέλησαν να ακολουθήσουν μία κάποια πεπατημένη που φαίνεται να καθιερώνεται τον τελευταίο καιρό, την “stoner (για τους μικρότερους ηλικιακά) ή blues/country (για τους μεγαλύτερους)” κατάσταση. Οι «Μοναχοί» κινούνται σε διαφορετικά μονοπάτια, alternative -σε γενικές γραμμές- με αρκετά dark στοιχεία. Πιο κοντά στα γούστα μου για να είμαι ειλικρινής, όμως το σημαντικό δεν είναι τί αρέσει σε μένα, αλλά ότι αυτό που κάνουν, το κάνουν πραγματικά καλά. Εύχομαι να συνεχίσουν έτσι και στους επόμενα βήματα που -ελπίζω πως- θα έρθουν σύντομα…

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: I’ll Be There, Τhe Rain
7,5/10