Όταν μία μπάντα σαν τους Sad Lovers and Giants εμφανίζεται μπροστά σου, όσο καιρό και να έχεις να τη δεις -πόσο μάλλον αν είναι η πρώτη φορά-, δυσκολεύεσαι να εκφραστείς, να σκεφτείς να συντονίσεις κινήσεις, σκέψεις και συναισθήματα. Απλώς κοιτάς αποσβολωμένος από το δέος. Δέος που μπορεί να μην προέρχεται απαραίτητα από την αξία του συγκεκριμένου (ή οποίου άλλου συγκροτήματος της περιόδου τους μας επισκέπτεται) αλλά και από τις αναμνήσεις μιας δικιάς σου άλλης εποχής, μιας άλλης ηλικίας. Νεότητα, τρέλα, εφηβεία, όνειρα, όλα ντυμένα με τις μουσικές τους…

Όσα ανέφερα στην αρχή, μου συνέβησαν την Παρασκευή, στην πρώτη από τις δύο συναυλίες της αγαπημένης μπάντας από το Watford. Μια καλώς εννοούμενη παγωμάρα, που μου φάνηκε πως την αισθάνθηκαν οι περισσότεροι. Και έτσι, όταν κατά τις 11 παρά η παρέα των πέντε έκανε την εμφάνισή της στη σκηνή, αργήσαμε να πάρουμε “μπρός”. Συνέβη τόσο σε αυτούς όσο και σε εμάς νομίζω. Μια γοητευτική παγωμάρα, που τη νιώσαμε μόνο όσοι πήγαμε την Παρασκευή, αφού υποθέτω πως μετά το «λύσιμό» τους στην πορεία της πρώτης συναυλίας, οι ίδιοι θα αισθάνονταν πιο άνετοι στη δεύτερη. Άσε που θα το είχε πάρει πλέον και απόφαση ο Garçe Allard σχετικά με την τσιγαρίλα στην ατμόσφαιρα που θα συναντούσε (έκανε άλλωστε και -βρετανικά ειρωνικό- σχόλιο με το οποίο συμφωνώ απόλυτα). Είμαι σίγουρος δε, ότι η τόσο μεγάλη προσέλευση (και τις δύο ημέρες) θα τους χαροποίησε ιδιαίτερα όσον αφορά τη δημοφιλία τους στη χώρα μας.
To set όπως ήταν φυσικό κάλυψε σημαντικό μέρος της 40χρονης (με αρκετές διακοπές φυσικά) καριέρας τους, ενώ, έχοντας στις βαλίτσες τους (και κυριολεκτικά, καθότι στο merch μπορούσες να το προμηθευτείς, μαζί με μπλούζες κλπ) και το φρέσκο, περσινό άλμπουμ Mission Creep, ένα μέρος του live κινήθηκε γύρω από αυτό. Μάλιστα, μου φάνηκε ότι εκεί, γύρω στο μισάωρο, όταν ακούσαμε το Beauty Is Truth, φάνηκε να ξεκινά το πάρτι που θα ακολουθούσε.

Γιατί ενώ μέχρι τότε όλοι (μπάντα και κοινό) έκαναν το καλύτερο δυνατό, αισθανόμουν ότι έλειπε η σπίθα. Σπίθα που άναψε τελικά με ένα καινούριο κομμάτι παραδόξως (για το μέσο όρο ηλικίας), ενώ το Sleep Is For Everyone (από το Feeding The Flame του 1983) με τη γνήσια darkιλα του φρόντισε να την κρατήσει αναμμένη. Σκοτείνες καταστάσεις που επέτεινε και το Landslide, και πλέον έβλεπες παντού…χαμόγελα! Τα βλέμματα όλων βέβαια, κακά τα ψέματα, μαρτυρούσαν πως ανυπομονούν ακόμα για κάποια συγκεκριμένα κομμάτια, και όσο βλέπαμε πάνω στη σκηνή το σαξόφωνο, όχι απλά ελπίζαμε αλλά ήμασταν σίγουροι ότι σύντομα θα κοπανιόμασταν όλοι σα να είμαστε 15-20 χρόνια μικρότεροι. Να σημειώσω ότι μερικά από τα κομμάτια των Sad Lovers, είναι αυτό που με έκαναν να βλέπω με λίγο μεγαλύτερη συμπάθεια το συγκεκριμένο μουσικό όργανο (καθ΄ότι…ας πούμε, με την jazz δε βρέθηκα πότε). Λίγο πριν την έκσταση, ακούσαμε και το δεύτερο πολύ καλό κομμάτι του περσινού δίσκου, το Paradise, και σύντομα ο χαρακτηριστικός ρυθμός των τυμπάνων του Things we Never Did θα προκαλούσε παραλήρημα. Όλο το Αν “στο πόδι”, ένα απίστευτο χαμόγελο, ζωγραφισμένο στο πρόσωπο και την ψυχή όλων!

Σύντομη αποχώρηση από τη σκηνή, για στιγμές ξεκούρασης, όμως ήξεραν ότι δε θα τους αφήναμε να φύγουν…Επιστροφή για δύο κομμάτια ακόμα, με πρώτο το Lost in the Moment που όπως είπαν ξαναπαίζουν μετά από 30 χρόνια. Ο χαμούλης συνεχίστηκε φυσικά με το 50:50 (έναν ακόμα ύμνο που ανέμεναν οι πάντες), με το χαριτωμένο σχετικό σκηνικό του να μας ζητάει συγνώμη ο Allard γιατί δε θυμάται τους στίχους και θα τους διάβαζε από χαρτάκι! Και μιας και ξέχασα να το γράψω νωρίτερα, είναι το ιδανικό σημείο να αναφέρω το πόσο με εντυπωσίασε η ευγένεια, η γλυκύτητα και η ταπεινότητα που έβγαζαν όλα τα μέλη της μπάντας! Χαρακτηριστικά που δε συναντάς συχνά, ειδικά στις μέρες μας. Αυτός ήταν νομίζω ένας ακόμα λόγος που το κοινό ζήτησε και δεύτερο encore, και…σιγά μη μας χαλούσαν χατίρι. Αποχαιρετισμός με το εκπληκτικό Man Of Straw, που έπεισε νομίζω και τους τελευταίους «δύσκολους», ότι ζήσαμε μια καταπληκτική βραδιά! Ένα μικρό παράπονο έχω, που δεν έπαιξαν τα Clint και Colourless Dream, αλλά χαλάλι…! Μία υπέροχη βραδιά που τη συζητάς για καιρό και τη θυμάσαι για πάντα!
“We would be traitors,
We would forget we were young,
We would be helpless,
We are the kingdom to come”.

Photos/videos:v_era