Το Σάββατο το βράδυ είδαμε -για δεύτερη μόλις φορά- τους Steams, και δύο μέρες μετά που γράφονται αυτές οι γραμμές, το μυαλό και το σώμα δε λένε να συνέλθουν. Είχαμε καιρό να πετύχουμε live τους, συγκεκριμένα απ' όταν άνοιγαν τη συναυλία των Lumerians, πριν περίπου ένα εξάμηνο. Μεσολάβησαν πολλές εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα και αυτό που βλέπω είναι πως, παρά το γεγονός ότι μου άρεσαν πολύ από την πρώτη φορά, η βελτίωση τους είναι απίστευτη. Οι τύποι δεν παίζονται, ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή και την κάνουν δική τους αυτόματα, ενώ ταυτόχρονα μαγνητίζουν το κοινό με κάθε τους κίνηση.

Για να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά όμως, τη βραδιά άνοιξε η Arianna K.. Το πρώτο θετικό στοιχείο ήταν το γεγονός ότι ανεβαίνοντας στη σκηνή (αυτή και η τετραμελής μπάντα της), αντίκρισε πολύ κόσμο μπροστά της, γεγονός πολύ αισιόδοξο. Μακάρι να βλέπουμε πιο συχνά τα support groups να μην αντιμετωπίζονται ως «αναγκαίο κακό». Στα 35-40 λεπτά που βρέθηκε στη σκηνή, η Arianna K. μας παρουσίασε τα κομμάτια από τον πρώτο -και μοναδικό έως τώρα- δίσκο της, το Early Landed του 2018. Ο ήχος της κινείται στο χώρο του 90’s pop/rock με κάμποσες πινελιές κιθαριστικών ξεσπασμάτων. Από τα δέκα κομμάτια που ακούσαμε, ξεχώρισα το The Love that Goes to Waste, καθώς και το Effect (αν δεν κάνω λάθος), το οποίο μάλιστα και “πείραξαν” σε σχέση με την αρχική εκτέλεση. Βρίσκεται στα πρώτα της βήματα ακόμα, έτσι αυτό που θα ευχηθώ είναι να συνεχίσει να δουλεύει πάνω σε αυτό που αγαπά, να βελτιώνει τις όποιες ατέλειες της και να προχωρά σταθερά στα επόμενα βήματά της.

Το κυρίως πιάτο πλησίαζε. Ένα δεκάλεπτο soundcheck και η τετράδα των psych rockers (αν και δεν αρκεί αυτό για να περιγραφεί ο ήχος τους) Steams βρέθηκε πάνω στη σκηνή. Ο χώρος είχε πλέον ακόμα περισσότερο κόσμο, ο οποίος μάλιστα πλησίασε και περισσότερο προς τη σκηνή, με αποτέλεσμα να γίνει πιο “ζεστό” το όλο. Από το ξεκίνημα δεν έδειξαν κανένα έλεος. Πρώτο κομμάτι και με πέτυχαν κατευθείαν στο… “δόξα πατρί”, παίζοντας με απίστευτο δυναμισμό το αγαπημένο μου από το Wild Ferment (διαβάστε την άποψή μας για τον καλύτερο ελληνικό δίσκο του 2018, εδώ) και καταστροφικό για τον αυχένα μου, Black Sand. Βέβαια τέτοια “καταστροφικά”, είχε μπόλικα το set, όπως και ο δίσκος. Φοβερή σύνθεση εκτός άλμπουμ ήταν όμως και το Feed, που προέρχεται από την πρώτη τους δουλειά, το EP Feed/Green Fire του 2016.

Δε ξέρω αν ήταν η ιδέα μου (λόγω μικρότερου χώρου, μικρότερης σκηνής κλπ) ή αν όντως συνέβη, αλλά μου φάνηκε πως όλα τα κομμάτια παίχτηκαν ένα κλικ πιο δυνατά. Τέρμα τα γκάζια στις κιθάρες του Πάνου Δημητρόπουλου (και τα φωνητικά) και φυσικά του αεικίνητου Ανδρέα Κοκοβίκα. Πάλι καλά που ο Αλέξης Μπόλπασης στο μπάσο, αν και έκανε και αυτός τις βόλτες του, δε κουνιόταν πέραν του φυσιολογικού (για μπασίστα) αλλιώς θα είχαμε κυκλοφοριακό κομφούζιο στη σκηνή. Τα δε τύμπανα ήταν τόσο δυνατά (τι ωραία…, πάντα έτσι πρέπει να είναι) που σε κάθε χτύπημα του Gustav Penka, αισθανόσουν την σκηνή να σείεται... Είχε, δε, και...απώλειες, αφού υπήρξε ένα πρόβληματάκι με ένα από τα πιατίνια, ενώ χρειάστηκε αλλαγή στις μπαγκέτες, όλα χωρίς να επηρεαστεί καθόλου το κομμάτι που εξελισσόταν κάθε φορά. Αυτό μου έδειξε (φανερό πια, απλά ήταν μία ακόμα επιβεβαίωση) ότι πλέον συνεργάζονται άψογα, με ένα βλέμμα. Πολύ σημαντικό για ένα συγκρότημα.

Μια ηχητική πανδαισία, με το ένα φοβερό κομμάτι να διαδέχεται το άλλο. Fjordian Blue, Perfect Storms From Afar, The Drought, Ephemeral Joys και η έκσταση δεν είχε τελειωμό. Και αυτή η ενέργεια μεταφερόταν προς τα κάτω, μπροστά στη σκηνή, αλλά και σε όλο το χώρο. Και τώρα που είπα “κάτω”, στο τέλος του set, κατά την εκτέλεση του The Harvest, ο Ανδρέας είπε να κάνει μια βόλτα με την κιθάρα του, και κατέβηκε στον κόσμο. Κόλαση.
Το θαυμάζω αυτό στους καλλιτέχνες και εν προκειμένω στους αγαπημένους μας Steams: To πως μπορούν από τη μία να παίζουν (έστω σαν support) μπροστά σε 5-7.000 κόσμο, και από την άλλη, μπροστά σε 100-150 άτομα να μπορούν να αποδίδουν με το ίδιο ή και περισσότερο πάθος. Είναι εντυπωσιακό.

Ήταν μια πολύ δυνατή βραδιά, σε έναν όμορφο χώρο (τόσο αυτός του live όσο και το bar δίπλα είναι προσεγμένα, παρά τις όποιες μικροατέλειες του πρώτου), σε μια περιοχή που θα έπρεπε να είναι το στολίδι της πρωτεύουσας αλλά που κάποιοι επιμένουν να την αφήνουν στο έλεος του θεού…

Photos / Videos: v_era