Για την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ τα είπαμε εδώ, ενώ για τα τρία πρώτα συγκροτήματα της τρίτης ημέρας τα ξαναείπαμε εδώ. Παρακάτω, διαβάστε όσα ζήσαμε στο εντυπωσιακό κλείσιμο της τρίτης ημέρας και όλου του Soundart 2019, με τους αγαπημένους μας Riverside.
Η μεγάλη στιγμή της ημέρας, του festival ολόκληρου, του τριημέρου μας στο Βουκουρέστι, αλλά και μία συναυλιακή εμπειρία που αδημονούσαμε να ζήσουμε, είχε φτάσει.
Η ώρα για να “ανασάνουν” τα πολύμορφα synths του Michał Łapaj και τα επιβλητικά drums του Piotr Kozieradzki ήταν σε απόσταση αναπνοής. Τα μαύρα υφάσματα που βρίσκονταν από …το πρωί στη σκηνή, που κάλυπταν τη μισή επιφάνεια της και που κατά τη διάρκεια του set των προηγούμενων συγκροτημάτων, ήταν εκεί για να μας προιδεάζουν για το τι θα επακολουθήσει, μόλις θα εξαφανίζονταν, αποκαλύπτοντας το περιεχόμενό τους.

Το soundcheck, ακριβώς επειδή τα βασικά όργανα βρίσκονταν ήδη στημένα, δεν κράτησε πολύ. Σύντομα τα φώτα άρχισαν σταδιακά να χαμηλώνουν και για κάνα 7λεπτο ακούγαμε από τα ηχεία ένα προηχογραφημένο ηχοτόπιο που μας μετέφερε σε κάτι απόκοσμο, ίσως στη γη των δεινόσαυρων, ίσως σε ένα σκηνικό που προέκυψε μετά από μια κοσμογονική αλλαγή. Wasteland. Κραυγές πουλιών και βουητό ανέμου κυριαρχούσε στο χώρο, μέχρι που μελωδία από πιάνο άρχισε να παρεμβάλλεται και να “σπάει” τη μουντάδα.

Η μπάντα κάνει την εμφάνιση της στη σκηνή. Πρώτος, ο νέος της παρέας, ο σπουδαίος κιθαρίστας που τους βοηθά στις περιοδείες αλλά και στις ηχογραφήσεις, Maciej Meller. Σύντομα, κάπου εκεί ψηλά στα υπερυψωμένα τύμπανα, και στα synths τέρμα δεξιά στη σκηνή (και ακριβώς μπροστά μας), εμφανίζονται οι Piotr και Michał αντίστοιχα, εν μέσω αποθέωσης από το πολυπληθέστατο κοινό. Πριν προλάβουν να κοπάσουν τα χειροκροτήματα για τους τρεις πρώτους, εμφανίζεται και ο μαυροντυμένος Mariusz Duda, προκαλώντας νέο χαμό. Αρπάζει μία από τις 3-4 (ίσως και παραπάνω) κιθάρες που είχε πλάι του, στο μέσον τη σκηνής, και με το πρώτο riff του Acid Rain, το ταξίδι μας στο Wasteland (το περσινό τους άλμπουμ, για το οποίο γίνεται και η περιοδεία) μόλις ξεκινούσε…

Όσον αφορά στη σκηνική παρουσία της μπάντας μπορούμε να πούμε τα εξής ,για να υπάρξει και σύνδεση και με την επόμενη παράγραφο: O Piotr στα ντραμς ήταν άψογος και επιβλητικός -αν και οριακά κρυμμένος- και τα «ρύθμιζε» όλα από ψηλά. Ο νεοφερμένος κιθαρίστας Meller ήταν καταπληκτικός στο ρόλο του αλλά παράλληλα απόλυτα ταπεινός. Ήξερε ότι είναι εκεί, για να καλύψει τη θέση κάποιου που είχε φύγει από τη ζωή (αναφερόμαστε παρακάτω σε αυτό το γεγονός), και το έκανε με απόλυτη ποιότητα και επαγγελματισμό. Οι δε Mariusz και Michał ήταν το απόλυτο συμπλήρωμα, το γιν και γιανγκ της μπάντας. Ο μεν πρώτος, σοβαρός, σκυφτός προς την κιθάρα του συνήθως (σπάνια να έσκαγε κάποιο χαμογελάκι), ο δε δεύτερος, η χαρά του φωτογράφου. Μόνιμα γελαστός, έτοιμος για πειράγματα και χαβαλέ. Αξέχαστο σκηνικό υπήρξε το πάλεμα με το θέρεμιν (συγκεκριμένα στο επιβλητικό Left Out από το Anno Domini High Definition, 2009) το οποίο διάνθιζε με αστείους μορφασμούς, πράγμα που έκανε όλο το venue να ξεσπά σε γέλιο. Έδειχνε να ήθελε να κρατήσει μια κάποια ισορροπία στο σκηνικό γνωρίζοντας πως ο Mariusz, όσο να’ναι έβγαζε μια “μαυρίλα” παραπάνω. Μορφή το παλικάρι.

Το τέλος που μας επεφύλασσαν ήταν μοναδικό, με μια επιστροφή στη σκηνή που θα θυμόμαστε για χρόνια. Μέχρι εκείνο το σημείο, ορθώς κατά την άποψη μου, δεν είχε γίνει καμία αναφορά στον κιθαρίστα και ιδρυτικό μέλος της μπάντας Piotr Grudzinski και τον απρόσμενο θάνατό του, που είχε προκαλέσει σοκ και μεγάλη θλίψη σε μπάντα (πρωτίστως) και οπαδούς. Ορθώς, δε θέλησαν να “χρωματίσουν”, να φορτίσουν όλη τη συναυλία αλλά και την περιοδεία, με το γεγονός αυτό. Αλλά όλοι ξέραμε πόσο πονούν, και πως η πληγή θα υπάρχει για πάντα. Έτσι, λίγο πριν το τέλος του set, o Mariusz είπε: “Όλοι ξέρετε τι έχει συμβεί, όλοι γνωρίζετε για το θάνατο του Piotr”. Ήδη, το κοινό είχε αρχίσει να ξεσπά σε χειροκροτήματα. Συνέχισε λέγοντας: “Όχι, δεν ήθελα να μιλήσω για αυτό το γεγονός. Ήθελα απλώς να ξέρετε πως χωρίς όλους εσάς, τόσο στα live, όσο και με τα μηνύματά σας στα social media και παντού, δε θα βρισκόμασταν σήμερα εδώ. Οι Riverside δε θα υπήρχαν πλέον. Και κάτι ακόμα, που το θεωρώ πολύ σημαντικό: Θα θέλαμε να γίνουμε ένα παράδειγμα για όλους, για ό,τι λυπηρό και δύσκολο σας συμβαίνει. Παράδειγμα, πώς δε πρέπει να τα παρατάς, να αναγεννιέσαι από τις στάχτες σου, να μαζεύεις όση δύναμη έχεις και να συνεχίζεις. Η ζωή πρέπει να προχωράει μπροστά, όσο δύσκολα πράγματα και αν μας συμβαίνουν, όπως ήταν για εμάς η απώλεια του Piotr”.

Είχα πρόσφατα αντίστοιχη εμπειρία, αλλά νομίζω πως, έτσι κι αλλιώς, δύσκολα θα μπορούσε κάποιος στο κοινό να συγκρατήσει τα δάκρυα του. Αυτή ήταν μια από τις πλέον συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές που έχω ζήσει σε live. Ακολούθησε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα (που νομίζω πως κράτησε …για πάντα) και συνέχισαν παίζοντας το River Down Below. “I’d like to tell you what I dream about/ I’d like to say how much I miss you, but I say sorry”.
Λίγο νωρίτερα, είχαν “ανοίξει” το encore, με το Panic Room, από το Rapid Eye Movement του 2007, ένα από τα ομορφότερα και πωρωτικότερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ, και όπως ήταν φυσικό δεν έμεινε κάγκελο όρθιο…

Οι Riverside έδωσαν μια μεγάλη παράσταση και απέδειξαν πόσο τεράστιοι μουσικοί είναι. Το έχω γράψει παλαιότερα, πως στα μάτια μου είναι πλέον οι απόλυτοι βασιλιάδες του progressive rock, κάτι που το επιβεβαίωσα και από κοντά. Η απώλεια του Piotr, τους πλήγωσε βαθιά, φαινόταν σε κάθε κίνηση τους. Το αντιμετώπισαν όμως με ταπεινότητα και δύναμη, και με τη βοήθεια όλων όσων τους αγαπάνε (όπως και οι ίδιοι είπαν), συνεχίζουν το δρόμο τους! Ελπίζω να μπορέσουμε να τους δούμε σύντομα και στην Ελλάδα.

Υ.Γ: Το συγκρότημα ζήτησε να μη μαγνητοσκοπηθεί κάποιο μέρος της συναυλίας, και φυσικά το σεβαστήκαμε. Έτσι, ΑΠΟ ΕΜΑΣ μπορείτε να δείτε μόνο φωτογραφίες.

Υ.Γ.2: Ευχαριστούμε πολύ τους διοργανωτές και κυρίως την Olivia, για την προσκληση και τη φιλοξενία.

Φωτογραφίες: v_era